Norwegian Wood Hakuri Marukami

Hij wordt wel de gedoodverfde Nobelprijs winnaar van ooit een keer genoemd, Hakuri Marukami. Een Japanse schrijver die wereldwijd miljoenen boeken heeft verkocht en ik had er nooit iets van gelezen. Sterker nog, op het gevaar af dat dit een bibliothecaris onwaardig is, ik had tot voor kort nooit van hem gehoord.

Maar daar is dan nu gelukkig verandering in gekomen, want ik heb Norwegian Wood gelezen. Met Norwegian Wood brak hij definitief door.

De moed van imperfectie

Dit wordt een wat persoonlijk verhaal, maar dat kan ook bijna niet anders met dit boek. Ik kwam het toevallig vorige week tegen, toen ik op het laatste moment besloot nog snel even een grapje te zoeken voor iemand die afscheid nam. Ik kwam thuis met een tas vol grapjes en weggevertjes, waaronder De moed van imperfectie van Brené Brown. Kadootje voor mezelf. Dat bleek een schot in de roos. Ik ben dankbaar voor de ingeving om toen in m'n Amélie-modus te stappen.
(= wegwijzer 4!)

Robert Cray - In My Soul

Ik geef het eerlijk toe: ik was eigenlijk nooit een echte fan van Robert Cray. Jaren geleden vond ik een stuk of wat nummers heel aardig, maar daar bleef het vaak bij.
Maar een tijdje geleden verscheen 'In My Soul', een mooi nieuw album van deze bluesgitarist en zanger. En ik durf bijna te beweren dat ik fan ben geworden...

Dit is een goeie degelijke blues & soul plaat. Vakmanschap, dat is het woord dat zich aan mij opdringt.

De Grote Drie

Nee, dit is geen blog over Hermans, Mulisch en Reve. Ook niet over Bach, Beethoven en Brahms. Nee, ik wil het even met je hebben over Ebbinge, Vrijdag en de Bekker. Over wie? Nou, De Vliegende Panters natuurlijk! Eind jaren 90 speelden ze hun eerste show. Een bijzondere combinatie van zang, cabaret en spel. Kleinkunst, kun je zeggen. Tot 2008 stonden ze met hun programma's in volle zalen en was er ook een uitstapje naar tv. Inmiddels kom je ze vooral in andere formaties tegen. Geeft niet, als ze maar mooie dingen blijven maken.

Stadsdichter: Vers & Foto

Vers en foto

De dichter en de fotograaf zij beiden
zoeken zoomen en kadreren
om wat zich voordoet chaosgroot
een lijn beweging te taxeren
en duiding aan te snijden

Franca Treur - De Woongroep

Al jaren en jaren, eigenlijk sinds ik kinderen heb, kom ik alleen in vakanties toe aan het lezen van boeken. Echt lezen dan hè, echt verdiept in een boek de wereld om je heen vergeten. Zo lezen dat je het boek echt niet kunt wegleggen, dat je door blijft lezen terwijl je voorzichtig over de stoep je weg zoekt naar een bushalte. Of al lezend de trap op lopen en je boek laten balanceren op de rand van de wastafel terwijl je je tanden poetst. Maar aan dat soort lezen kom ik hooguit 1 maal per vakantie toe. 1 boek lang. De rest van de tijd lees ik veel. alles wat los en vast zit qua lettertjes dan. Met een voorliefde voor achtergrondartikelen in de krant en reportages in opiniebladen van maanden geleden die mijn vader trouw voor mij opspaart. Stukjes lezen noem ik dat.

In Ongenade - J.M. Coetzee

Ken je dat?
Een boek dat vanaf de eerste regel die je leest je laat geloven dat je een film kijkt? Die je op je netvlies in beelden aan je voorbij ziet komen? Waarvan je elk markant detail tot in de perfectie voor je ziet? En waarbij het net zo irritant is om het boek weg te leggen als reclame tijdens een film?

'In Ongenade' is zo’n boek voor mij. Ik kan me precies voorstellen waarom juist dit boek verfilmd is. Alhoewel....
De film die zich in mijn hoofd afspeelt is natuurlijk verreweg niet hetzelfde als de film in jouw hoofd. En daar zit hem nu net de kneep.

Stadsdichter: Meisje

Meisje

Aan de kant van de weg
zo’n kind een jaar of acht
tien misschien zij wil naar
de overkant ergens

De beste columns: 77 inspirerende columns over dromen, durven, doen op het werk en thuis

Ben je op zoek naar inspiratie en ideeën rond werk en leven? Of wil je meer psychologisch inzicht in je zwaktes en sterktes? Dan ben je bij Ben Tiggelaar aan het goede adres!

Al meer dan 25 jaar studeert hij op menselijk gedrag en is Nederlands populairste schrijver en trainer op gebied van leiderschap en (zelf)verandering. Negen jaar lang schreef hij een column voor het blad Intermediair en dit zijn de beste.

Kool! - Anna Enquist

Het lijkt wel alsof je tot een uitstervend ras behoort als je niet van voetbal houdt. Ik ben geen liefhebber van dit spelletje en de bijbehorende gekte. Hoewel het sfeertje van een WK heel gezellig kan zijn. Maar via de commentaren op Twitter de wedstrijden volgen is eigenlijk heel grappig. Helemaal als in de achterkamer steeds weer GOAL! geroepen wordt. En terwijl daar de zenuwen regeren tot het laatste fluitsignaal geklonken heeft, probeer ik een beetje in voetbalstemming te komen met Kool! van Anna Enquist.

Alles wat overblijft

Op de achterkant van dit boek staat: De persoonlijke keuze van Karin Slaughter. Dat is vast voor veel mensen een aanbeveling. Voor mij niet, ik ben geen echte Slaughter fan. Er staat echter meer op die achterkant en dat intrigeerde me wel:

"Annabel zou zichzelf nooit omschrijven als eenzaam. Ze heeft het druk met haar baan bij de politie, haar kat en haar oude moeder. Maar wanneer ze het half vergane lichaam ontdekt van een buurvrouw die al maanden dood in huis ligt, is ze geschokt dat niemand heeft opgemerkt dat de vrouw was verdwenen.

Call the midwife

Vroedvrouwen in een arbeiderswijk in Londen in de jaren vijftig; daar kun je je weinig bij voorstellen, maar na het zien van de serie 'Call the Midwife' is dat wel anders.
De serie is gebaseerd op de memoires van Jennifer Worth. Jonge vrouwen, die na hun opleiding ‘in het diepe’ sprongen om bij nacht en ontij vrouw en kind te helpen bij zwangerschap en bevalling. Dat verloskunde veel meer inhoudt dan de bevalling tot een goed einde brengen, wordt al snel duidelijk.

Verloskundigen en kraamhulpen waren toen, net als nu, de eerste en soms enige voorbereidende factor op een goede start voor moeder en kind.

Opnieuw: Natalie Merchant

Ik schreef al eerder over Natalie Merchant, over hoe ik haar muziek leerde kennen, over hoe ik er enthousiast over raakte. Dus natuurlijk laat ik het verschijnen van haar laatste cd 'Natalie Merchant' niet ongemerkt voorbij gaan. Want, ik durf het bijna niet te zeggen, dit is echt jaarlijstjes-materiaal.
Hooggespannen verwachtingen waren er vooraf, want het was alweer even geleden (13 jaar!) dat Merchant met een volledig 'eigen' album kwam. De liefhebbers worden niet teleurgesteld, kan ik u verzekeren...

Barbara

De regisseur Christian Petzold (1960) wordt wel gezien als de voorman van de Berliner Schule. Deze stroming zet zich af tegen conventioneel drama en kiest de weg van het experimentele. In een interview vertelt hij dat zijn ouders destijds vanuit de DDR naar Amerika gevlucht zijn. Ze hadden veel te kampen met heimwee, een verlangen dat te maken had met het niet-kapitalisme.
Hij wil laten zien hoe mensen binnen het totalitaire systeem geen enkel gevoel toestaan om door te kunnen gaan. En mijns inziens is hij daar met de film 'Barbara' heel goed in geslaagd.

A Late Quartet

"Ik zal je vertellen wat The Fugue zo'n goed kwartet maakt. Ten eerste hebben ze jou. Je hypnotiseert het publiek met je niet-aflatende precisie. Ze volgen je zoals een cobra de slangenbezweerder volgt. Daarnaast heb je m'n vader. Hij voegt kleur, textuur en ritme toe. Hij haalt je op, hij tilt je op, maar zal nooit boven je uit steken. [...] Dan heb je m'n moeder nog. Haar klankdiepte zouden jullie nooit kunnen evenaren. Ze geeft je zin om te huilen zonder dat je weet waarom. Is dat de stem van een gekwetste ziel? Dankzij haar overlevingsstrategieën kan ze perfect drie meesters op hetzelfde moment dienen: die waar ze van houdt, die waar ze mee samen is en die waar ze naar verlangt.