The Prestige

Ik heb een mooie film gezien; een goede film, een spannende film, een meeslepende film. Het is er één waarbij je op het puntje van je stoel zit en die je aandacht vasthoudt tot het allerlaatste moment.

The prestige is een film van Christopher Nolan, niet de minste in de filmwereld. Nolan is goed voor films als The Dark Knight en Batman Begins, films die in de Top 250 van het IMDb hoog scoren.

The Prestige gaat over twee goochelaars die elkaars rivaal zijn. Deze rivaliteit neemt een grimmige wending als de geliefde van één van de goochelaars bij een goocheltruc sterft.

Simon

De Nederlandse speelfilm Simon is inmiddels alweer bijna tien jaar oude. Toentertijd een opvallende verschijning. Hij won een Gouden Kalf voor beste lange film, beste regisseur, beste acteur en de publieksprijs. Eddy Terstall schreef en regisseerde de film. Cees Geel tekende voor de kleurrijke hoofdrol van Simon. De aanleiding van de film is wel een bijzondere. Daan Ekkel speelt de wat onopvallende rol van Simons beste vriend Marco. Daan heeft al in eerdere films van Eddy Terstall gespeeld, samen met zijn tweelingbroer Willem. Willem Ekkel is op 36-jarige leeftijd overleden aan een hersentumor. Simon overkomt hetzelfde lot.

Potiche

Een film van François Ozon is eigenlijk altijd een feest. Ik blogde eerder al over Swimming pool en 8 femmes als bijzondere kunstwerkjes. Wat ik vooral mooi vind is dat Ozon zulke verschillende films kan maken. Verschillend in thema, kleur, stijl, toon. De belangrijkste verbindende schakel lijkt te zitten in een kleine groep favoriete acteurs en actrices. Geeft niet, het zijn allemaal toppers, en kennelijk werken ze graag met Ozon samen. Dit weekend heb ik me kostelijk vermaakt met één van z'n laatste projecten: Potiche.

Speelgoed

Kerstmis komt snel dichterbij. Gelukkig zijn er in deze maand overal heel veel lichtjes, want het lijkt soms wel of het niet eens helemaal licht wordt. Koud en donker, dan zitten we vooral binnen. Zo in de aanloop naar Kerstmis is het misschien aardig om na te denken over een fijne film. Ik heb een hele goede voor je in de aanbieding, of eigenlijk zijn het er drie. En ze zijn alle drie goed. Dat zie niet vaak als er vervolgfilms worden gemaakt. Ook bijzonder, ze zijn leuk voor elke leeftijd! En ze blijven leuk!

Toen mijn kinderen nog klein waren kwam deel één uit. Die hebben we toen gekocht.

De lange weg naar de vrijheid - Nelson Mandela

"Een lange weg naar vrijheid", zo noemde Mandela zijn leven. 27 jaar zat hij gevangen voor zijn strijd tegen de apartheidswetten,die blanken en zwarten scheidden. Nelson Mandela beschrijft de lange weg die hij heeft moeten afleggen van onwetende jongen tot charismatisch staatsman. De lange weg naar de vrijheid is het verhaal van misschien wel de wonderbaarlijkste omwenteling in de geschiedenis, verteld door de man die het allemaal heeft meegemaakt en in gang gezet. Het verhaal van Mandela, door Mandela.

Sunshine

We dachten even een leuk filmpje te pakken met het bord op schoot. Het bleek een drie uur durend epos. Een verhaal uit Boedapest over drie generaties van de Joodse familie Sonnenschein tegen de achtergrond van politieke beroering en oorlog in de twintigste eeuw. Gelukkig waren we op tijd begonnen dus.

Een Lustrum Luisteren met Eck...

Wie had dat gedacht? Ruim vijf jaar geleden opperde ik dat het wel eens leuk zou kunnen zijn om, naast de berichtgeving op de website, de liefhebbers van lezen, muziek en films te voorzien van leuke tips. Niet formeel, maar op een blog, met de mogelijkheid om te reageren. Het delen van passie moest voorop staan: geen traditionele recensies, maar je persoonlijke verhaal bij een mooi boek, een onvergetelijke film of kippenvel bezorgende muziek. Je praat het eens door met een collega, je maakt samen een plannetje, en je viert dus nu je eerste lustrum van wat kennelijk voor veel mensen een leuke inspiratiebron is.
Hoezo trots?

Bloed, zweet en tranen? 5 jaar Bieblog Hengelo

Doe mee aan de BoekFace wedstrijd!

Bloggen... je begint er op een bepaalde dag mee, en voor je het weet ben je alweer 5 jaar verder. We bloggen met 5 collega’s, ieder vanuit zijn of haar eigen interesse /passie. We doen dit nog steeds met veel plezier, maar af en toe toch ook met wat bloed, zweet en tranen. Deze week is er elke dag van één van ons een persoonlijke terugblik op 5 jaar bloggen.
Ik organiseer in samenwerking met andere (culturele) organisaties bijzondere ontmoetingen met schrijvers maar ook met cabaretiers of singer-songwriters.
Aan inspiratie daarom geen gebrek!

Mijn mooiste Lezen, Kijken en Luisteren

Doe mee met de BoekFace wedstrijd!

Vijf jaar mijn stem op dit Bieblog. Vijf jaar mijn voorkeuren. Dat was leuk om te doen. En dat is het nog steeds, ondanks dat de inspiratie soms verstoppertje speelt.

Mij bracht het de kunst om net even anders naar onze collectie te kijken. Want bij elk boek en elke film denk ik: "Is dit iets om over te schrijven en wat ga ik dan vertellen?" Het bracht jou hopelijk een beetje inspiratie, of boel herkenning, of een vleugje verwondering wellicht.

J.J. Cale

JJ Cale 1938-2013

Kort geleden overleed JJ Cale. En ik kwam er achter dat ik daar geen aandacht aan heb besteed op dit blog: dat maak ik dus alsnog goed.
Al jaren luister ik naar de muziek van Cale. Eigenlijk was ik te jong om het echt 'mee te maken', maar gelukkig leerde ik de muziek kennen via mijn oudere zus. En vervolgens ben ik gaan kopen in tweedehands platenzaken.

Borgen

Leven zonder televisie is echt heerlijk rustig. Er is heel veel brood-en-spelen waar ik niks van meekrijg, niks mee hoef en geen tijd aan kwijt raak. Maar heel soms krijg ik dus ook niks mee van iets dat eigenlijk best heel goed is. Ik leer er via de (sociale) media wel over, hoor aan de mensen om me heen dat ze weer hebben gesmuld, maar uiteindelijk vergeet ik het weer. Genoeg andere dingen te doen.

Zo kan het gebeuren dat ik pas kennismaak met de eerste serie afleveringen van een hele goeie tv-serie als het vierde seizoen al bijna van start gaat. Dat overkwam me met de Deense politieke drama-serie Borgen.

Borgen (de Burcht) is de plek waar in Denemarken het politieke spel wordt gespeeld. Dit eerste seizoen begint met de verkiezingsoverwinning van de partij van Birgitte Nyborg, die daarmee gelijk de eerste vrouwelijke minister-president van Denemarken wordt. En dan begint het politieke en persoonlijke drama pas echt.

We krijgen een bijzonder kijkje in het leven van ministers, partijen, journalisten en alle spelers daaromheen. Regering en oppositie, persoonlijke belangen tegenover staatsbelangen, idealen die het afleggen tegen de harde werkelijkheid. Nyborg wil het zo graag goed doen. Voor haar land, haar partij en haar gezin. Maar dat lijkt een onmogelijke opgave. En we zien haar langzaamaan verharden. Van de eerlijke en zachtaardige vrouw/moeder is na tien afleveringen weinig meer over. Terwijl je haar zo gunt dat de dingen lopen zoals ze het eigenlijk had bedoeld.

De serie raakt. Het is goed gemaakt, met geloofwaardige karakters en verhalen. Het doet je anders naar de hedendaagse politiek kijken, omdat je gewoon weet dat dit niet alleen maar fictie is. Politiek gaat allang niet meer over wat goed is voor het volk, voor de wereld, voor de toekomst. Het gaat over nu en ik. Het gaat over aandacht en in het zadel blijven. Tenminste, dat is hoe ik het ervaar. En in deze serie zie je inderdaad hoe dat spel ontstaat. Ook al wil je het niet zo spelen. En hoe je eerlijk meent dat je nu echt niet kunt stoppen, want wie weet kun jij wél die verandering teweeg brengen die de wereld weer een beetje beter maakt.

Borgen heeft m'n vertrouwen in de politiek niet hersteld. Maar ik ben wel blij dat dit is gemaakt. Want hier kunnen we allemaal wel iets van leren. Of je nu op het rode pluche zit, of straks weer in het stemhokje staat. Gauw naar seizoen 2 dus!




Reserveer seizoen 1 in onze catalogus.
Reserveer seizoen 2 in onze catalogus.
Reserveer seizoen 3 in onze catalogus.

Eat pray love

Genietend van een korte vakantie in een snoepig huisje ergens op de hei bedenk ik me ineens dat het weer mijn beurt is om de biebloggen. Oei, maar waarover dit keer? Voor inspiratie duik ik maar eens in de piepkleine boekenkast die dit huisje biedt. Het dikste boek is een stukgelezen exemplaar van Eten bidden beminnen. Dat boek van Elizabeth Gilbert, dat een paar jaar geleden maandenlang in de top 10 stond. Elke vrouw heeft het gelezen. Nou ja, bijna elke vrouw. Ik heb me beperkt tot de film, die er natuurlijk ook kwam.

Eat pray love is een heerlijke feelgood movie met twee even heerlijke hoofdrolspelers: Julia Roberts en Javier Bardem. We volgen Julia (Elizabeth, want het verhaal is háár verhaal) in haar zoektocht naar geluk, nadat ze constateert dat huisje-boompje-beestje toch niet bracht wat ze er van had verwacht. Vechtscheiding, jonge minnaar en dan een soort sabbatical van een jaar langs drie landen en thema's: vrijelijk eten in Italië, verdiepen in bidden en mediteren in India en genieten van de balans tussen ernst en lichtvoetigheid op Bali. Het boek schijnt geestig, lichtvoetig en schaamteloos eerlijk te zijn. Dat zal best. Met deze film hebben ze volgens mij die toon heel goed weten te visualiseren.

Het leuke is dat ik van verschillende mensen een reactie heb gehoord en dat iedereen - ondanks alle lichtvoetigheid - wel ergens een klik had met een bepaalde scène. Zo'n brok in de keel moment. Wat vooral iets zegt over het persoonlijke pad van al deze mensen, waar zij op dat moment stonden en ontvankelijk voor waren. Daar zal ook wel gelijk het geheim van dit succes in schuilen: iedereen herkent wel iets in de zoektocht van deze Elizabeth. Voor mij was dat de les om te mediteren met een glimlach. "Lach met je gezicht, lach met je hart, lach tot in je lever." Echt, het werkt. Soms moet je gewoon doen alsof en dan komen de bijbehorende gevoelens en emoties gewoon vanzelf.

Dus met dank aan deze lichtvoetige vakantie en de kleine boekenkast zet ik deze lieve film dus graag weer even in de spotlights. Namasté.




Reserveer nu in onze catalogus.

Into great silence

In 1984 vroeg regisseur Philip Gröning toestemming om te mogen filmen in een kartuizerklooster.

Te vroeg, zei men. Over 15 jaar misschien.

16 jaar later werd hij gebeld door het Grande Chartreuse dat ze zover waren.

De voorbereidingen voor de film duurde 2 jaar, de opnamen 1 jaar, de montage 2 jaar.

21 jaar na het idee was de film klaar.

Het resultaat: een film eerder meditatief dan weerspiegelend. Een film vol stilte.


De Kartuizer Orde (wikipedia) is de meest gesloten orde van de rooms-katholieke kerk en is bijna helemaal verborgen voor de buitenwereld. Het geboortehuis van de orde van kartuizers ligt hoog in de Franse Alpen. De monniken - kluizenaars in gemeenschap - leven aan de hand van eeuwenoude regels en rituelen. Dat Gröning toestemming heeft gekregen dit klooster als buitenstaander en vooral als filmer te betreden is een unicum te noemen.Vóór Die grosse Stille was er in La Grande Chartreuse nog nooit gefilmd en de laatste foto's die er genomen zijn stammen uit de jaren 60.

Gröning maakte niet zozeer een documentaire over de monniken, maar een impressie van hun leven. Routineuze taken als het bereiden van groente, bidden en eten komen meerdere malen zwijgzaam voorbij. Beelden van lege kloostergangen worden afgewisseld met shots van monniken die alleen op hun kamer zitten.

Net als in het kloosterleven zelf wordt er in de documentaire geen aandacht besteed aan het individu. Dat levert een film op over repetitie en routine. Het veranderen van de tijd, de seizoenen en de steeds terugkerende elementen van de dag, van het gebed. Een film die bijna een klooster wordt, in plaats van er één weer te geven. Een film over bewustzijn, absolute aanwezigheid, over mannen die hun leven hebben gewijd aan God in de allerpuurste vorm.

Ik kan wel tegen stilte. Ik heb dat zelfs nodig, als voedingsbron voor m'n lichaam en geest. Ik kan ook wel tegen films waarin misschien niet zoveel gebeurt, maar waarin je zintuigen op een intieme manier worden geprikkeld. Deze film kan je irriteren, verbazen, frustreren. Ik voel alleen maar verwondering, respect, rust, een bepaald verlangen zelfs. Een mooie voedingsbron dus, dat is wat het is.





Reserveer in onze catalogus.

Forever

De grote begraafplaats Père Lachaise in Parijs ligt vol met beroemde kunstenaars. Jim Morrisson, Oscar Wilde, Marcel Proust, Chopin, Simone Signoret, Yves Montand, Maria Callas, Modigliani. Het is een plek waar de muziek, poëzie en beeldende kunst voelbaar in de lucht hangt. Een reis over deze begraafplaats is als een reis door de tijd en door de wereld van de kunsten. Met dat gegeven in haar achterhoofd heeft documentairemaakster Hetty Honigmann een prachtig portret gemaakt van de bewoners van deze begraafplaats en haar bezoekers. Bezoekers die speciaal komen om het graf van hun idool te eren en zij die vooral komen hebben voor hun eigen geliefden.

Ik heb nu al twee keer genoten van deze verstilde film Forever. Een film waarin de regisseur op zoek is naar de schoonheid van de kunsten, naar de kracht van kunst. Die zoekt ze tussen de kunstenaars van weleer, waarbij ze de individuen die ze ondervraagt, volgt in hun persoonlijke leven. Dat maakt het een heel intiem portret. Je kunt er een gevoel van eenzaamheid aan overhouden. Van mensen die vasthouden aan herinneringen en niet verder kunnen of willen zonder hun geliefde. Maar zo ervaar ik het niet.

Voor mij is dit een ode aan de kunst ("Boeken zijn voeding voor de hersenen") en aan de mensen die zich nog altijd laten inspireren door wat ooit was. Eén van de geïnterviewden verwoord het heel mooi: "Als je leven gevuld is met de boeken van Proust, de muziek van Chopin of de schilderijen van Modigliani, dan ben je nooit alleen." En ik zie inderdaad een begraafplaats die bruist van het leven.




Reserveer nu in onze catalogus.

Les choristes

Ik liet me deze zomer verleiden tot het kopen van een dvd-box met drie films waarin een koor centraal staat. Het kwam vooral door het zien van As it is in heaven dat ik de box oppakte. Als u die nog niet hebt gezien: kijken! Ik hoopte op twee van diezelfde kanjers voor een zangerige zomervakantie.

De Franse film Les choristes heeft een andere toon en kleur, maar is zeker het vermelden waard op deze plek. We lopen aan het begin van de film samen met een leraar - en tevens componist die de muziek vaarwel heeft gezegd - door het hek van een internaat voor moeilijk opvoedbare jongens. Hij begint aan een nieuwe baan, de belhamels lusten hem rauw. Net als z'n voorganger. Je hebt gelijk het gevoel dat het hek ook voor jou als kijker niet meer open gaat. We zitten opgesloten in de opgekropte woede, angst en vaak vooral eenzaamheid van deze jongens. Oh ja, en de Tweede Wereldoorlog is net voorbij. Dat verklaart wel één en ander.

Deze leraar gelooft echter nog in de natuurlijke goedheid van het kind en gelooft in de kracht van kunst, van muziek. Hij besluit z'n oude liefde weer op te pakken, een jongenskoor op te richten en iedereen uit z'n klas een stem of rol te geven. Ook diegene die echt niet kan (of wil) zingen. Of diegene die juist een groot talent heeft, maar niet wil toegeven aan de behoefte z'n stem en kwetsbaarheid te laten horen.

Ik vond hem lief. De film, de leraar en de meeste jongetjes. Het echte kwaad zit er natuurlijk ook in, want niet iedereen is gevoelig van de zachtheid van het hart. Ach ja, daarmee is het toch net het echte leven. Hoe filmisch gemaakt ook.




Reserveer in onze catalogus.

Le Tableau

Het gaat niet zo goed in Het Schilderij van deze film. Het leven is niet voor alle kunstwerkjes een pretje. Er heerst namelijk apartheid tussen de drie rassen in en rondom het kasteel. De compleet geschilderde Toupins (Alklaren) wanen zich superieur en weigeren om onvolledige figuren in hun kasteel toe te laten. Sterker nog, ze maken zelfs jacht op de ongekleurde Pafinis (Niafen) en de schetserige Reufs (Ruwlijners). Deze klassenstrijd wordt overheerst door de Toupins, waarvan De Grote Kandelaar de bevelhebber is. Democratie is er een vies woord. “De tijd van het zalige idealisme is voorbij”, kondigt De Grote Kandelaar aan. Wat de grote liefde tussen de Alklaar Ramo en de Niaf Claire natuurlijk onmogelijk maakt.

Ramo, Lola - het stoere vriendinnetje van Claire - en een gevluchte Ruwlijner - wiens vriendje in elkaar is getrapt en voor dood is achtergelaten - zijn vastbesloten om de échte schilder te vinden en hem te vragen om iedereen af te werken. In de hoop dat daarmee de klassenstrijd ten einde komt. Ze ontdekken dat er buiten hun schilderij nog een hele wereld ligt. Niet alleen die van de schilder zelf, maar ook die van al zijn andere schilderijen. Het wordt een kleurrijke en sprookjesachtige reis. Een zoektocht naar de schilder en een zoektocht naar het individu. Ondersteunt door mooie muziek van componist Pascal le Pennec.

Wat ik mooi vind is dat de regisseur Jean-Francois Laguionie je niet alleen meeneemt in de zoektocht naar de schilder, maar ook meeneemt door meerdere kunststromingen. Als kunstliefhebber zie je de invloeden terug van beroemde schilders, zoals Chagall, Matisse, Picasso en Modigliani. De film biedt zo een interessante kijk op hoe een kunstwerk gevormd wordt, en wat het nu eigenlijk is. En uiteindelijk is het gewoon een feest voor het oog, scroll maar eens door alle afbeeldingen van Le Tableau.

Een lieve warme vakantiefilm dus, voor een zachte zomeravond met de hele familie!



Reserveer in onze catalogus.

Wie betaalt de veerman?

Kalimera! De throw-back-thursday tip van vandaag: 'Wie betaalt de veerman'! Twee weken geleden liep ik nog op Kreta rond en vandaag was ik op zoek naar een interessante blogtip.
Et voila: de dvd van de serie uit 1977.
'Who pays the ferryman' was destijds een populaire serie, en de openingstune hoor je soms nog wel eens terug op de radio.

"In de legendarische BBC-serie Wie betaalt de veerman? Keert Allan Holdane, bij de eilandbewoners beter bekend als Leandros, na 30 jaar terug naar Kreta, waar hij in de Tweede Wereldoorlog bij de partizanen gevochten heeft. Hij wil de balans van zijn leven opmaken, en besluit op zoek te gaan naar zijn geliefde Melina van wie hij al die jaren niets heeft vernomen. Wanneer zijn oude vriend Babis hem vertelt dat Melina is gestorven en dat hij een dochter heeft, besluit Alan op het eiland te gaan wonen om dicht bij zijn nieuwe familie te zijn. Als hij Annika, de zuster van Melina ontmoet, wordt hij verliefd op haar. Hij heeft echter geen rekening gehouden met de haat van de bejaarde, valse Katerina Matakis die een oude vete nieuw leven inblaast, waardoor zijn leven groot gevaar loopt. Verscheurd tussen angst en verlangen maakt Alan zich langzaam maar zeker los van het verleden…. Volgens de Griekse Mythologie brengt de veerman, Charon, je tegen betaling over de rivier de Styx naar het dodenrijk. De vraag is alleen: wie zal er sterven?" (nrclux.nl)

Op deze manier gaat het vast lukken om dat Griekse gevoel nog even vast te houden...
En vertel eens eerlijk: wie bleef er echt thuis voor deze serie toen die werd uitgezonden op de Nederlandse tv? Ik ben benieuwd...


Reserveer in onze catalogus

The Killing

Geen boek dit keer, maar een TV-serie.

Huiveringwekkend boeiend vond ik de 20(!) afleveringen van The Killing (Forbrydelsen in het Deens). 20 afleveringen om één moord op te lossen, jawel. Het gaat om een wel erg brute moord op een 19 jarig meisje, dochter van de eigenaar van een verhuisbedrijf en zijn vrouw, en zus van twee jongere broertjes. Enige aanknopingspunt voor de politie is de auto, die onderdeel uit blijkt te maken van een wagenpark van het campagneteam van één van de kandidiaten voor de burgermeestersfunctie in Kopenhagen.

En daarmee zijn de drie verhaallijnen van de 20 afleveringen geschetst: het gezin Birk larsen dat met de vondst van het dode lichaam van hun dochter en de steeds meer naar voren komende afschuwelijke details moet zien om te gaan, het rechercheteam van Kopenhagen onder leiding van Sarah Lund en haar rivaliserende opvolger Jan Meyer, dat steeds op het verkeerde been wordt gezet en het campagneteam van Troels Hartmann, dat met de verkiezing van Troels tot burgermeester een nieuw elan in Kopenhagen wil bewerkstelligen en die te maken krijgen met allerlei onverkwikkelijke campagnestrategieen en dat alles voor slechts één doel.

Dat is wat The Killing zo ontzettend boeiend maakt. Het is de afwisseling van deze drie verhaallijnen die ieder afzonderlijk zo totaal verschillend zijn en zo dicht bij elkaar liggen. Langzaam zie je twee mensen uit elkaar groeien, die zoveel van elkaar houden, maar hun verdriet niet kunnen uiten naar elkaar. Ook de moeilijke zoektocht naar de moordenaar, de belangen die daarbij een rol spelen, de makkelijke manier waarop je een tunnelvisie ziet ontstaan en hoe, ondanks rivaliteit, de bewondering voor elkaars vakmanschap Sarah en Jan dichter bij elkaar brengen is geweldig in beeld gebracht. De strijd om het burgermeesterschap tenslotte kent veel intriges en dubbele agenda's. Wat betekent dit voor een politicus met slechts één doel voor ogen die daarbij ook nog zijn politieke integriteit wil bewaren en die door zijn campagneteam voor soms wel erg moeilijke keuzes wordt gesteld.
Prachtige karakters, stuk voor stuk, en voortreffelijk gespeeld.

Inmiddels is er een seizoen 2 en een seizoen 3 verschenen, maar daar ben ik nu nog niet klaar voor. Het is al weer een aantal weken geleden dat ik de laatste aflevering heb gezien en ik betrap mezelf er met enige regelmaat op dat ik de verschillende scenario's langs ga, die naar voren komen in de serie. Of ze met elkaar kloppen en logisch zijn. Ik kom er niet helemaal uit. Misschien moet ik eerst alle twintig aflevering van seizoen 1 nog eens bekijken. Ik zeg je: dat zal geen straf zijn!

Reseveer in onze catalogus

The Ghostwriter

We gaan een spannende tijd tegemoet op dit bieblog. Veel leuke blogpost over veel spannende boeken, en hopelijk door veel enthousiaste gastschrijver. Meedoen? Lees hier dan wat de bedoeling is en meld je voor 1 juni aan. Gezellig.

Maar zover is het nog niet. Gelukkig, want ik heb m'n huiswerk nog niet klaar. Spannende boeken moet ik namelijk nog opzoeken. Spannende films daarentegen, die ken ik wél. Zolang er maar flink wat suspense en psychologische oorlogvoering plaatsvindt, vermaak ik me wel. En volgens mij hoort The Ghostwriter (naar het boek van Robert Harris) wel thuis in dat rijtje. Een intrigerende en spannende film, dat is wat het is.

Ewan McGregor speelt een zogenaamde ghostwriter, die wordt ingehuurd om de memoires te schrijven van de voormalige premier van Groot-Brittanië. Een briljante rol van een irritant arrogante Pierce Brosnan. Het leuke is dat het bijna onmogelijk is om niet aan Tony Blair en zijn vrouw te denken als je deze film ziet. En dat Blair ten tijde van deze film zijn eigen memoires publiceerde was natuurlijk ook een mooie stunt. Maar nee, dit is echt allemaal politieke fictie. Tenminste, dat mag ik hopen...

Tijdens de opdracht stuit onze schrijver op allerlei geheimen en raakt verstrikt in een web van politieke intriges. Dat de vorige ghostwriter het er - schijnbaar door een ongeluk - niet levend vanaf heeft gebracht, stemt hem ook niet echt hoopvol. Als een volhardende detective bijt hij zich vast in de ontdekkingen die hij gaandeweg doet. Wat het er voor hem niet echt gezelliger op maakt. De ontknoping is verbluffend, het einde schokkend. Dus, ga er maar lekker voor zitten. En daarna gauw weer verder lezen voor die Maand van het Spannende Boek!




Reserveer in onze catalogus.

Intouchables

De film Intouchables is je vorig jaar hopelijk niet ontgaan. Hij kreeg veel aandacht, veel prijzen en schijnbaar meer bezoekers dan Titanic. Misschien dus onnodig om hem hier nogmaals in het zonnetje te zetten en te vertellen hoe ik werd geraakt door de charme en levenslust van beide mannen. Ongeacht hun verschillen. Dit is echt een film die je met een warm en hoopvol gevoel de zaal doet verlaten, ondanks dat er wel degelijk een serieuze zaak aan de orde wordt gesteld. Nog even het verhaal voor wie dus niet heeft opgelet.

Miljonair Philippe is aan vanaf z'n nek verlamd en woont op stand in hartje Parijs. De Senegalees Driss woont in één van de grimmige voorsteden en vult z'n dagen met schimmige zaakjes. Na één van de zoveelste sollicitaties om z'n uitkering veilig te stellen, zit hij ineens met een echte baan opgescheept, als persoonlijke verzorger van Philippe. Dat is eerst even wennen, maar met zijn tomeloze energie zet hij Philippe’s stijve huishouden binnen de kortste keren op z’n kop. En voor beide heren verandert dat veel in hun leven.

Ik las ergens dat de titel 'onaantastbaren' verwijst naar hun beider bijzondere situatie. Een man in rolstoel, die niks voelt als iemand hem aanraakt en die ook bijna door niemand meer wórdt aangeraakt, behalve z'n verzorgers. En een soort verschoppeling, opgegeven door de maatschappij, bijna noodgedwongen levend aan de rand van de samenleving, waar niemand z'n vingers aan lijkt te willen branden, maar die, ondanks alle uitzichtloosheid, z'n eigen trots en waarden en z'n achtergrond niet verloochend. Ergens hebben ze die verbondenheid met elkaars lot gevoeld en heeft dat de vriendschap opgeleverd die een mooie film waardig is.

Wat de film natuurlijk net die extra laag geeft, is dat het is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. De rijke aristocraat Philippe Pozzo di Borgo leeft nog steeds. Hij was algemeen directeur van het champagnehuis Pommery, tot hij verlamd raakte. De verzorger heeft in het echt Abdel en komt uit Algerije. Philippe noemt Abdel in z'n memoires zijn 'beschermduivel'. Briljant.

Het boek Onaantastbaar is er gelukkig ook nog. En het is mooi dat Philippe er, ter gelegenheid van het verschijnen van de film, vijftig pagina’s aan heeft toegevoegd, waarin hij vertelt hoe het hem en Abdel sindsdien is vergaan. Wat mij betreft pakt de regisseur die handschoen op en komt met een Intouchables deel 2. We willen best nog even smullen van deze heren!




Reserveer de dvd in onze collectie.
Reserveer het boek in onze collectie.