Posts tonen met het label vergeten albums. Alle posts tonen
Posts tonen met het label vergeten albums. Alle posts tonen

vrijdag 8 februari 2013

Robbie Robertson

Het is alweer even geleden dat ik iets schreef over een 'vergeten album'. En ik zeg er nu gelijk maar bij dat het solo-debuut van Robbie Robertson waarschijnlijk nooit helemaal vergeten is. Maar toch: het nummer 'Somewhere Down The Crazy River' komt nog regelmatig voorbij op de radio, maar wie kent die andere prachtnummers van deze plaat nog?

Het was bijzonder nieuws toen het album verscheen in 1987. Eén van de beroemde leden van 'The Band' maakt een solo-plaat, 11 jaar na het opheffen van The Band.

En dan gelijk ook nog eens met medewerking van andere grootheden. Peter Gabriel, U2: ze waren van de partij. Geproduceerd door Daniel Lanois, ook een grote naam.
Waarom het zo lang duurde voor deze solo-plaat er kwam?
“Ik had mijn kleine akker vele opeenvolgende jaren bebouwd en dat was ten koste van de vruchtbaarheid gegaan. De groenten werden alsmaar kleiner en droger. Het land moest eerst weer rijk worden. Vandaar dat mijn soloplaat zo lang op zich heeft laten wachten. Niet dat ik mij al die tijd niet met muziek heb beziggehouden, integendeel, ik hield praktisch elke dag een gitaar in handen. Daarnaast heb ik mezelf piano leren spelen. Maar ik deed het allemaal zonder enig doel, in die zin dat ik helemaal niet hoopte dat het tot een nieuw liedje zou leiden. Ik probeerde de inspiratie ook op geen enkele manier af te dwingen, sterker nog, zelfs het aardigste aanzetje bewaarde ik niet eens. Zo leefde ik geduldig naar de dag toe dat de muze zich opnieuw zou aandienen.” (...) “Na het afronden van The Last Waltz voelde ik me opgelucht. Voor het eerst in achttien jaar hoefde ik voor onbepaalde tijd geen verplichtingen aan te gaan of na te komen. Ik ervoer het als louterend om eens helemaal niets te kunnen doen. Over een soloplaat dacht ik geen seconde na, laat staan dat ik er speciaal voor ging zitten. Op zekere dag kreeg ik echter toch weer de geest. Plotseling kwam er in een vlaag van inspiratie een heus liedje uitrollen. Eerst geloofde ik nog dat het een kwestie van stom geluk was, maar met steeds kortere tussenpozen volgden er meer. Ik begon er echt serieus werk van te maken toen ik eenmaal had ontdekt dat er een rode draad door die composities liep, namelijk de ritmiek van de Indiaanse hartslag, een woest verdriet van waaruit ik de teksten heb geschreven. Die kant van mijn achtergrond had ik nooit eerder belicht, omdat ik me vroeger min of meer onbewust in dienst van The Band opstelde. Niet dat ik nou een autobiografische plaat heb gemaakt, ik blijf tenslotte, zowel van nature als uit overtuiging, een verhalenverteller, al zou ik niet durven ontkennen dat er een sterk persoonlijk element in zit. Mijn muziek wordt getypeerd door een Indiaanse ondertoon, een onmiskenbare zwaarmoedigheid. Ik dans niet op de maan, ik bid tot de zon.” (Robertson in een interview met Geert Henderickx)
Het is niet erg om lang te wachten op iets dat de moeite meer dan waard is. Robertson leverde een fantastische popplaat af, feitelijk zonder slechte nummers. Een album om nooit te vergeten dus.



Follow me on Spotify
Reserveer in onze catalogus

Tip: de website waar het interview vandaan komt is 'Popstukken', een absolute aanrader voor muziekliefhebbers. Geert Henderickx schrijft al zo'n veertig jaar over popmuziek. Popstukken verzamelt zijn beste interviews, portretten, reportages en columns uit o.a. (Muziekkrant) Oor en Heaven.

vrijdag 6 april 2012

Marillion - Clutching At Straws

Hoewel de aandacht wellicht vooral uitgaat naar het nieuwe album van Marillion, sta ik vandaag even stil bij het album dat op mij de meeste indruk maakte. Clutching At Straws uit 1987 is het laatste album van de symfonische band met frontman Fish. Je mag er van vinden wat je wilt, maar na de wisseling van de leadzanger heeft Marillion mij minder kunnen boeien. Bepaald niet slecht hoor, begrijp me goed, maar Fish 'had wel wat'... Wel grappig om te zien hoe op diverse plekken op het web de fans van beiden redetwisten over wie de voorkeur heeft of hoort te krijgen.

Gaat het hier dan om een 'vergeten album'? De nummers van Misplaced Childhood komen nog regelmatig voorbij, vooral het nummer 'Kayleigh', maar hoe zit het dan met dit album?
Marillion kent als band een imposante discografie. Het feit dat ik deze plaat er uit licht, zal toch vooral te maken hebben met jeugdsentiment. Ik weet domweg nog hoe de LP in de aanbieding was bij de V&D in Almelo. Dat had ik gezien tijdens een tussenuurtje van school. Geen geld bij me natuurlijk, want dat had ik eigenlijk nooit. Eerst na school naar huis gefietst om geld op te halen, en dan weer terug naar de V&D in de hoop dat 'ie er nog stond. En jawel.
Ik heb hem enorm veel gedraaid, genoot van de drum - bas combinatie (heerlijke loopjes) en het typerende gitaargeluid. En de vocalen van Fish uiteraard.
Voor wie Marillion niet kent: gebruik de Spotify-link onderaan deze post voor een kennismaking.
Enjoy!



Follow me on Spotify

Reserveer in onze catalogus

vrijdag 13 januari 2012

Randy Newman - Bad Love

Gelijk nog maar zo'n 'vergeten album' dan maar (of ik moet me sterk vergissen natuurlijk): 'Bad Love' van Randy Newman. Over de artiest hoef ik vast niet veel te vertellen. Iedereen kent 'You can leave your hat on', maar het is de vraag of iedereen het ook van Newman zelf kent... De albums van Randy Newman volgen elkaar niet snel op: Bad Love kwam 11 jaar na de vorige studioplaat; de opvolger van Bad Love, 'Harps & Angels' weer 9 jaar daarna.
Het gaat hier echt om een 'liedjessmid': mooie composities, traditionele elementen, teksten vol humor, sarcasme en tederheid.
"Een van de beste, grappigste, intelligentse en ontroerendste songwriters van de afgelopen drie decennia. Met achteloos gemak hanteert hij pompeuze rock, New Orleans jazz, country, vaudeville en ballads van welhaast Gershwin-allure." (Oor)
En dit is dus ook weer zo'n juweeltje waar ik niemand meer over hoor. Na opnieuw beluisteren blijft deze muziek je pakken. Persoonlijke favorieten: 'Every time it rains' en 'I miss you'...
In maart dit jaar komt Randy Newman voor een tour naar Europa, en ook naar Nederland. Grijp de kans om deze man live te bewonderen!



Follow me on Spotify

Reserveer in onze catalogus

woensdag 11 januari 2012

Mick Jagger - Goddess In The Doorway

In de rubriek 'misschien wel vergeten albums' leek dit me er wel eentje: 'Goddess In The Doorway' van Mick Jagger. Volgens mij zag ik ooit eens een documentaire over de totstandkoming van dit album op tv.

Meestal trek ik mijn wenkbrauwen op als iemand een plaat maakt met diverse vakgenoten: op dit album werkt de Stones-zanger samen met onder andere Bono, Pete Townshend, Wyclef Jean en Lenny Kravitz. Ik ga me dan altijd afvragen of zo'n plaat dan nog wat wordt, met veel van die beroemdheden...

Maar het bleek een lekkere popplaat te zijn, die mij nog steeds wel kan bekoren. Het vierde solo-album van Jagger kwam in 2001 uit, en HUMO schreef toen onder meer dit:
De machtige mokerslag 'God Gave Me Everything', gezegend met een vette Lenny Kravitz-riff, blaast daarentegen iedereen moeiteloos van de sokken: nogmaals blijkt dat een goed lied niet meer dan drie akkoorden en één goeie yell nodig heeft. 'Hide Away' lijdt wat onder Jaggers fake Amerikaanse tongval, maar al bij al is dit aanstekelijk Caraïben-country met een falsetto-refrein waar ze in Nashville alleen maar van kunnen dromen. Ook 'Don't Call Me Up' beschikt over een bluesy maar tegelijk glorieus refrein waaruit blijkt dat zelfs een bijna zestigjarige die bij zijn geboorte in een vat testosteron gevallen is nog kan overlopen van romantische gevoelens.
Ik draaide de plaat begin deze week weer eens (na lange tijd, dat wel) en was opnieuw verrast. Reden om er weer eens wat aandacht voor te vragen.
En wie weet, toch maar eens vaker van die vergeten 'parels' opduikelen....



Follow me on Spotify

Reserveer in onze catalogus