Posts tonen met het label luisteren. Alle posts tonen
Posts tonen met het label luisteren. Alle posts tonen

vrijdag 9 augustus 2013

Benjamin Herman - Café Solo

Tijd voor jazz! Een keer in de zoveel tijd heb ik behoefte aan zo'n lekkere jazz-plaat. Beetje sloom, relaxt, af en toe een beetje meer swingend... Niet te hyperactief bij voorkeur, maar een beetje meer traditioneel.

Ik werd op mijn wenken bediend door Benjamin Herman, met het album 'Café Solo'.

Spannende meeslepende jazztrip
"Een album vol ballads en midtempo jazzklassiekers: anno 2013 klinkt het als een recept voor saai, uitgekauwd muzikaal behang. Het is niets minder dan een bewijs van de wereldklasse van Benjamin Herman dat Café Solo precies het tegenovergestelde is: een spannende, meeslepende jazztrip.
Hoe dat komt? Dat geluid. Klonk Herman door de jaren al steeds eigener en herkenbaarder, zo karaktervol als op deze plaat hoorden we hem nog niet eerder. Het songmateriaal stelt hem in staat af te wijken van het meer scheurende gromgeluid dat hij vaak inzet bij New Cool Collective en het te verruilen voor een meer onderkoelde toon, zwevend tussen ijl en romig, fluisterend en jankend. Toch klinkt Herman nooit braaf en vliegt zijn sax af en toe heerlijk uit de bocht. Herman voorziet zijn toon daarbij van veel valse lucht, wat soms klinkt alsof hij een sliert speeksel door zijn mondstuk jaagt. Ja, dat klinkt vies, maar het geeft precies het juiste randje smerigheid aan het smaakvolle spel.
Herman klinkt nonchalant op een manier die je alleen bereikt door volledige beheersing en geoefende controle. Juist dan kun je het je veroorloven om een noot te laten breken, trillen of overslaan.
Deze karaktervolle benadering zorgt ervoor dat het standaardrepertoire waar Café Solo vol mee staat tot leven komt en nergens afgezaagd klinkt. Want Gershwins oerklassieker 'Summertime' opnemen, dat doe je alleen als je er iets bijzonders en persoonlijks van kan maken en dat is precies wat Herman voor elkaar krijgt.
Café Solo is daarmee niet een wereldveranderende plaat, maar vooral een fascinerende staalkaart van de ontwikkeling van Herman. 's Mans alomtegenwoordigheid in popkringen doet soms bijna vergeten dat we hier te maken hebben met een saxofonist die niet alleen veelzijdig is, maar ook qua spelbeheersing, karakter en eigenheid simpelweg een van de beste jazzmuzikanten van ons land is." (Kindamuzik)
Wat moet ik hier nog aan toevoegen? Dat geluid inderdaad... Zo heerlijk, zo gruizig... Vol 'valse lucht' dus, een term die het ook fantastisch zou doen als romantitel of gedicht.
O ja, nog iets: wat mij betreft ook kanshebber voor de titel 'mooiste albumhoes van het jaar'! ;-)
Ik had al aangekondigd dat er verschillende nominaties voor mijn jaarlijstje voorbij zouden komen. Laat dit er nou ook weer eentje zijn.
Gaat dat luisteren, horen, zien... (of lees hier een interview).

 

Follow me on Spotify
Reserveer in onze catalogus

zaterdag 27 juli 2013

Slaid Cleaves - Still Fighting The War

Het mag dan zomer zijn; een deel van mij is zo af en toe al bezig met het jaarlijstje dat vlak voor kerst gaat verschijnen op dit blog.
Dat komt omdat er de afgelopen tijd opeens een paar prachtige albums uitkwamen die om een plekje in mijn lijstje moeten gaan strijden.

En aangezien ik ze niet allemaal opspaar voor dat ene moment...
'Still Fighting The War' is de onlangs uitgekomen plaat van Slaid Cleaves.
En daar word ik dus blij van!

"De in Austin (Texas) woonachtige Slaid Cleaves maakt al vanaf 1990 albums, 2 jaar na zijn debuut (The Promise) brak hij door bij een groter publiek, toen hij tijdens het Kerrville Folk Festival in Texas de New Folk Award won. Toch heeft Cleaves nog bij lang niet alle liefhebbers van Americana de bekendheid die hij zou mogen (of moeten?) hebben. Een sprekend voorbeeld is zijn optreden op 14 september van dit jaar, in het Noord-Hollandse Westwoud. Niets ten nadele van De Schalm (sterker, complimenten voor hun goede werk), maar je zou verwachten dat een man van zijn statuur die dag toch in Groningen te zien en horen zou zijn, bij het TakeRoot Festival
Terug naar Still Fighting The War. Dit nieuwe album telt 13 nummers die passen onder de noemer Americana. Country en folk zijn – zoals we kennen van Cleaves – de belangrijkste elementen. De titeltrack, hieronder te beluisteren, is een mooi nummer over veteranen voor wie de oorlog bij thuiskomst nog lang niet is afgelopen. (...)
Hoe serieus de opener ook is, het album kent ook genoeg vrolijkheid. Dat geldt bijvoorbeeld voor de countrytrack Texas Love Song, een nummer waarin Cleaves zelfs even jodelt (iets wat hij trouwens nog langer doet op God’s Own Yodeler). Niet alleen die jodel geeft een duidelijk countrygevoel, dat doen ook de slide op de Dobro en even later (op God’s Own Yodeler) instrumenten als de pedal steel en de viool. De tekst zorgt voor de grootste knipoog:
“You got Ballaire class and Dallas style
Austin soul and Luckenbach smile
For you I’d trade my truck in for a Lexus
You smell as sweet as the piney woods
I’d marry you if I thought I could
I love you even more than I love Texas”
Wat verder opvalt is hoe goed en zuiver de stem van de inmiddels 49 jarige Cleaves nog altijd is. Een stem die perfect past bij die van Eliza Gilkyson, zoals blijkt op In The Rain. Een prachtige ballad, met een erg mooie gitaarsolo! Cleaves krijgt op Still Fighting The War de hulp van meer bekende namen, zoals van Jimmy Lafave op de openingstrack." (writteninmusic)
Het is kortom een heerlijke plaat, voor wie van het genre houdt (dat dien ik er wel even bij te zeggen). Binnenkort meer van dit soort releases, want het belooft een mooi jaar te worden.


Reserveer in onze catalogus

vrijdag 31 mei 2013

Allison Moorer - Mockingbird

We duiken nog even in de muziek, voordat vanaf morgen de spannende maand juni van start gaat. En deze keer weer een wat ouder album: 'Mockingbird' van Allison Moorer.
Ik stuitte bij toeval op een nummer van deze plaat en ben de rest gaan luisteren. En dat beviel!
Ik zag Allison Moorer een tijd geleden samen met haar ega Steve Earle in Metropool in Hengelo (Steve Earle en consorten waren afgelopen week nog in Paradiso en komen op 5 juni nog naar de Oosterpoort in Groningen). Ook toen zaten er al prachtige nummers in het repertoire. Op deze cd staat een aantal covers en een paar zelfgeschreven nummers, maar vooral de covers maken indruk. Een mooie versie van 'Revelator' (Gillian Welch) en van 'Both Sides Now' (Joni Mitchell), en vooral het prachtige 'Orphan Train' (Julie Miller) maken dit tot een bijzonder folk-pop plaat.
"De Amerikaanse singer-songwriter Allison Moorer (de zus van Shelby Lynne en tegenwoordig ook de vrouw van Steve Earle) heeft de afgelopen twaalf jaar een nogal wispelturige serie platen uitgebracht. Moorer dook in eerste instantie op met nogal gepolijst klinkende Nashville country, wat het veelbelovende Alabama Song (1998) en het stiekem toch wel fraaie The Hardest Part (2000) opleverde. Op de twee platen die volgden, Miss Fortune (2002) en The Duel (2004) bleek Allison Moorer ook te kunnen rocken, wat met name op The Duel (met afstand mijn favoriete Allison Moorer plaat) verrassend goed uitpakte. Op het min of meer samen met Steve Earle gemaakte Getting Somewhere (2006) en het met covers gevulde Mockingbird (2008) koos Allison Moorer tenslotte voor een veelzijdig en veelkleurig rootsgeluid. Alle platen van Allison Moorer hebben een aantal dingen met elkaar gemeen: ze zijn stuk voor stuk mooi geproduceerd, bevatten doorleefde songs vol diepgang en worden gedragen door de werkelijk fantastische stem van Allison Moorer." (De krenten uit de pop)
Ik zou zeggen: probeer het eens uit, luister naar deze (of een andere cd) van Allison Moorer, en ik hoor graag welke indruk ze achter laat...


Follow me on Spotify
Reserveer in onze catalogus

vrijdag 24 mei 2013

King of the World - Can't Go Home

Ik ben om! King of the World is de beste Nederlandse bluesband van dit moment. Nee, geen discussie. Echt niet. Na de optredens in Atak in Enschede en op 1e Pinksterdag in Raalte op Ribs & Blues is het zonneklaar. Ik wil dan ook iedereen aanraden om deze band te gaan zien, waar dan ook.
"Na vijfentwintig jaar samenwerking met de in 2011 overleden blueslegende Harry “Cuby“ Muskee, besloot gitarist Erwin Java samen met Fokke de Jong, bekend van zijn drumwerk bij Normaal, om een Nederlandse blues & roots-groep van formaat op te richten. Als zanger/bassist werd Ruud Weber aangetrokken, bekend van zijn werk bij Snowy White. Het geheel werd gecompleteerd door Govert van der Kolm die diverse bluesgrootheden zoals Matt Schofield, Coco Montoya en Dede Priest met zijn virtuoze hammond/toetsenspel heeft ondersteund. King of the World refereert aan een songtitel van John Lee Hooker en verwijst ook naar de “big three” BB,Albert en Freddie King. En wie kent dat niet… wakker worden en het gevoel hebben dat je de hele wereld aankunt. Na een reeks uitverkochte try-outs en goed ontvangen optredens, waaronder Highlands , Oerol en TT-Assen, werd de debuut CD “Can’t go home” opgenomen en begin 2013 uitgebracht (Bertus Distributie). De CD werd gepresenteerd in het TROS Muziekcafe en officieel overhandigd door Johan Derksen. Daarna werd het club- en festival circuit aangedaan met o.a. de Rhythm & Bluesnight Oosterpoort, Rib’s & Blues Festival Raalte en Bluesrock Tegelen. De band ontving lovende recensies voor het debuut album en werd als eerste Nederlandse blues band gevraagd voor het VPRO TV programma Vrij Geluiden."
Ik durf ook de voorspelling wel aan dat dit album zeker in mijn jaarlijstje terecht gaat komen. Sterke composities, verschillende stijlen, alles zit er in. En fenomenale orgelpartijen (en de vaste lezers van dit blog weten dat je mij dan weg kunt dragen...). Topblues van eigen bodem waar we hopelijk nog erg lang van gaan genieten.



Follow me on Spotify
Reserveer in onze catalogus

vrijdag 17 mei 2013

Handsome Poets op BAM Festival!

Met een fraaie line-up vindt op zaterdag 25 mei het BAM! Festival plaats in het Prins Bernhardplantsoen. Een greep uit de namen: Jan Akkerman, Mister en Mississippi, Cuban Heels, Lisa Lois, en als afsluiter de Handsome Poets!

En uiteraard nog veel meer, maar dat is uitgebreid te lezen op de website.
Tijdens Serious Request afgelopen december zag ik Handsome Poets live in Atak in Enschede. Wat een heerlijk bandje is dit toch! En dus nu de kans om ze (gratis!) te zien in Hengelo.
Over hun laatste album, 'Sky On Fire':
Wat Handsome Poets onderscheidt van veel soortgelijke bands, is het prominente gebruik van synthesizers (onder meer in New Life, Follow Me en Alright), terwijl de groep bovenal een gitaarbandje blijkt op nummers als Strangers en Sing For You. Het schort er in originaliteit nog al eens aan, maar dat wordt gecompenseerd met sterke melodielijnen. Met pakkende popliedjes als Jupiter, Lucky One en het nummer met de internationaal gezien onhandige songtitel Scheveningen heeft Handsome Poets desondanks een paar sterke troeven in handen om het hitlijstsucces van verleden jaar in 2013 voort te zetten. (nu.nl)
Het belooft een heerlijke middag en avond te worden volgende week zaterdag... Waarom we er met z'n allen naar toe moeten van 12 tot 24 uur? Dat lezen we ook op de site:
"Kortom, één hoogtepunt kiezen is haast onmogelijk. Dat hoeft ook niet, want een bezoekende festivaljunk beschreef het misschien wel het mooist: “De kracht BAM! schuilt in de laagdrempeligheid, de mooie omgeving en vooral simpele uitstraling. Zonde om dit feestje een jaar over te slaan.”
Waarvan akte...



Follow me on Spotify
Handsome Poets in onze catalogus

vrijdag 3 mei 2013

The James Hunter Six - Minute By Minute

Het was een van de eerste berichten op dit blog in 2008, mijn stukje over James Hunter. En nu is er genoeg reden om dit eens dunnetjes over te doen. Kort geleden verscheen het album 'Minute By Minute' van The James Hunter Six. Opnieuw gebruik makend van een beproefd soulrecept zingt Hunter ons toe, maar helemaal hetzelfde is het niet.
"Twee opvallende ontwikkelingen doen zich voor ten opzichte van het bekende oeuvre van Hunter, dat neerkomt op de twee straffe soulplaten People Gonna Talk uit 2006 en The Hard Way uit 2008. De eerste verandering is die sound van Bosco Mann, gortdroog, bloedje ouderwets, stijlvast en tijdloos. Alsof alles in een huiskamer is opgenomen en dat is het vermoedelijk ook, op van die enorme analoge bandrecorders.
De tweede verandering ligt bij Hunter zelf en die gaat over zijn stem. Die is wat aan het aftakelen en voordat u nu wegzapt zeggen we u vast dat dit goed nieuws is. Op zijn vorige platen en ook op het podium ging Hunter alles vaak een beetje te gemakkelijk af, hij was een stilist die overal doorheen gleed met een bijna gelikte manier van begaafd zingen. Dat is voorbij. Hunters stem breekt nu soms of kraakt en klinkt donkerder dan we gewend zijn.
Ideale combinatie feitelijk: die puristische en gortdroge aanpak van Roth a.k.a. Bosco Mann en de huidige doorleefdheid in Hunters zang. En de songs? Gewoon weer klasse. Ze klinken alsof ze een halve eeuw oud zijn, wat een compliment is in de soulmuziek. Hunters eerste platen zijn prettig in het gehoor liggende inkomers, met Minute by Minute gaat Hunters carrière pas echt spannend worden." Kindamuzik
Afgelopen weekend stond Hunter met zijn mannen nog op het podium tijdens de Rythm & Bluesnight in Groningen. Gemist? Niet getreurd: North Sea Jazz biedt een herkansing.
Want het is zoals James Hunter het zelf uitlegt: "We blijven sowieso de meeste concerten in Engeland en de rest van Europa doen. We hebben over de jaren ook steeds meer publiek bij onze concerten gekregen. En een trouw publiek ook en die mogen we nooit teleur stellen. Als Minute To Minute erg succesvol wordt krijgen we de kans om ons ook via festivals optimaal in het zicht te spelen. Want onze albums mogen dan goed klinken zoals je zegt, live zijn we nog veel beter, vind ik.”
I rest my case...



Follow me on Spotify
Reserveer in onze catalogus

vrijdag 19 april 2013

Record Store Day!

Morgen is het Record Store Day! Wat dat betekent? Dat valt op de website te lezen:
"Nog nooit eerder kwamen meer dan 3000 artiesten en miljoenen muziekliefhebbers op 1 dag wereldwijd bijeen om de kunst van muziek in de onafhankelijke platenzaak te vieren. Op Record Store Day is dit een feit. Dit unieke evenement vindt plaats in meer dan 2000 onafhankelijke platenzaken in Amerika, Europa en Japan en is hiermee het grootste en tegelijk het meest intieme muziekevenement ter wereld.
In Nederland en Belgie gebeurde dit officieel in 2010. De winkelvloeren van meer dan 130 onafhankelijke platenzaken veranderen op Record Store Day in 130 verschillende podia door de benelux verspreidt, met meer dan 250 optredens. Elke artiest die zich verbonden voelt met de onafhankelijke platenzaak staat wel ergens te spelen. Velen toeren door het land om er zo veel mogelijk aan te doen, een enkeling zelfs 12 op 1 dag. Of de artiest nu al een volledig uitverkochte clubtour in het vooruitzicht heeft of debuteert op Record Store Day, er wordt met liefde gespeeld en geluisterd.
Op Record Store Day verschijnen zeer exclusieve releases op vinyl die alleen op die dag verkrijgbaar zijn. 360 releases komen er op Record Store Day 2013 in zeer kleine oplages uit. Nieuwe liedjes, remixes, gekleurd vinyl, nooit eerder uitgebrachte juweeltjes, stuk voor stuk bijzondere items."

En dus gaan we in Hengelo met z'n allen naar PopEye! Want Johan Dollekamp werd afgelopen woensdagavond 'gekroond' tot grootste platenzaak-icoon van Nederland. En terecht natuurlijk; zeker voor het oosten van Nederland was dit geen verrassing... Een extra feestelijke Record Store Day dus, met een optreden van John Coffey achter in de middag.
We zien elkaar zaterdag?


JACK WHITE: RECORD STORE DAY 2013 AMBASSADOR from Record Store Day on Vimeo.

Kijk voor meer vinyl in onze catalogus...

donderdag 11 april 2013

Daniël Lohues - Ericana

Het kon natuurlijk niet uitblijven: als liefhebber van rootsmuziek moest ik wel de nieuwe plaat van Daniël Lohues bespreken.

'Ericana' is de nieuwste solo-plaat van deze troubadour. Opgenomen in de eigen huiskamer in Erica; een lang gekoesterde wens, zo lezen we op zijn website: "Tot diep in de nacht met vrienden bij z’n eigen houtkachel verse songs spelen en opnemen was een droom die nu uitgekomen is."

En het is te merken dat deze plaat met liefde is gemaakt. Elke keer valt me weer op dat de combinatie van de muziek en de Drentse taal zo 'logisch' klinkt.
Het is nergens krampachtig, nergens onnatuurlijk. Streektalen lijken beter te passen bij muziek die terug gaat naar de wortels...
Ericana moest een plaat ‘van dichtbij’ worden. En dat is ook gelukt. Weliswaar begint het album met een tekst die (op papier) van ver weg lijkt. Maar 'Onderweg naar Idaho' verandert aan het slot toch weer in ‘onderweg naar Erica’. 'Blauwe Maandag' is een van de oudere songs op het album. Lohues schreef het nummer toen hij een jaar of achttien was.
Ik ben niet een twee drie van slag man 
Maar ik weet wat Blauwe Maandag doen kan
Het meest catchy nummer van de veertien op het album is zonder twijfel 'Anders Wa’j Der Nou Ja Wel'. Quasi-opgeruimd bezingt Daniël Lohues hier de handel en wandel van een liefje dat het laat afweten. Lohues, die het album en dus ook dit nummer opnam met Guus Strijbos, Bernard Gepken en Bart Wagenmakers, klinkt hier zoals The Byrds ten tijde van hun eerste hits, rond 1966. Mr Spaceman bijvoorbeeld zing je er zo op mee. Zoals altijd zitten de teksten van Lohues vol met mooie taalvondsten. De zin "Zij is mooier dan Scarlett Johansson en liever dan de meeste mensen" had zomaar uit het oeuvre van Annie MG Schmidt kunnen komen. Niet dat Lohues zichzelf lang de tijd kan gunnen te broeden op dergelijke vondsten. Dit nieuwe album verschijnt exact een jaar nadat hij zijn vorige album Gunder en de daarop volgende theatertour aankondigde. Ook voor Ericana is een uitgebreide tournee langs de theaters aangekondigd. (written in music) 
Daarbij doet Lohues gelukkig ook een aantal plaatsen in Twente aan. Vanavond speelt hij in het Wilminktheater in Enschede, 22 april in het Parkgebouw in Rijssen, 18 mei in het Rabotheater in Hengelo en 30 mei in Hof 88 in Almelo. Alle tourdata zijn uiteraard op de website te vinden.
Dat worden weer prachtige avonden met folk-blues in 't plat...



Follow me on Spotify
Reserveer in onze catalogus

vrijdag 5 april 2013

Natalie Merchant

Heerlijk vind ik dat: goeie muziektips krijgen waardoor het complete oeuvre van een artiest zich aan je presenteert. Een vriendin liet me onlangs kennis maken met Natalie Merchant. En ik ben verkocht.

Merchant begon in 1981 bij de succesvolle band 10,000 Maniacs waar ze de oorspronkelijke leadzangeres verving. Deze band, vernoemd naar de horrorfilm Two Thousand Maniacs, ontwikkelde zich, evenals "grote broer" R.E.M., tot een maatschappelijk betrokken college rock band. Deze betrokkenheid bij een groot aantal maatschappelijke organisaties (zoals Amnesty International) loopt als een rode draad door de carrière van Merchant. In 1993 verruilt ze de band voor een solocarrière. Haar debuutalbum Tigerlily (1995) is een groot succes. Haar tweede solo-album volgt in 1998. Ophelia bevat 12 nummers die alle zijn opgenomen in de vorm van workshops, uitgaande van verschillende karakters, waaronder "Ophelia" van Shakespeare. Deze karakters worden door Natalie Merchant zelf vertolkt in een korte film die ook de titel Ophelia draagt. Kind & Generous is in 1998 één van de meest gedraaide singles op de adult rock radiozenders in de Verenigde Staten. Ook singles Break Your Heart en Life Is Sweet krijgen veel airplay.
Na een wereldtour en een live album (1999) volgt in 2001 het album Motherland, dat opnieuw erg succesvol is. Het album is opgedragen aan de slachtoffers van 11 september 2001.
In 2003 brengt Merchant The House Carpenter's Daughter uit, een album dat qua stijl afwijkt van de voorgaande drie albums. Het album is het resultaat van Merchants langgekoesterde wens om een album met alleen maar traditionele folkmuziek te maken. In Nederland staat het album wekenlang in de top 10 van best verkochte albums bij "alternatieve" cd-zaken.
Na dit album wordt het even stiller rondom de zangeres. Ze bevalt van een dochter in 2003, en in 2005 wordt het 'best of'-album Retrospective uitgebracht. De deluxe versie met een extra disc, gevuld met zeldzame opnames, groeit uit tot een collector's item onder fans.
In 2010 doorbrak Merchant de stilte met het album Leave Your Sleep. (Wikipedia)
"Stuk voor stuk zijn het door haar op muziek gezette gedichten over de kindertijd, veelal geschreven door zowel beroemde als obscure Britten uit het Victoriaanse tijdperk en Amerikanen uit het begin en het midden van de twintigste eeuw. Liefst honderddertig muzikanten van diverse pluimage kwamen er te pas aan de
uitvoering van dit zeldzaam eclectische magnum opus. Saillant genoeg was Merchant eigenlijk helemaal niet zo’n poëzieliefhebster. Gretig lezen deed ze wel, maar vooral om zich informeren. En wilde ze ter afwisseling iets puur voor haar plezier, dan sloeg ze bij voorkeur een lekker dikke roman open. “Wanneer je bekendstaat als de Emily Dickinson van de popmuziek, ziet men je al gauw in een wei onder een boom zitten met de neus in een gedichtenbundel,”  zegt Merchant zonder een spoor van ironie. “Mijn verhouding tot poëzie was in zekere zin gefrustreerd tot ik een jaar of zeven voor zijn dood Allen Ginsberg leerde kennen. Hij huldigde het principe dat je een gedicht altijd hardop moet lezen. Op zich valt daar natuurlijk sowieso veel voor te zeggen, want in vroeger tijden bestond tenslotte de orale traditie van de epische dichtkunst, net zoals er eeuwenlang sprake was van een hechte band tussen poëzie en muziek.”
Natalie Merchant startte het werk aan Leave Your Sleep met het systematisch doornemen van het rijtje bloemlezingen in haar eigen boekenkast. Wist een dichter haar te bekoren, dan leende of bestelde ze het complete oeuvre. “Tot mijn grote spijt bleek praktisch alle poëzie vanaf het midden van de twintigste eeuw niet geschikt om redenen van structuur, metrum, rijmschema en dergelijke zaken, want de originele tekst moest immers zo goed als onaangetast blijven. Bij vijftig liedjes besloot ik er tegen wil en dank  een punt achter te zetten, terwijl ik op aanraden van mijn platenfirma het plan voor een trilogie liet varen.” (Popstukken)
Een bijzondere plaat dus, die zeker de moeite van het beluisteren waard is. Net zoals de rest van de discografie eigenlijk. Waarmee ik jullie graag deelgenoot maak van mijn enthousiasme, dat moge duidelijk zijn....

Follow me on Spotify
Reserveer 'Selections form Leave Your Sleep' in onze catalogus
Meer van Natalie Merchant in onze catalogus

donderdag 28 maart 2013

Huub van der Lubbe - Simpel Verlangen

We mochten Huub van der Lubbe al een aantal keren verwelkomen in Bibliotheek Hengelo. En steevast was zo'n ontmoeting een feestje. Door de gesprekken  door de hartelijkheid, door de poëzie, en door de liedjes. De liedjes die hij speelde, ontdaan van alle opsmuk, recht uit het hart, simpel en breekbaar.

Ik ben al jaren een fan van De Dijk, vooral ook door de krachtige en prachtige teksten van Van der Lubbe. In de recensie hieronder wordt opgemerkt dat de gemiddelde Dijk-fan niet zo blij zal zijn met de soloplaat 'Simpel Verlangen'.

Maar daar is deze Dijk-fan het dus niet mee eens.
Natuurlijk is de sfeer anders, maar het is fantastisch om te horen hoe bekende nummers een andere lading krijgen, dichterbij komen, en je soms zelfs meer raken. Nee, dit album is waar veel bezoekers van de lezingen op zaten te wachten: eenvoudige begeleiding en de teksten centraal.
"Op het solo-album gunt Van der Lubbe zijn stem meer ruimte, wat hem ook de mogelijkheid biedt op andere manieren te zingen. Nu is De Dijk nooit de groep geweest van de grote gebaren en het holle gepraat, zoals Huub bezingt in het openingsnummer Jij Maakt Me Waar, maar zeker in de beginjaren (pakweg tot 1989) waren de Dijk-platen behoorlijk volgestopt. Van der Lubbe heeft de techniek en het volume om daar partij aan te bieden. Maar soms is het lekker om Huub te laten zingen over een hele basic backing van bas, gitaar, drum en piano of hammond. Vergelijk de versie van Jij Bent (Ik Hou Van U) op dit album maar eens met het origineel op de plaat Nooit Genoeg. In 1991 was het een gegarandeerde ’showstopper’,  de nieuwe versie swingt ook, maar geeft veel meer aandacht aan het detail. Het is een van de handvol Dijk-nummers die op de plaat terug worden geschroefd naar de basis. Over het waarom zingt Van der Lubbe in het openingsnummer al:
Jij geeft me andere woorden in een andere taal
gloednieuwe beelden voor een heel ander verhaal
Twee van de dertien nummers zijn afkomstig van buiten het Dijk- of Concordia-songbook. Een echte cover kun je Tot Jij Mijn Liefde Voelt niet noemen, want in tegenstelling tot Adele heeft Huub wel een eigen tekst op Dylans To Make You Feel My Love geschreven.
Als de regens om je oren slaan
en heel de wereld zit achter je aan
kom dan bij mij in de luwte staan
tot jij mijn liefde voelt
De desolaatheid waarmee Huub zingt Niets is zo eenzaam als een stampvol café, nog zo’n Dijk-classic, komt extra goed over door de kale begeleiding en droge klank waarmee Van der Lubbe’s stem is opgenomen. Met zijn eerste solo-cd geeft Huub van der Lubbe gehoor aan het verzoek van zijn Concordia- en voorleesvoorstellingen, maar de gemiddelde Dijk-volger zal hier net zo blij mee zijn. Al was het maar omdat die, naast een nieuw perspectief op vijf Dijk-classics, zes prachtteksten laat horen van een van de grootste dichters, wellicht wel  binnen én buiten in de Nederlandse popmuziek. De teksten van Van der Lubbe kunnen zich in elk geval uitstekend meten met die van voormalig Dichter des Vaderlands wijlen Gerrit Komrij, van wie de tekst het titelnummer van de plaat Simpel Verlangen is. Het is na Boudewijn de Groots Kinderballade (1975) (en de Concordia-track City Lights) een nieuw voorbeeld van Gerrit Komrij’s gedichten als songteksten. (writteninmusic.com)
Luisteren en genieten dus... En samen met mij hopen dat we Huub wel weer opnieuw ontmoeten in Hengelo!

Follow me on Spotify
Reserveer in onze catalogus

vrijdag 22 februari 2013

Theo Sieben - Invite To Dance

Ik ben regelmatig op zoek naar nieuwe mooie muziek. Maar het is nog leuker als de muziek mij vindt. Erg leuk dus toen ik een mail kreeg van Theo Sieben, die mij attendeerde op zijn nieuw uitgebrachte plaat 'Invite To Dance'. Of ik daar misschien eens naar zou willen luisteren? Uiteraard wilde ik dat. Sterker nog: ik bood aan de cd toe te voegen aan onze collectie en erover te bloggen: ziehier het resultaat. We zijn (voorlopig dan) de enige bieb in Nederland die 'm in de collectie heeft.


We hebben dus wel wat bijzonders in huis... Maar niet alleen daarom!
'Invite To Dance' is een prachtige ingetogen folk-plaat. Mooie minimale begeleiding, niets te veel, prachtige sfeer... Opnieuw een voorbeeld van fraai singer-songwriter-talent van eigen bodem.
"De Brabantse Amsterdammer Theo Sieben verraste vorig jaar met Until Grass, een prachtige schijf met indiefolk. En nu al ligt er een tweede plaat, Invite To Dance (Kletter Records). Een plaat die ten opzichte van z’n voorganger wat kaler en toegankelijker is geworden. Sieben is een klassiek geschoolde gitarist, maar stelt zijn kunde op dit instrument (en de dobro) geheel ten dienste van zijn liedjes. Verwacht dus geen ingewikkelde solo’s. Hij wordt vaak bijgestaan door Judith Kolen (zang en viool) en in sporadische gevallen b.v. ook door Jelle Paulusma (elektrische gitaar), Rob Klerkx (Moke, drums) en Joost Belinfante (trombone). Slot- en titelnummer is opgenomen aan de rand van een meertje in North Carolina (“live in front of a bullfrog audience”) en laat horen dat Sieben ook op de banjo goed uit de voeten kan. Invite To Dance is een van de beste Nederlandse Americana-cd’s die dit jaar is uitgekomen. Het lijkt me bovendien een mooi startpunt voor een carrière die ook over ’s lands grenzen reikt." (Altcountry.nl)
En daar kan ik alleen maar bij aansluiten. Wellicht dat we Theo een keer mogen verwelkomen in Hengelo, onder het motto 'Popeye Presents' in de Cactus? Zou mooi zijn...
Dan is er in ieder geval reden om de klassieke vraag te stellen: Mag ik deze dans van u?




Follow me on Spotify
Reserveer in onze catalogus

vrijdag 8 februari 2013

Robbie Robertson

Het is alweer even geleden dat ik iets schreef over een 'vergeten album'. En ik zeg er nu gelijk maar bij dat het solo-debuut van Robbie Robertson waarschijnlijk nooit helemaal vergeten is. Maar toch: het nummer 'Somewhere Down The Crazy River' komt nog regelmatig voorbij op de radio, maar wie kent die andere prachtnummers van deze plaat nog?

Het was bijzonder nieuws toen het album verscheen in 1987. Eén van de beroemde leden van 'The Band' maakt een solo-plaat, 11 jaar na het opheffen van The Band.

En dan gelijk ook nog eens met medewerking van andere grootheden. Peter Gabriel, U2: ze waren van de partij. Geproduceerd door Daniel Lanois, ook een grote naam.
Waarom het zo lang duurde voor deze solo-plaat er kwam?
“Ik had mijn kleine akker vele opeenvolgende jaren bebouwd en dat was ten koste van de vruchtbaarheid gegaan. De groenten werden alsmaar kleiner en droger. Het land moest eerst weer rijk worden. Vandaar dat mijn soloplaat zo lang op zich heeft laten wachten. Niet dat ik mij al die tijd niet met muziek heb beziggehouden, integendeel, ik hield praktisch elke dag een gitaar in handen. Daarnaast heb ik mezelf piano leren spelen. Maar ik deed het allemaal zonder enig doel, in die zin dat ik helemaal niet hoopte dat het tot een nieuw liedje zou leiden. Ik probeerde de inspiratie ook op geen enkele manier af te dwingen, sterker nog, zelfs het aardigste aanzetje bewaarde ik niet eens. Zo leefde ik geduldig naar de dag toe dat de muze zich opnieuw zou aandienen.” (...) “Na het afronden van The Last Waltz voelde ik me opgelucht. Voor het eerst in achttien jaar hoefde ik voor onbepaalde tijd geen verplichtingen aan te gaan of na te komen. Ik ervoer het als louterend om eens helemaal niets te kunnen doen. Over een soloplaat dacht ik geen seconde na, laat staan dat ik er speciaal voor ging zitten. Op zekere dag kreeg ik echter toch weer de geest. Plotseling kwam er in een vlaag van inspiratie een heus liedje uitrollen. Eerst geloofde ik nog dat het een kwestie van stom geluk was, maar met steeds kortere tussenpozen volgden er meer. Ik begon er echt serieus werk van te maken toen ik eenmaal had ontdekt dat er een rode draad door die composities liep, namelijk de ritmiek van de Indiaanse hartslag, een woest verdriet van waaruit ik de teksten heb geschreven. Die kant van mijn achtergrond had ik nooit eerder belicht, omdat ik me vroeger min of meer onbewust in dienst van The Band opstelde. Niet dat ik nou een autobiografische plaat heb gemaakt, ik blijf tenslotte, zowel van nature als uit overtuiging, een verhalenverteller, al zou ik niet durven ontkennen dat er een sterk persoonlijk element in zit. Mijn muziek wordt getypeerd door een Indiaanse ondertoon, een onmiskenbare zwaarmoedigheid. Ik dans niet op de maan, ik bid tot de zon.” (Robertson in een interview met Geert Henderickx)
Het is niet erg om lang te wachten op iets dat de moeite meer dan waard is. Robertson leverde een fantastische popplaat af, feitelijk zonder slechte nummers. Een album om nooit te vergeten dus.



Follow me on Spotify
Reserveer in onze catalogus

Tip: de website waar het interview vandaan komt is 'Popstukken', een absolute aanrader voor muziekliefhebbers. Geert Henderickx schrijft al zo'n veertig jaar over popmuziek. Popstukken verzamelt zijn beste interviews, portretten, reportages en columns uit o.a. (Muziekkrant) Oor en Heaven.

donderdag 31 januari 2013

Gegroefd - Alex Roeka


Maar liefst twee van de drie genomineerden voor een Edison in de categorie kleinkunst/theater staan dit seizoen in het programma van de bibliotheek. Vorig jaar trad Theo Nijland op met zijn programma In andere handen, en vrijdag 8 februari komt Alex Roeka naar Hengelo met zijn band voor zijn programma Gegroefd.
Gegroefd is de titel van het tweede studioalbum van Alex Roeka, uitgebracht op het Excelsior-label met wederom producer Frans Hagenaars. Het cd-boekje toont prachtige donkergetinte zwart-witfoto’s van Jens van der Velde en stemmig artwork van Edd Simons.

Met intrigerende titels als De modder van mijn graf, Het hart dat jaagt en eenzaam is, Het Paradijs van het Kwaad en Als je blijft.
Of Roeka de Edison wint horen we maandagavond 11 februari. Dan is de bekendmaking in de Heineken Music Hall in Amsterdam.

In alle media wordt Alex Roeka als volgt aangekondigd: “Als geen ander vertaalt hij de schaduwzijde van onze tijd in prachtige beelden. Alex Roeka zingt, praat, roept en fluistert over het leven. Door zijn manier van zingen en zijn doorleefde songs wordt hij vaak omschreven als de Nederlandstalige Leonard Cohen. Eerlijk, kritisch, maar boordevol ironie en humor neemt hij het publiek, samen met zijn fenomenale muzikanten, mee naar de verborgen kant van onze tijd. Zingend en pratend vanuit het hart. Kwetsbaar en rauw”.

Het leven vanuit het hart bezingen in prachtig beeldende taal, dát is het handelsmerk van Alex Roeka. Wat dacht je hiervan...

Leven is gloeien, een dierlijke huivering
Voel de bassen je eer verbrassen in de duizeling

Je valt, je valt, je valt en je verweert je niet
Je valt, je valt, je valt in de schoot van de nacht
En het verloren lied
Zingend vanuit de tenen

Prachtig toch. Als Roeka zingt, móet je wel luisteren. We gaan het weer beleven, vrijdag 8 februari. Ik heb er ontzettend veel zin in.
NB.
Het optreden staat gepland om 20.30 uur maar vanwege de verlichte carnavalsoptocht die tussen 20.00 en 20.30 uur door de Beursstraat gaat,  is het mogelijk dat het optreden iets later begint.

vrijdag 25 januari 2013

Gretchen Peters - Hello Cruel World

Gretchen Peters kwam met het album 'Hello Cruel World' net niet in mijn jaarlijstje terecht. Waarom? Niet echt een goede reden te noemen... Want waarom hou ik mij eigenlijk aan lijstjes van 10 albums? Waarom geen 12 van 2012? Had gekund, maar goed: alsnog aandacht voor deze prachtige plaat.
In de openingstrack smijt ze er direct flink wat violen tegenaan, maar verder is Hello Cruel World van Gretchen Peters een behoorlijk sobere rootsplaat met invloeden uit de country en de folk. Dat Gretchen Peters de 50 inmiddels is gepasseerd hoor je in haar stem, die is voorzien van een mooi rauw en doorleefd randje, maar zie je ook terug in haar persoonlijke teksten. Iedereen krijgt zijn of haar portie vervelende ervaringen te verwerken, maar Gretchen Peters is afgaande op haar teksten wel erg ruim bedeeld wanneer het gaat om tegenslag en misère. Het komt de kracht van haar muziek alleen maar ten goede, want de van flink wat melancholie voorziene songs raken je stuk voor stuk in het hart. Hello Cruel World valt niet alleen op door de persoonlijke songs van Gretchen Peters en de emotievolle wijze waarop ze deze vertolkt, maar spreekt ook in muzikaal opzicht aan, wat op het conto van ervaren muzikanten als Will Kimbrough, Vicktor Krauss, John Gardner en Barry Walsh kan worden geschreven, waarvan vooral de eerste opvalt door prachtig gitaarspel. Hiernaast zorgt Kim Richey voor achtergrondvocalen en komt niemand minder dan Rodney Crowell opdraven voor een indringend duet. Met Hello Cruel World heeft Gretchen Peters een plaat gemaakt die beter is dan de laatste platen van grootheden als Emmylou Harris en Lucinda Williams en ook de competitie met de jonkies best aandurft. Alle reden dus om deze plaat op te pikken en Gretchen Peters te erkennen als een van de smaakmakers in het genre. Erwin Zijleman
Als ik bovenstaande recensie lees, vraag ik me toch weer opnieuw af of ze geen plekje had verdiend bij al dat moois van vorig jaar.  Want dit is toch wel voer voor mij als liefhebber van americana en roots. Heerlijke stem, opnieuw dat kraakje, en fantastische begeleiding.
Een warm aanbevolen luistertip dus! En daarbij ook nog de mogelijkheid om haar live te bewonderen, want eind maart staat ze op een paar Nederlandse podia.
Het belooft nu alweer een mooi muzikaal jaar te worden...

Follow me on Spotify
Reserveer in onze catalogus

vrijdag 28 december 2012

Carice van Houten - See You On The Ice

Minoes heeft een plaat gemaakt. En ik zit met een dilemma. Want waar hebben we nou mee te maken? Is dit een actrice die zo nodig ook een plaatje moet maken? Nee, eigenlijk niet. Zou dit album opvallen als het niet door Carice van Houten zou zijn gemaakt? Nee, dat dan ook weer niet. Wat is 'See You On The Ice' dan voor plaat?
In ieder geval een plaat met een eigen geluid. Je kan een boel zeggen, maar ze heeft volgens mij wel gewoon gedaan waar ze zin in had. De muziek klinkt prachtig, het geluid is mooi, de muzikanten goed. Wel bekruipt me de hele tijd het gevoel dat haar stem nooit helemaal aan de oppervlakte komt. Alsof het de hele tijd net een stukje onder water blijft, af en toe naar boven komend om adem te happen. Nou hou ik best van ingetogen muziek, maar een beetje meer volume en af en toe een schreeuw of een scheurtje er tussen zou wel fijn zijn. Daar doet de medewerking van een hele rits grote namen niets aan af. Wat vinden 'de critici' dan?
Net als Tori Amos op haar album American Doll Posse (2007) lijkt Carice van Houten op See You On The Ice ook als zangeres regelmatig een andere rol te spelen. Het album kent namelijk elf nummers die vaak behoorlijk uiteenlopen qua stijl. Dat heeft natuurlijk vooral te maken met de imposante gastenlijst die zorgt voor de ‘ muzikale slagroom op het ijs’. Om te beginnen is het album geproduceerd door JB Meyers, die eigenlijk gezien mag worden als de gangmaker en ‘aanstichter’ van dit album. EMI vroeg hem namelijk  of hij een album met Carice wilde opnemen, daar werd de basis gelegd voor See You On The Ice. Howe Gelb schreef twee songs voor het album: Particle Of Ligth, met een fraaie gastrol voor niemand minder dan Antony Hegarty, Recovery Mission en Broken Shells, waarin hij zelf naast Carice vocaal opduikt en Jon Allen de achtergrondzang voor zijn rekening neemt. Marc Ribot, de gitarist van onder meer Tom Waits  schreef het prachtige nummer End Of The World en is daar zelf ook op te horen. Daarnaast schreef Ken Stringfellow (The Posies) mee op Something Funny en wordt Carice verder muzikaal ondersteund door Pim Kops en Roland Brunt (De Dijk), Joost Kroon (o.a. Kane), Steve Shalley (o.a. Sonic Youth) en het Metropool Orkest onder leiding van Jules Buckley. Het levert een prima en uiterst gevarieerd album op dat meteen verrast met het spannend klinkende Siren To The Sea. Erg mooi is het rustige, vol emotie zittende zelfgeschreven Time. De poppy kant van Carice klinkt door in Emily, dat doet denken aan nummers van Blondie. Weer een andere ‘rol’ speelt ze in het sexy nummer You.Me.Bed.Now. Broken Shells, het duet met Howe Gelb ademt alles wat een Serge Gainsbourg-song zo mooi maakt. Antony (zonder Johnsons) tilt Particle Of Light naar een hoger niveau en het prachtige, rustieke, door het Metropole Orkest van strijkers voorziene I’m Here laat weer een heel ander geluid horen. Het zwoele, jazzy End of The World is zonder twijfel één van de mooiste nummers op See You On The Ice en de Beach Boys-cover Still I Dream Of It sluit het album wonderschoon af. (Writteninmusic.com)
Dat klinkt dus wel erg positief. Maar ik blijf wel een beetje met dat dilemma zitten. Een goeie plaat van een goeie actrice die haar hart volgt? Of een album dat alleen deze aandacht krijgt omdat 'ie door een goeie actrice is gemaakt?
Nou ja, luistert en oordeelt u zelf maar...

Follow me on Spotify
Reserveer in onze catalogus

vrijdag 14 december 2012

Eck's Jaarlijstje 2012

Het is weer zover: mijn volkomen dubieuze en arbitraire lijstje van mooiste albums uit 2012! Ik heb weer eens mijn best gedaan om een fraaie selectie te maken uit al het fraais dat het afgelopen jaar is verschenen. Wellicht weet u het inmiddels wel: het gaat domweg om persoonlijke voorkeur, waarbij ik mij niet gehinderd voel door professionele meningen van wie of wat dan ook. De criteria: ik moet het mooi vinden en u moet het via de bibliotheek kunnen lenen! En als elk jaar is aanvullen en betwisten toegestaan. Let's go...

1. John Hiatt - Mystic Pinball
Voor mensen die mij kennen geen verrassing: John Hiatt moest wel een keer op de eerste plek komen. Maar ik kan gelukkig zonder overdrijven zeggen dat het deze keer niet moeilijk kiezen was. Hiatt rocks! Als nooit tevoren...
"Dat Hiatt in bloedvorm is bewees zijn vorig jaar verschenen (4 sterren) album Dirty Jeans And Mudslide Hyhms. Dat de opvolger nog beter zou zijn hadden we echter niet kunnen verwachten.
Gelijk bij de openingsklanken van We’re Alright Now weet je dat Mystic Pinball een album wordt dat rauwer en directer klinkt dan zijn voorganger. Met het daaropvolgende Bite Marks al helemaal. Waar Dirty Jeans And Muslide Hyhms in het rustiger materiaal nog wel werd opgesierd door slim/slik ingebrachte toetsenpartijen is er voor dit album een kalere koers in bandgeluid gevonden. Producer Kevin Shirley en John Hiatt hebben daarmee het ideale geluid voor Hiatt’s songs uitgevonden. De gitaarpartijen klinken lekker rauw en Hiatt’s band, met een excellerende gitarist Doug Lancio, snapt exact hoe ze de uitstekende Hiatt moeten aanpakken. Prachtig hoe het ingetogen Wood Chopper wordt opgevolgd door het lekker stevig rockende My Business. Het daarop volgende I Just Don’t Know What To Say, zo’n pracht-ballad waar Hiatt alleen patent op lijkt te hebben, geeft het bewijs van mijn eerdere verklaring aan. Geen gladstrijken met keys meer, maar oprechte instrumenten en die prachtstem van Hiatt in topvorm.
Het blijft een wonder waar Hiatt al die prachtsongs toch weer vandaan haalt. Op Mystic Pinball klinkt hij als zijn allerbeste jaren en klinkt elke song zo aanstekelijk en herkenbaar dat je er gewoonweg geen genoeg van kunt krijgen. Luister naar You’re All The Reason I Need en je snapt wat ik bedoel. Zo simpel in opbouw, vervolgens een geweldige gitaarriff en dan die zanglijn die je gelijk tot meezingen aanzet. Ook een geweldige ballad als I Know How To Lose You is daar een prachtig bewijs van. Of een lekkere bluesrocker als One Of Them Damn Days. No Wicked Grin is dan weer een prachtige akoestisch ballad en Give It Up, de meest country georiënteerde song van het album, wederom een lekker aanstekelijke meezinger. En zo mooi als albumafsluiter Blues Can’t Even Find Me hoor je ze echt maar heel weinig. Wat een prachtsong is dat!!
Mystic Pinball is een uitstekend album van een artiest die elke keer weer optimaal bewijst een van de allergrootste songwriters en performers te zijn." (Writteninmusic.com)




2. Matt Harlan - Bow And Be Simple
Ook dit is niet zo verwonderlijk: Matt Harlan was al eerder voor een live optreden in Hengelo, en sindsdien ben ik hem blijven volgen. Een prachtig album en opnieuw een mooi sfeervol concert in Hengelo in oktober van dit jaar. Dat was genieten... Met gepaste trots de video onderaan deze titel!
"Acht van de negen nummers van 'Bow And Be Simple' werden door Matt Harlan samen met de Deense band The Sentimentals in een nacht opgenomen in Kopenhagen, waar een jaar eerder al de laatste song van het album was vastgelegd. De uit Houston afkomstige Harlan past in de traditie van intelligente songschrijvers uit die stad die zich ophouden ergens tussen folk en country. Denk aan Eric Taylor of Robert Ellis. Simple, dat woord komt niet alleen voor in de titelsong, maar ook in het zeer fraaie Simple Song. Simpel gezegd houdt Harlan het bij voorkeur simpel. Dat blijkt ook wel uit Too Much Going On: I know, I know, It sounds better in a song / Aw, but these days it seems, there’s too much going on. En wat te denken van een titel als Darker Shade Of Grey? Cause real life hangs in shadows and the darker shade of grey, aldus de songschrijver. Het gaat Harlan en zijn Deense band niet om spetterend kabaal, ze hebben die ene nacht hard gewerkt aan een collectie lome songs waarvan het droge geluid vooral raakvlakken vertoont met het werk van Boris McCutcheon. Heeft vast ook te maken met de klappen van drummer Jacob Chano." (AltCountry.nl)




3. The Band Of Heathens - The Double Down - Live in Denver, Vol. 1 en Vol. 2
The Band Of Heathens is vooral live enorm genieten: gelukkig met enige regelmaat te vinden op Nederlandse podia (ook komende week!). Inmiddels is de bandbezetting wel gewijzigd; het is even afwachten of het slidewerk van Colin Brooks gemist gaat worden, of dat de band er in geslaagd is om het geluid en de sfeer vast te houden... In ieder geval is dat een geweldige registratie van een band in topvorm!
"The Double Down – Live In Denver Vol. 1 & 2 maakt zijn naam beslist waar: twee (aparte) cd’s met in totaal 24 nummers en met als bonus een aantal dvd-tracks. The Band Of Heathens pakt royaal uit en bevestigt de geduchte live-reputatie. Dat zal het vijftal (plus organist) uit Austin, Texas ook beoogd hebben, want ze produceerden eerder in eigen beheer al twee live-platen. Nu beschikt de band, na drie gave studio-cd’s, over een dermate sterk repertoire dat ze zoals gezegd royaal kunnen uitpakken. Eerder heb ik al eens aangegeven dat de drie zingende frontmannen de coherentie naar mijn smaak niet bevorderen – en dat ik een sterke voorkeur heb voor de soulvolle zang van Gordy Quist. Aan de andere kant genereren diezelfde frontmannen vele gitaarsolo’s, wat een gevarieerd palet oplevert. Hoewel zeker laidback, heeft The Band Of Heathens een lekkere, logge sound die nodig is voor de classic southern rootsrock die elementen in zich heeft van The Allman Brothers Band en de funky Little Feat. Zo is de opener van het bal, You’re Gonna Miss Me, al meer dan tien minuten lang en wordt daarin heerlijk gesoleerd. Al met al is deze live-dubbelaar een klassieke live-dubbelaar met volop ruimte voor Hammond, slidegitaar en lome gitaarsolo’s". (AltCountry.nl)




4. Tift Merritt - Traveling Alone
Veel hoef ik hier niet over te zeggen: gewoon zo mooi... Lees onderstaande recensie maar eens: puur, zonder theatraliteit, een stem die bijna breekt... Da's voer voor mij, zonder twijfel!
"Traveling Alone heet het nieuwste album van Tift Merritt. Dat mag zo zijn, in de studio heeft ze een uitgelezen stel musici tot haar beschikking. En dat is te horen. Niet in een krachtige aanpak, maar juist in de open structuur. De liedjes ademen dankzij het exquise spel van topkrachten Eric Heywood (pedal steel, lap steel, gitaren, banjo), John Convertino (drums, percussie), Marc Ribot (gitaren, Marxophone, ukelele) en Jay Brown (bas, zang). Merritt beseft dat ze in dergelijk gezelschap niets hoeft te forceren. Haar zang is puur, nergens ook maar een spoortje theatraliteit te bespeuren. Op het titelnummer lijkt haar stem bijna wat te breken, alsof een spoortje verkoudheid haar parten speelt. Wat juist heel mooi is. Op het langzame Feeling Of Beauty heeft ze beslist wat van Emmylou Harris, die overigens over haar al eens heeft gezegd dat ze tussen al die anderen opvalt als ”a diamond in a coal patch”. Zoekend naar wat nu precies de betekenis daarvan is kwam ik op deze interessante site terecht. Heeft niets met muziek te maken, maar alles met americana. Afijn, over Traveling Alone ook nog even melden dat er in de vorm van Drifted Apart ook een heel fraai duet opstaat met Andrew Bird. En dat multi-instrumentalist Rob Burger enkele bijdragen levert op accordeon, piano, Wurlitzer en mellotron en dat dit album werd geproduceerd door Tucker Martine". (AltCountry.nl)




5. Kris Berry - Marbles
Onlangs zag ik Kris Berry live in Deventer (want een concert nog verder naar het oosten is nog niet gelukt...). Heerlijke sfeer, als een soort nachtclub. En wát een stem.. Luister naar dit album, en ga haar zien natuurlijk!
"Kris Berry is een nieuw licht aan de inheemse zanghemel dat nu ruim een jaar straalt. Het is een smeuïge stem dieper in de keel met aangenaam timbre, een stem die ritmisch soepel en vonkelend door de nodige bochten gaat en direct de aandacht trekt. Stem en stukken hebben een duidelijk herkenbare signatuur, een lekker in het gehoor liggende herkenbare stijl die door radio en tv gretig opgepakt is. Het is een persoonlijke stijl met allemaal bekende elementen die in deze éne jonge stem op nieuwe wijze verzameld zijn. Tot nieuw leven gebracht ontstaan daaruit klanken van vertrouwelijke verleidelijkheid." (Writteninmusic.com)




6. Nels Andrews - Scrimshaw
Een prachtige ingetogen plaat, die je elke keer weer verrast. Typisch zo'n album dat je heel eventjes terzijde legt om vervolgens weer eens te draaien. En dan gegrepen te worden door de melancholische stem van Nels Andrews. Prachtig.
"De nieuwe (derde) cd van Nels Andrews draagt de naam Scrimshaw. Dat is een Engelse term voor de zelfvlijtproducten die walvisjagers en andere zeelui in vroeger eeuwen tijdens hun lange reizen op zee maakten voor eigen gebruik, om de tijd mee te verdrijven of om een kleine bijverdienste te hebben (Wikipedia). En zoals deze zeelui heeft ook Andrews zitten schuren aan de liedjes op deze cd. Daar zitten echte pareltjes bij, zoals het openingsnummer Tridents, Barroom Bards en Small Victories. Met melancholieke stem zingt deze rondreizende bard (nu neergestreken in Californië) zijn melodieuze en toegankelijke, meestal langzame, liedjes. Jammer is wel dat Andrews en producer Todd Sickafoose er voor gekozen hebben om regelmatig de op zich sterke nummers aan te kleden met extra accenten. Voor mij hadden ze zich op dat punt iets meer mogen inhouden en wat vaker de pedal steel en/of extra gitaar- of toetsenlaag kunnen weglaten. Ik denk dat sommige nummers dan nog meer zeggingskracht zouden hebben. Ondanks dat is Scrimshaw een prima plaat geworden. Het niveau van het debuut Sunday Shoes wordt weliswaar niet niet gehaald maar Nels Andrews is er de man niet naar slechte platen te maken".(AltCountry.nl)




7. Jimmy LaFave – Depending On The Distance
De recensie hieronder vat wel zo'n beetje mijn gevoel samen: veel van hetzelfde, maar als je 't mooi vindt, betekent dat dus domweg 'nog meer moois'.
"Je zou kunnen zeggen dat singer-songwriter Jimmy LaFave al een jaar of dertig dezelfde plaat maakt. Vaste ingrediënten: een smaakvolle mix van folk, country en blues met covers van zijn muzikale goden Bob Dylan en Woody Guthrie en eigen songs, gezongen met een stem die gruizig smacht en smekend breekt, die bol staan van de tedere, net niet té zoete romantiek.Zijn twaalfde album is hierop geen uitzondering. En wat zou het, als die plaat telkens zo mooi uitpakt? Vijf jaar na het wat wisselvallige Cimarron manifesto is Depending on the distance misschien wel de mooiste versie die LaFave van zijn plaat maakte. Opener Clear blue sky is één van de acht zelfgeschreven tracks, en meteen vintage LaFave. Een liefdesliedje om bij weg te dromen, met een tekst die tegelijk ontwapend direct én poëtisch is. Dat vertrouwde pad bewandelt hij vaker, maar hij schudt, bijgestaan door topmuzikanten als Chip Dolan en Eliza Gilkyson, even makkelijk ook hoopvol gestemde protestsongs uit zijn mouw. Zelfs van de gladde jarentachtigkraker Missing you maakt hij meeslepende Americana. En tussendoor bewijst LaFave zich opnieuw als een fantastische Dylaninterpreet, onder meer met een adembenemende uitvoering van Red River shore. Voorspelbaar prachtig." (Parool.nl)




8. Henrik Freischlader - House In The Woods
Vorige maand nog in Metropool. Geen jaarlijstje zonder minstens één stevige bluesplaat. Die hoort er wat mij betreft in thuis. En na het concert in Hengelo ben ik dit album van Henrik Freischlader weer wat vaker gaan draaien. En dat kan ik iedereen van harte aanbevelen...
"Was voorganger "Still Frame Replay" te omschrijven als 'een bluesalbum met meer rock', "House In The Woods" is eerder een 'meer bluesy album met rock'. Echter ook nu bevat het album meerdere muziekstijlen: van het rockende titelnummer en het bluesrockende "Sisters" tot rustige bluesnummers als "Breaking My Heart Again", "Two Young Lovers" en "Won’t You Help Me". Dat laatste nummer is de afsluiter en tevens het langste nummer van de CD. Freischlader gaat zó op in deze song dat het niet anders kan of hij moet zelf beleefd hebben waar hij over zingt. "Nowhere To Go" valt op door het mooie Hammondorgelspel. In "1999" laat Henrik het vette gitaarwerk de boventoon voeren. Gitaarspel staat bij Henrik tegenwoordig in dienst van het nummer: tekst, compositie, melodie en zang dragen de songs. Paul Rodgers (The Free) is daarin een groot voorbeeld." (Bluesmagazine.nl)




9. Michael Kiwanuka - Home Again
De 'jazzy' noot in mijn jaarlijstje. Michael Kiwanuka kom ik inmiddels al vaker tegen op verschillende jaarlijsten, en ook hier mag 'ie niet ontbreken. Een  indrukwekkend debuut!
"Na het uitbrengen van enkele fraaie EP’s en de verkiezing tot winnaar van de BBC Sound of 2012 waren de verwachtingen voor het debuutalbum van Michael Kiwanuka terecht hoog gespannen. Gelukkig worden die ook volledig ingelost op Home Again, een puur en tijdloos klinkend soul-folkalbum dat zelfs na vele draaibeurten blijft boeien en steeds dieper onder de huid kruipt.(...) Want Home Again luistert  namelijk als een zeer constante conceptplaat die zowel vanwege het ontspannen karakter als de emotionele diepgang indruk blijft maken.  Of het nu het vrolijk klinkende I’ll Get Along is, het jazzy, met subtiele koortjes ondersteunde Bones, de meeslepende titeltrack of het emotionele Always Waiting, bijna alles wat Michael Kiwanuka ‘aanraakt’ veranderd in goud, of in ieder geval in zilver. I Won’t Lie luidt de laatste trits in van dit geweldig mooie album en is ook al weer zo’n intense song. Any Day Will Do Fine en Rest zijn voorbeelden van het bedoelde zilverwerk maar slotstuk Worry Walks Beside Me is weer het toonbeeld van een 24 karaat gouden soulfolk-song, waar hij patent op schijnt te hebben"..(Writteninmusic.com)




10. John Fullbright - From The Ground Up
Van John Fullbright zag ik al eens wat materiaal voorbij komen op YouTube, en nadat Matt Harlan (zie nr.2) een nummer van hem live speelde ben ik wat meer gaan luisteren. En da's maar goed ook, want anders had het maar zo kunnen gebeuren dat deze plaat onopgemerkt was gebleven...
"Eerste echte volwaardige studio-album van de 21-jarige singer/songwriter uit Okemah, Oklahoma (waar ook ene Woody Guthrie vandaan komt). Hij ziet er uit als een gewone plattelandsjongen, maar schrijft hele goeie liedjes, speelt behoorlijk goed gitaar, piano, mondharmonica en heeft een mooie doorleefde stem. Het album bevat een collectie afwisselende prachtsongs, soms rustig en mooi gespeeld op piano maar veelal bluesy en rauw zoals in het ronkende "Gawd Above" dat klinkt alsof het wordt voortgestuwd door een monster uit de swamps van Louisiana. Ook het bloedstollende "Satan & St Paul" klinkt alsof het een klassieker van iemand als Townes Van Zandt betreft. In de bluesy songs doet hij soms denken aan Little Feat of een hedendaagse band als Band Of Heathens". (Muziekbank) 



Follow me on Spotify

maandag 3 december 2012

Simeon ten Holt

Op 25 november jl. overleed de Nederlandse componist Simeon ten Holt. Misschien is het je ontgaan, maar dit was echt een componist van wereldformaat. Hij werd voor het grotere publiek vooral beroemd met z'n Canto Ostinato: een marathonstuk voor vier piano's. Sindsdien is het in alle mogelijke bezettingen gespeeld, soms ingekort tot een uur, maar vier uur was zeker geen uitzondering. Er was zelfs ergens een uitvoering een etmaal. Briljant. Dat is mogelijk doordat z'n muziek bestaat uit een heleboel sets repeterende passages. Dus als je vroeg naar huis wilt, herhaal je ze gewoon wat minder vaak...

Hij schreef meerdere van dit soort composities. Dat lijkt misschien saai, maar ik vind dat juist heerlijk. Ik kan me echt laten meevoeren op de golven van die herhalende cadans. Perfect om bij te werken of een boek te lezen. Maar het is wel waar dat het wat stemmingsgevoelig is. Ik kan me één keer herinneren dat ik er helemaal kriebelig van werd en de cd er bijna uitgetrokken heb. Ik geloof dat ik toen al van binnen wat onrustig was, dat gaat kennelijk niet zo goed samen.

Ik blogde hier al eens eerder over de trilogie van Philip Glass. Nou, de muziek van Simeon ten Holt past wel een beetje in dit straatje. Maar dan anders. Natuurlijk. De Canto Ostinato hebben we gelukkig zelf in de collectie, die mag ook zeker niet ontbreken. Maar als je die al kent of je bagage eens wilt uitbreiden, dan kan ik zeker Lemniscaat en Incantatie aanbevelen. Allemaal te vinden in deze mooie verzamelbox. En natuurlijk gewoon te reserveren.

En voor nog meer variatie hier een kort muziekfragment van die beroemde Canto Ostinato door de Amsterdam Percussion Group. Een multifunctionele componist is ons ontvallen. Gelukkig hebben we z'n memoires nog en is z'n muziek onsterfbaar.




Reserveer Canto Ostinato in onze collectie.
Reserveer de Complete Multiple Piano Works in onze collectie.
Reserveer de memoires van Simeon ten Holt in onze collectie.