Borgen

Leven zonder televisie is echt heerlijk rustig. Er is heel veel brood-en-spelen waar ik niks van meekrijg, niks mee hoef en geen tijd aan kwijt raak. Maar heel soms krijg ik dus ook niks mee van iets dat eigenlijk best heel goed is. Ik leer er via de (sociale) media wel over, hoor aan de mensen om me heen dat ze weer hebben gesmuld, maar uiteindelijk vergeet ik het weer. Genoeg andere dingen te doen.

Zo kan het gebeuren dat ik pas kennismaak met de eerste serie afleveringen van een hele goeie tv-serie als het vierde seizoen al bijna van start gaat. Dat overkwam me met de Deense politieke drama-serie Borgen.

Borgen (de Burcht) is de plek waar in Denemarken het politieke spel wordt gespeeld. Dit eerste seizoen begint met de verkiezingsoverwinning van de partij van Birgitte Nyborg, die daarmee gelijk de eerste vrouwelijke minister-president van Denemarken wordt. En dan begint het politieke en persoonlijke drama pas echt.

We krijgen een bijzonder kijkje in het leven van ministers, partijen, journalisten en alle spelers daaromheen. Regering en oppositie, persoonlijke belangen tegenover staatsbelangen, idealen die het afleggen tegen de harde werkelijkheid. Nyborg wil het zo graag goed doen. Voor haar land, haar partij en haar gezin. Maar dat lijkt een onmogelijke opgave. En we zien haar langzaamaan verharden. Van de eerlijke en zachtaardige vrouw/moeder is na tien afleveringen weinig meer over. Terwijl je haar zo gunt dat de dingen lopen zoals ze het eigenlijk had bedoeld.

De serie raakt. Het is goed gemaakt, met geloofwaardige karakters en verhalen. Het doet je anders naar de hedendaagse politiek kijken, omdat je gewoon weet dat dit niet alleen maar fictie is. Politiek gaat allang niet meer over wat goed is voor het volk, voor de wereld, voor de toekomst. Het gaat over nu en ik. Het gaat over aandacht en in het zadel blijven. Tenminste, dat is hoe ik het ervaar. En in deze serie zie je inderdaad hoe dat spel ontstaat. Ook al wil je het niet zo spelen. En hoe je eerlijk meent dat je nu echt niet kunt stoppen, want wie weet kun jij wél die verandering teweeg brengen die de wereld weer een beetje beter maakt.

Borgen heeft m'n vertrouwen in de politiek niet hersteld. Maar ik ben wel blij dat dit is gemaakt. Want hier kunnen we allemaal wel iets van leren. Of je nu op het rode pluche zit, of straks weer in het stemhokje staat. Gauw naar seizoen 2 dus!




Reserveer seizoen 1 in onze catalogus.
Reserveer seizoen 2 in onze catalogus.
Reserveer seizoen 3 in onze catalogus.

Eat pray love

Genietend van een korte vakantie in een snoepig huisje ergens op de hei bedenk ik me ineens dat het weer mijn beurt is om de biebloggen. Oei, maar waarover dit keer? Voor inspiratie duik ik maar eens in de piepkleine boekenkast die dit huisje biedt. Het dikste boek is een stukgelezen exemplaar van Eten bidden beminnen. Dat boek van Elizabeth Gilbert, dat een paar jaar geleden maandenlang in de top 10 stond. Elke vrouw heeft het gelezen. Nou ja, bijna elke vrouw. Ik heb me beperkt tot de film, die er natuurlijk ook kwam.

Eat pray love is een heerlijke feelgood movie met twee even heerlijke hoofdrolspelers: Julia Roberts en Javier Bardem. We volgen Julia (Elizabeth, want het verhaal is háár verhaal) in haar zoektocht naar geluk, nadat ze constateert dat huisje-boompje-beestje toch niet bracht wat ze er van had verwacht. Vechtscheiding, jonge minnaar en dan een soort sabbatical van een jaar langs drie landen en thema's: vrijelijk eten in Italië, verdiepen in bidden en mediteren in India en genieten van de balans tussen ernst en lichtvoetigheid op Bali. Het boek schijnt geestig, lichtvoetig en schaamteloos eerlijk te zijn. Dat zal best. Met deze film hebben ze volgens mij die toon heel goed weten te visualiseren.

Het leuke is dat ik van verschillende mensen een reactie heb gehoord en dat iedereen - ondanks alle lichtvoetigheid - wel ergens een klik had met een bepaalde scène. Zo'n brok in de keel moment. Wat vooral iets zegt over het persoonlijke pad van al deze mensen, waar zij op dat moment stonden en ontvankelijk voor waren. Daar zal ook wel gelijk het geheim van dit succes in schuilen: iedereen herkent wel iets in de zoektocht van deze Elizabeth. Voor mij was dat de les om te mediteren met een glimlach. "Lach met je gezicht, lach met je hart, lach tot in je lever." Echt, het werkt. Soms moet je gewoon doen alsof en dan komen de bijbehorende gevoelens en emoties gewoon vanzelf.

Dus met dank aan deze lichtvoetige vakantie en de kleine boekenkast zet ik deze lieve film dus graag weer even in de spotlights. Namasté.




Reserveer nu in onze catalogus.

Into great silence

In 1984 vroeg regisseur Philip Gröning toestemming om te mogen filmen in een kartuizerklooster.

Te vroeg, zei men. Over 15 jaar misschien.

16 jaar later werd hij gebeld door het Grande Chartreuse dat ze zover waren.

De voorbereidingen voor de film duurde 2 jaar, de opnamen 1 jaar, de montage 2 jaar.

21 jaar na het idee was de film klaar.

Het resultaat: een film eerder meditatief dan weerspiegelend. Een film vol stilte.


De Kartuizer Orde (wikipedia) is de meest gesloten orde van de rooms-katholieke kerk en is bijna helemaal verborgen voor de buitenwereld. Het geboortehuis van de orde van kartuizers ligt hoog in de Franse Alpen. De monniken - kluizenaars in gemeenschap - leven aan de hand van eeuwenoude regels en rituelen. Dat Gröning toestemming heeft gekregen dit klooster als buitenstaander en vooral als filmer te betreden is een unicum te noemen.Vóór Die grosse Stille was er in La Grande Chartreuse nog nooit gefilmd en de laatste foto's die er genomen zijn stammen uit de jaren 60.

Gröning maakte niet zozeer een documentaire over de monniken, maar een impressie van hun leven. Routineuze taken als het bereiden van groente, bidden en eten komen meerdere malen zwijgzaam voorbij. Beelden van lege kloostergangen worden afgewisseld met shots van monniken die alleen op hun kamer zitten.

Net als in het kloosterleven zelf wordt er in de documentaire geen aandacht besteed aan het individu. Dat levert een film op over repetitie en routine. Het veranderen van de tijd, de seizoenen en de steeds terugkerende elementen van de dag, van het gebed. Een film die bijna een klooster wordt, in plaats van er één weer te geven. Een film over bewustzijn, absolute aanwezigheid, over mannen die hun leven hebben gewijd aan God in de allerpuurste vorm.

Ik kan wel tegen stilte. Ik heb dat zelfs nodig, als voedingsbron voor m'n lichaam en geest. Ik kan ook wel tegen films waarin misschien niet zoveel gebeurt, maar waarin je zintuigen op een intieme manier worden geprikkeld. Deze film kan je irriteren, verbazen, frustreren. Ik voel alleen maar verwondering, respect, rust, een bepaald verlangen zelfs. Een mooie voedingsbron dus, dat is wat het is.





Reserveer in onze catalogus.

Forever

De grote begraafplaats Père Lachaise in Parijs ligt vol met beroemde kunstenaars. Jim Morrisson, Oscar Wilde, Marcel Proust, Chopin, Simone Signoret, Yves Montand, Maria Callas, Modigliani. Het is een plek waar de muziek, poëzie en beeldende kunst voelbaar in de lucht hangt. Een reis over deze begraafplaats is als een reis door de tijd en door de wereld van de kunsten. Met dat gegeven in haar achterhoofd heeft documentairemaakster Hetty Honigmann een prachtig portret gemaakt van de bewoners van deze begraafplaats en haar bezoekers. Bezoekers die speciaal komen om het graf van hun idool te eren en zij die vooral komen hebben voor hun eigen geliefden.

Ik heb nu al twee keer genoten van deze verstilde film Forever. Een film waarin de regisseur op zoek is naar de schoonheid van de kunsten, naar de kracht van kunst. Die zoekt ze tussen de kunstenaars van weleer, waarbij ze de individuen die ze ondervraagt, volgt in hun persoonlijke leven. Dat maakt het een heel intiem portret. Je kunt er een gevoel van eenzaamheid aan overhouden. Van mensen die vasthouden aan herinneringen en niet verder kunnen of willen zonder hun geliefde. Maar zo ervaar ik het niet.

Voor mij is dit een ode aan de kunst ("Boeken zijn voeding voor de hersenen") en aan de mensen die zich nog altijd laten inspireren door wat ooit was. Eén van de geïnterviewden verwoord het heel mooi: "Als je leven gevuld is met de boeken van Proust, de muziek van Chopin of de schilderijen van Modigliani, dan ben je nooit alleen." En ik zie inderdaad een begraafplaats die bruist van het leven.




Reserveer nu in onze catalogus.

Les choristes

Ik liet me deze zomer verleiden tot het kopen van een dvd-box met drie films waarin een koor centraal staat. Het kwam vooral door het zien van As it is in heaven dat ik de box oppakte. Als u die nog niet hebt gezien: kijken! Ik hoopte op twee van diezelfde kanjers voor een zangerige zomervakantie.

De Franse film Les choristes heeft een andere toon en kleur, maar is zeker het vermelden waard op deze plek. We lopen aan het begin van de film samen met een leraar - en tevens componist die de muziek vaarwel heeft gezegd - door het hek van een internaat voor moeilijk opvoedbare jongens. Hij begint aan een nieuwe baan, de belhamels lusten hem rauw. Net als z'n voorganger. Je hebt gelijk het gevoel dat het hek ook voor jou als kijker niet meer open gaat. We zitten opgesloten in de opgekropte woede, angst en vaak vooral eenzaamheid van deze jongens. Oh ja, en de Tweede Wereldoorlog is net voorbij. Dat verklaart wel één en ander.

Deze leraar gelooft echter nog in de natuurlijke goedheid van het kind en gelooft in de kracht van kunst, van muziek. Hij besluit z'n oude liefde weer op te pakken, een jongenskoor op te richten en iedereen uit z'n klas een stem of rol te geven. Ook diegene die echt niet kan (of wil) zingen. Of diegene die juist een groot talent heeft, maar niet wil toegeven aan de behoefte z'n stem en kwetsbaarheid te laten horen.

Ik vond hem lief. De film, de leraar en de meeste jongetjes. Het echte kwaad zit er natuurlijk ook in, want niet iedereen is gevoelig van de zachtheid van het hart. Ach ja, daarmee is het toch net het echte leven. Hoe filmisch gemaakt ook.




Reserveer in onze catalogus.

Le Tableau

Het gaat niet zo goed in Het Schilderij van deze film. Het leven is niet voor alle kunstwerkjes een pretje. Er heerst namelijk apartheid tussen de drie rassen in en rondom het kasteel. De compleet geschilderde Toupins (Alklaren) wanen zich superieur en weigeren om onvolledige figuren in hun kasteel toe te laten. Sterker nog, ze maken zelfs jacht op de ongekleurde Pafinis (Niafen) en de schetserige Reufs (Ruwlijners). Deze klassenstrijd wordt overheerst door de Toupins, waarvan De Grote Kandelaar de bevelhebber is. Democratie is er een vies woord. “De tijd van het zalige idealisme is voorbij”, kondigt De Grote Kandelaar aan. Wat de grote liefde tussen de Alklaar Ramo en de Niaf Claire natuurlijk onmogelijk maakt.

Ramo, Lola - het stoere vriendinnetje van Claire - en een gevluchte Ruwlijner - wiens vriendje in elkaar is getrapt en voor dood is achtergelaten - zijn vastbesloten om de échte schilder te vinden en hem te vragen om iedereen af te werken. In de hoop dat daarmee de klassenstrijd ten einde komt. Ze ontdekken dat er buiten hun schilderij nog een hele wereld ligt. Niet alleen die van de schilder zelf, maar ook die van al zijn andere schilderijen. Het wordt een kleurrijke en sprookjesachtige reis. Een zoektocht naar de schilder en een zoektocht naar het individu. Ondersteunt door mooie muziek van componist Pascal le Pennec.

Wat ik mooi vind is dat de regisseur Jean-Francois Laguionie je niet alleen meeneemt in de zoektocht naar de schilder, maar ook meeneemt door meerdere kunststromingen. Als kunstliefhebber zie je de invloeden terug van beroemde schilders, zoals Chagall, Matisse, Picasso en Modigliani. De film biedt zo een interessante kijk op hoe een kunstwerk gevormd wordt, en wat het nu eigenlijk is. En uiteindelijk is het gewoon een feest voor het oog, scroll maar eens door alle afbeeldingen van Le Tableau.

Een lieve warme vakantiefilm dus, voor een zachte zomeravond met de hele familie!



Reserveer in onze catalogus.

Wie betaalt de veerman?

Kalimera! De throw-back-thursday tip van vandaag: 'Wie betaalt de veerman'! Twee weken geleden liep ik nog op Kreta rond en vandaag was ik op zoek naar een interessante blogtip.
Et voila: de dvd van de serie uit 1977.
'Who pays the ferryman' was destijds een populaire serie, en de openingstune hoor je soms nog wel eens terug op de radio.

"In de legendarische BBC-serie Wie betaalt de veerman? Keert Allan Holdane, bij de eilandbewoners beter bekend als Leandros, na 30 jaar terug naar Kreta, waar hij in de Tweede Wereldoorlog bij de partizanen gevochten heeft. Hij wil de balans van zijn leven opmaken, en besluit op zoek te gaan naar zijn geliefde Melina van wie hij al die jaren niets heeft vernomen. Wanneer zijn oude vriend Babis hem vertelt dat Melina is gestorven en dat hij een dochter heeft, besluit Alan op het eiland te gaan wonen om dicht bij zijn nieuwe familie te zijn. Als hij Annika, de zuster van Melina ontmoet, wordt hij verliefd op haar. Hij heeft echter geen rekening gehouden met de haat van de bejaarde, valse Katerina Matakis die een oude vete nieuw leven inblaast, waardoor zijn leven groot gevaar loopt. Verscheurd tussen angst en verlangen maakt Alan zich langzaam maar zeker los van het verleden…. Volgens de Griekse Mythologie brengt de veerman, Charon, je tegen betaling over de rivier de Styx naar het dodenrijk. De vraag is alleen: wie zal er sterven?" (nrclux.nl)

Op deze manier gaat het vast lukken om dat Griekse gevoel nog even vast te houden...
En vertel eens eerlijk: wie bleef er echt thuis voor deze serie toen die werd uitgezonden op de Nederlandse tv? Ik ben benieuwd...


Reserveer in onze catalogus

The Killing

Geen boek dit keer, maar een TV-serie.

Huiveringwekkend boeiend vond ik de 20(!) afleveringen van The Killing (Forbrydelsen in het Deens). 20 afleveringen om één moord op te lossen, jawel. Het gaat om een wel erg brute moord op een 19 jarig meisje, dochter van de eigenaar van een verhuisbedrijf en zijn vrouw, en zus van twee jongere broertjes. Enige aanknopingspunt voor de politie is de auto, die onderdeel uit blijkt te maken van een wagenpark van het campagneteam van één van de kandidiaten voor de burgermeestersfunctie in Kopenhagen.

En daarmee zijn de drie verhaallijnen van de 20 afleveringen geschetst: het gezin Birk larsen dat met de vondst van het dode lichaam van hun dochter en de steeds meer naar voren komende afschuwelijke details moet zien om te gaan, het rechercheteam van Kopenhagen onder leiding van Sarah Lund en haar rivaliserende opvolger Jan Meyer, dat steeds op het verkeerde been wordt gezet en het campagneteam van Troels Hartmann, dat met de verkiezing van Troels tot burgermeester een nieuw elan in Kopenhagen wil bewerkstelligen en die te maken krijgen met allerlei onverkwikkelijke campagnestrategieen en dat alles voor slechts één doel.

Dat is wat The Killing zo ontzettend boeiend maakt. Het is de afwisseling van deze drie verhaallijnen die ieder afzonderlijk zo totaal verschillend zijn en zo dicht bij elkaar liggen. Langzaam zie je twee mensen uit elkaar groeien, die zoveel van elkaar houden, maar hun verdriet niet kunnen uiten naar elkaar. Ook de moeilijke zoektocht naar de moordenaar, de belangen die daarbij een rol spelen, de makkelijke manier waarop je een tunnelvisie ziet ontstaan en hoe, ondanks rivaliteit, de bewondering voor elkaars vakmanschap Sarah en Jan dichter bij elkaar brengen is geweldig in beeld gebracht. De strijd om het burgermeesterschap tenslotte kent veel intriges en dubbele agenda's. Wat betekent dit voor een politicus met slechts één doel voor ogen die daarbij ook nog zijn politieke integriteit wil bewaren en die door zijn campagneteam voor soms wel erg moeilijke keuzes wordt gesteld.
Prachtige karakters, stuk voor stuk, en voortreffelijk gespeeld.

Inmiddels is er een seizoen 2 en een seizoen 3 verschenen, maar daar ben ik nu nog niet klaar voor. Het is al weer een aantal weken geleden dat ik de laatste aflevering heb gezien en ik betrap mezelf er met enige regelmaat op dat ik de verschillende scenario's langs ga, die naar voren komen in de serie. Of ze met elkaar kloppen en logisch zijn. Ik kom er niet helemaal uit. Misschien moet ik eerst alle twintig aflevering van seizoen 1 nog eens bekijken. Ik zeg je: dat zal geen straf zijn!

Reseveer in onze catalogus

The Ghostwriter

We gaan een spannende tijd tegemoet op dit bieblog. Veel leuke blogpost over veel spannende boeken, en hopelijk door veel enthousiaste gastschrijver. Meedoen? Lees hier dan wat de bedoeling is en meld je voor 1 juni aan. Gezellig.

Maar zover is het nog niet. Gelukkig, want ik heb m'n huiswerk nog niet klaar. Spannende boeken moet ik namelijk nog opzoeken. Spannende films daarentegen, die ken ik wél. Zolang er maar flink wat suspense en psychologische oorlogvoering plaatsvindt, vermaak ik me wel. En volgens mij hoort The Ghostwriter (naar het boek van Robert Harris) wel thuis in dat rijtje. Een intrigerende en spannende film, dat is wat het is.

Ewan McGregor speelt een zogenaamde ghostwriter, die wordt ingehuurd om de memoires te schrijven van de voormalige premier van Groot-Brittanië. Een briljante rol van een irritant arrogante Pierce Brosnan. Het leuke is dat het bijna onmogelijk is om niet aan Tony Blair en zijn vrouw te denken als je deze film ziet. En dat Blair ten tijde van deze film zijn eigen memoires publiceerde was natuurlijk ook een mooie stunt. Maar nee, dit is echt allemaal politieke fictie. Tenminste, dat mag ik hopen...

Tijdens de opdracht stuit onze schrijver op allerlei geheimen en raakt verstrikt in een web van politieke intriges. Dat de vorige ghostwriter het er - schijnbaar door een ongeluk - niet levend vanaf heeft gebracht, stemt hem ook niet echt hoopvol. Als een volhardende detective bijt hij zich vast in de ontdekkingen die hij gaandeweg doet. Wat het er voor hem niet echt gezelliger op maakt. De ontknoping is verbluffend, het einde schokkend. Dus, ga er maar lekker voor zitten. En daarna gauw weer verder lezen voor die Maand van het Spannende Boek!




Reserveer in onze catalogus.

Intouchables

De film Intouchables is je vorig jaar hopelijk niet ontgaan. Hij kreeg veel aandacht, veel prijzen en schijnbaar meer bezoekers dan Titanic. Misschien dus onnodig om hem hier nogmaals in het zonnetje te zetten en te vertellen hoe ik werd geraakt door de charme en levenslust van beide mannen. Ongeacht hun verschillen. Dit is echt een film die je met een warm en hoopvol gevoel de zaal doet verlaten, ondanks dat er wel degelijk een serieuze zaak aan de orde wordt gesteld. Nog even het verhaal voor wie dus niet heeft opgelet.

Miljonair Philippe is aan vanaf z'n nek verlamd en woont op stand in hartje Parijs. De Senegalees Driss woont in één van de grimmige voorsteden en vult z'n dagen met schimmige zaakjes. Na één van de zoveelste sollicitaties om z'n uitkering veilig te stellen, zit hij ineens met een echte baan opgescheept, als persoonlijke verzorger van Philippe. Dat is eerst even wennen, maar met zijn tomeloze energie zet hij Philippe’s stijve huishouden binnen de kortste keren op z’n kop. En voor beide heren verandert dat veel in hun leven.

Ik las ergens dat de titel 'onaantastbaren' verwijst naar hun beider bijzondere situatie. Een man in rolstoel, die niks voelt als iemand hem aanraakt en die ook bijna door niemand meer wórdt aangeraakt, behalve z'n verzorgers. En een soort verschoppeling, opgegeven door de maatschappij, bijna noodgedwongen levend aan de rand van de samenleving, waar niemand z'n vingers aan lijkt te willen branden, maar die, ondanks alle uitzichtloosheid, z'n eigen trots en waarden en z'n achtergrond niet verloochend. Ergens hebben ze die verbondenheid met elkaars lot gevoeld en heeft dat de vriendschap opgeleverd die een mooie film waardig is.

Wat de film natuurlijk net die extra laag geeft, is dat het is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. De rijke aristocraat Philippe Pozzo di Borgo leeft nog steeds. Hij was algemeen directeur van het champagnehuis Pommery, tot hij verlamd raakte. De verzorger heeft in het echt Abdel en komt uit Algerije. Philippe noemt Abdel in z'n memoires zijn 'beschermduivel'. Briljant.

Het boek Onaantastbaar is er gelukkig ook nog. En het is mooi dat Philippe er, ter gelegenheid van het verschijnen van de film, vijftig pagina’s aan heeft toegevoegd, waarin hij vertelt hoe het hem en Abdel sindsdien is vergaan. Wat mij betreft pakt de regisseur die handschoen op en komt met een Intouchables deel 2. We willen best nog even smullen van deze heren!




Reserveer de dvd in onze collectie.
Reserveer het boek in onze collectie.

Borgia

En nu even iets anders dan Boekenweek.

Habemus papam!
Dat hoorden wij vorige week vanuit Rome. De kardinalen waren in de Sixtijnse kapel bijeen en kozen uit hun midden een nieuwe paus. Wat zich binnen de muren van de Sixtijnse kapel afspeelt, daar kunnen wij alleen maar naar raden. Niemand is daar ooit bij aanwezig geweest, behalve die kardinalen dan en die zwijgen als het graf, want kennis is macht.
Ik keek naar de serie Borgia. Een kijkje achter de schermen van het pausdom eind 15e eeuw.

Het is 1492. De wereld staat aan de vooravond van grote veranderingen. Columbus ontdekt de nieuwe wereld en in Europa liggen de kleine stadsstaatjes in Italië hevig met elkaar overhoop terwijl de Franse koning Karel en de Duitse keizer Maximiliaan staan te trappelen om Italië in te nemen. Paus Innocentius II ligt op sterven en in Rome verzamelen de kardinalen zich. In die tijd zag dat er wel iets anders uit dan de beelden die vorige week tot ons kwamen. De paus was in die tijd een machtige persoon. Van scheiding der machten had nog niemand gehoord en de katholieke kerk, en dan met name de mannen in de hoge posities, had het voor het zeggen. Met de normen en waarden werd het niet zo nauw genomen. De paus had zoveel macht dat hij zijn zoon kon erkennen als zijn wettig kind.
Al voor de paus sterft begint het gekonkel en gedraai. Hoe zorg je ervoor dat je de meeste stemmen krijgt. Corruptie, omkoperij, allemaal heel gewoon en wordt het echt gevaarlijk dan ruim je je tegenstander gewoon uit de weg.

Rodrigo Borgia is een machtige kardinaal, maar hij heeft een aantal geduchte tegenstanders waar het gaat om de machtsstrijd naar het allerhoogste ambt in de kerk: paus. Gelukkig wordt Rodrigo bijgestaan door zijn twee zoons: Juan en Cesare. Daarnaast heeft hij nog de zorg voor zijn dochter Lucretia. Meisjes kunnen tenslotte door een goed huwelijk zorgen voor belangrijke bondgenootschappen. Vier kinderen heeft Rodrigo bij zijn minnares Vanozza, maar inmiddels is Vanozza niet meer zijn favoriet. Zijn nieuwe minnares is Guilia, ook niet onbelangrijk, want zij komt uit een belangrijke familie en ook dat levert weer een interessant bondgenootschap op.

Gekonkel en gedraai, alle afleveringen lang. Toch levert het een mooi tijdsbeeld op en het laat de katholieke kerk weer eens van een heel andere kant zien (of juist niet). Er wordt lustig op los gemoord en gehoereerd en dat wordt op zeer realistisch wijze getoond. Niet voor de teerhartigen onder ons, maar ik geloof dat het er in die tijd ook niet teerhartig toeging.


Reserveer in onze catalogus

Skyfall

Ik kan er niet omheen, het verschijnen van de dvd van de Bond-film 'Skyfall'. Ik schreef al eerder (hier en hier) over deze elementaire filmheld en maak natuurlijk graag gebruik van deze gelegenheid om opnieuw aandacht te vragen voor 007.

Bij het zien van 'Skyfall' dacht ik voor het eerst sinds Daniel Craig in de huid kroop van de Britse geheimagent: dit is weer een échte James Bond film. Klassieke elementen, mooi opgebouwde spanning, noem maar op.

En wat me vooral aansprak: de 'hoofd-schurk' verschijnt pas ten tonele als de film al een eindje gevorderd is. Daar hou ik van, die zoektocht naar om wie het gaat, een onbereikbare slechterik die op de achtergrond wel aanwezig is maar nog niet bekend. En die, zo hoort het wel een beetje, zich heeft teruggetrokken op een bijzondere, afgelegen plek... Niet gelijk weggeven wie er aan het eind verslagen wordt!

"Skyfall, de 23ste Bond, is na de vorige, over twee delen uitgesmeerde afleveringen, weer een volledig op zichzelf staand 007-avontuur. We treffen de geheim agent ergens in exotische oorden, vertrouwd rennend, schietend, knokkend en achtervolgend (auto, motor, trein, hoge brug), tot zijn charmante MI6 secondante hem per ongeluk omver schiet en Bond de diepte in lazert. M - het laatste optreden van de immer uitstekende Judy Dench - tikt zijn postuum al, maar dan meldt haar favoriete agent zich weer, vol wrok en in deplorabele staat. Bond voelt zich afgeschreven, maar moet flink aan de bak: het voortbestaan van de geheime dienst staat op het spel, nu de gewetenloze Raoul Silva (Javier Bardem) het computerprogramma heeft gekraakt, en lukraak identiteiten van agenten vrijgeeft. Sam Mendes' kijk op Bond is er een vol nostalgie, en haakt in bij het 50-jarige jubileum in de filmzaal. Zelfs de originele Austin Martin DB5 komt weer van pas, met ingebouwd machinegeweer. Een soort meta-Bond dus: van de klassieke Chinese casino-scène met volwaardig en níet ironisch Martini-moment, tot de verbluffend mooi gefilmde derde retro-acte, waarin Bond zijn eigen familieverleden bezoekt, ergens op zijn familiekasteel te Schotland.

Skyfall is wonderschoon gefilmd door camera-veteraan Roger Deakins (negen Oscar-nominaties, nooit gewonnen), in kalme, serene stijl. Ook is naar Bond-begrip in gelaagd drama voorzien: in de kern draait Skyfall om de moeizame doch liefdevolle relatie tussen Bond en M, die ook voor schurk Silva ooit van grote betekenis was." (Volkskrant)

Ik ga 'm dus gewoon nóg een keer kijken. Of misschien wel vaker... Dat maakt bij de meeste Bond-films absoluut niets uit!


Reserveer de dvd in onze catalogus
Reserveer de Blu-Ray in onze catalogus

Tinker Tailer Soldier Spy

Yes, dit is nou een echte coole spionagefilm met dubbelagenten, complotten en overlopers. Tinker, tailer, soldier, spy speelt zich af tijdens de koude oorlog in de jaren zeventig, toen de Russen en de westerse inlichtingendiensten elkaar lekker bezig hielden. Gebaseerd natuurlijk op het fantastische boek van John le Carré. 

De plot van de film (wees niet bang, geen spoiler) is eigenlijk relatief simpel: een geheim agent krijgt een aanwijzing dat er mogelijk een mol (een dubbelspion) actief is in de top van de Britse inlichtingendienst MI-6. Gepensioneerd spion George Smiley krijgt de opdracht om dit in het diepste geheim uit te zoeken. Dit is het begin van een gecompliceerd spel van samenzweringen en intriges tussen een behoorlijk groot aantal personages. Het is geen film waar je even bij weg loopt want dan raak je geheid de draad van het verhaal kwijt.

Even voor de duidelijkheid: George Smiley is geen James Bond maar een wat stijve, gereserveerde oudere man met huwelijksproblemen, geweldig gespeeld door Gary Oldman (kreeg hiervoor een Oscar nominatie). Sowieso doen aan deze film een aantal fijne Britse auteurs mee zoals Colin Firth, John Hurt, Mark Strong en Benedict Cumberbatch. En voor degene (zoals ik) die wil weten waar die rare titel nou vandaan komt: die is gebaseerd op een Engels kinderrijmpje "Tinker, Tailer, Soldier, Sailer" en in de film zijn dat de codenamen voor de hoofdverdachten. Weten we dat ook weer.
Nog een ander weetje: in 1979 is er een zevendelige BBC serie gemaakt van Tinker, tailer, soldier, spy met een fantastische Alec Guinness als George Smiley. Dus gaat de film je een beetje te snel dan is dit ook een optie want die serie hebben we ook in huis!



Reserveer Tinker, tailer, soldier, spy in onze catalogus.

Notes on a scandal

Zet twee top-actrices tegenover elkaar. Geef ze een sterk script. Vraag Philip Glass voor de stuwende muziek. En je weet dat je een bijzondere film krijgt. Notes on a scandal dateert alweer van ruim zes jaar geleden, maar heeft aan kracht nog niet ingeboet. De eenvoudige verhaallijn gaat ongeveer zo:

Een wat zure en eenzame lerares regeert met ijzeren vuist over de leerlingen van een Londense middelbare school. Ze raakt bevriend met een nieuwe collega, die een liefdevol, druk gezinsleven heeft. Als ze ontdekt dat deze collega een affaire heeft met één van de leerlingen, neemt de vriendschap een onheilspellende wending.

Oké, dit gaat dus over heel veel tegenstellingen tussen twee vrouwen en de daarbij behorende 'jaloezie'. Ja, dat is één manier om er naar te kijken. Het gaat ook over een verboden verhouding, wat hier eigenlijk niet meer is dan een seksueel spel, een spannend en verleidelijk avontuur. En juist met dat deel van de film had ik wat moeite. Er klopte iets niet. Die jongen is 'te jong'. Ik voelde geen chemie tussen die twee. Waarom voelt die vrouw zich tot hem aangetrokken, waarom verliest ze zichzelf in dat verlangen? Ik kon er niet in mee gaan.

Totdat ik me realiseerde dat die hele affaire niet is waar het om draait. Ja natuurlijk, het gebeurt, het mag niet, je vindt er wat van. En het is nu eens een vrouwelijke volwassene in plaats van een man, grappig dat je er dan toch anders tegenaan kijkt, niet dan? Maar in dit verhaal gaat het niet over die jongen, het gaat niet over 'liefde'. Het gaat over wat eenzaamheid met je doet, en dat je daarvoor niet alleen hoeft te zijn. Over hoe je gevangen kunt zitten in een obsessie. En het gaat over de kracht en macht van geheimen.

Eigenlijk hoef je alleen maar even naar deze trailer te kijken, daar wordt het heel mooi verteld. Hoe de fout van de één de kans van de ander wordt. Maar ook dat is maar een klein deel van het dilemma. Een mooie film dus om eens lekker lang op na te broeden.




Reserveer in onze catalogus.

Confessions of a shopaholic

Sophie Kinsella schreef Confessions of a shopaholic en dat werd een doorslaand succes. Vervolgens schreef ze nog eens 4 delen en daarmee kwamen de liefhebbers van chicklit ruimschoots aan hun trekken.

Ik kwam onlangs in onze collectie de DVD tegen en ik schatte in dat dit voor een paar uurtjes ongecompliceerd kijkplezier kon zorgen. Ik moet dan uiteraard wel zorgen dat de heren in ons gezin niet in de buurt zijn, want het commentaar is anders niet van de lucht.Gelukkig doet zo'n moment zich af en toe wel voor. Lekker op een vrijdagavond, begin van het weekend.

Rebecca Bloomwood (Becky) is een ontwapenende jonge vrouw. Ze ziet er goed uit, heeft een fantastische vriendin en een baan als journaliste. Die baan is echter niet helemaal wat ze zoekt en ze krijgt de kans te solliciteren bij een modeblad. Dat is meer kolfje naar Becky's hand, want Becky is verslaafd aan mode. Ze kan geen etalage voorbijgaan of ze zwicht voor de verleiding van weer een nieuwe jas, tas, sjaal of schoenen. Gelukkig bestaan er creditcards, en met een beetje meer geluk beschik je over wel 12 van die magic cards. Alleen...ze zorgen wel voor een torenhoge schuld als je meer uitgeeft dan er binnenkomt.

Becky krijgt niet de gewenste baan bij het modeblad, maar rolt toevallig binnen bij een financieel vakblad waar ze door een aantal toevalligheden de show steelt als het meisje met de groen sjaal, dat allerlei tips geeft over een goede financiële situatie. Totdat ze en public met de billen bloot gaat en het uitkomt dat ze zelf haar zaakjes niet op orde heeft. Even dreigt het uit de hand te lopen, maar, zoals dat in een goede Amerikaanse film gaat, alles komt weer op z;n pootjes terecht.



Tja, inderdaad ongecompliceerd en af en toe toverde het een glimlach op m'n lippen, en meer mag je van deze film niet verwachten. De boeken heb ik niet gelezen, maar gezien de populariteit denk ik dat lezen over de lotgevallen van Becky meer boeit dan het kijken naar de film. Maar het ongestoorde kijk plezier heb ik er toch wel om gehad.

Reserveer in onze catalogus

The curious case of Benjamin Button

Er is een bekend gegeven dat al tot veel bijzondere films heeft geleid: het levenselixer dat onsterfelijk maakt. Zelfs nu draait er weer een nieuwe film in de bioscopen waarin twee geliefden door hun onsterfelijkheid 'voor altijd' samen kunnen zijn, in theorie natuurlijk. Of dat echt zo romantisch is als het klinkt en of zo'n eeuwig leven benijdenswaardig is, daarover kunnen we wel een avondje filosoferen met elkaar.

In The curious case of Benjamin Button wordt een thema uitgewerkt dat volgens mij veel 'curioser' is, en ook veel romantischer. Als je tenminste gevoelig bent voor die ene ware maar onbereikbare liefde. Deze film speelt ook met het begrip tijd, maar dan vanuit een achterwaarts perspectief. Benjamin wordt geboren aan het eind van de Eerste Wereldoorlog, niet als mooie zachte baby, maar als een lelijk, klein oud mannetje. Hij blijkt ook zelfs allerlei lichamelijke ouderdomskwaaltjes te hebben. Zijn moeder sterft in het kraambed en z'n vader, furieus over zijn verlies en dat gedrocht in de wieg, legt het wezen te vondeling. Al dan niet toevallig op de trap van een huis voor oude van dagen.

En dan begint het verhaal van een oude baby die langzaam 'opgroeit' tot een mooie jongeman. Benjamin leeft z'n leven achterstevoren. De rode draad is natuurlijk die ene vrouw, die hij leert kennen als lief meisje met prachtige blauwe ogen en glanzend rood haar. Met wie hij - meestal via brieven en kaarten - contact blijft houden als zij haar balletcarrière beleeft en hij als zeeman over de wereld zwerft. De vrouw met wie hij natuurlijk een voor-eeuwig-en-altijd-samen relatie heeft als ze allebei in de bloei van hun veertiger jaren zijn. Maar die hij niet anders dan kan verlaten, want hij wil haar niet lastig vallen met een man die gaat eindigen in luiers. Tja.

Dat die laatste pakweg 15 jaar van z'n leven in een paar shots snel voorbij trekken en daarbij voor analytische geesten als ik nogal wat praktische vragen oproepen, is de schrijver (Scott Fitzgerald) vergeven. Op dat moment ga ik al zo mee in het gegeven en in de mooie parallellen van beide levens, dat ik me overgeef aan hoe het verhaal en deze liefde zich als een prachtige cirkel sluit.

Een avondje filosoferen over tijd en achterstevoren leven zal ook zeker een interessant gesprek opleveren. De film besteedt gelukkig geen energie aan de hoe en waarom vragen, iedereen accepteert het gegeven, Benjamin voorop. Maar het heeft natuurlijk wel grote gevolgen voor alles wat met binding en gehechtheid te maken heeft. Dus zie ik vooral veel eenzaamheid in de ogen van deze verliefde zielen en veel - noodgedwongen - vrijheid in het leven van Benjamin. Daar zit wel een mooie Zen-les in volgens mij. Want we gaan er zo vanuit dat we in tijd en dus in leven met elkaar optrekken, dat we delen, verbinden en dus ook hechten. Dat is best mooi, maar is het ook eerlijk en oprecht? Moet je werkelijk samen zijn om lief te hebben, en kun je nog vrij zijn in verbondenheid? Wat verandert en wat blijft?

Nou ja, zo'n film dus...




Reserveer in onze catalogus.

The Pacific

Ik had de Amerikaanse oorlog serie The Pacific altijd nog op mijn lijstje staan. Maar ja, tien uur film moet je even inplannen. Het speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog en volgt vanaf december 1941 de avonturen van drie Amerikaanse mariniers die gaan vechten tegen de Japanners. Ik had hoge verwachtingen want The Pacific komt van dezelfde producers, Tom Hanks en Steven Spielberg, die ook de fantastische serie Band of brothers hebben gemaakt.

Ik moet zeggen dat het verhaal zeker indruk maakte. Wat mij opviel was dat deze oorlog voor de soldaten op bepaalde vlakken nog gruwelijker was dan de strijd in Europa. Voor zover het mogelijk is om die twee met elkaar te vergelijken. De Amerikanen snapten nog wel iets van de Duitsers maar de Japanse soldaat was voor de Amerikanen totaal onbekend en onbegrijpelijk. Na de aanvankelijk overwinningen van Japanners ontstond het patroon van zwaar verdedigde eilandjes die dan door de Amerikanen met grote overmacht werden aangevallen. Maar de Japanners groeven zich in en vochten zich dood waardoor deze gevechten verschrikkelijk wreed waren en heel veel slachtoffers eisten.

De belevenissen zijn gebaseerd op echte ervaringen van een aantal Amerikaanse mariniers en dus historisch voor een groot deel correct. De psychische druk die deze oorlog met zich meebracht bij de soldaten komt in deze verhalen ook vaak terug. Inclusief het onbegrip bij het thuisfront voor deze getraumatiseerde jongens. Een ontroerend onderdeel aan het eind van de serie is de aftiteling met foto's van de echte soldaten en een korte omschrijving van de rest van hun leven.

Reserveer The Pacific in onze catalogus

Ice age - de mammoet collectie

De laatste dag van het jaar, de laatste Bieblog van een vruchtbaar bibliotheekjaar. Dat moest dus maar eens een feestje worden. Zoals het nu in heel wat huishoudens feest is. Want iedereen heeft massaal vakantie, zoekt de familie maar weer eens op, proost op alle voorspoed die ze mocht ontvangen en wenst elkaar weer veel geluk en gezondheid voor het nieuwe jaar. Het is de tijd van het knusse samenzijn.

Waar blog je dan over? Een familiefilm natuurlijk! En omdat het met die knusse koude winter nog niet helemaal wil lukken, dompel ik je graag onder in de IJstijd, die we nu vrij eenvoudig de huiskamers in kunnen halen. Ik geef toe, ik ben een laatbloeier. Ik heb geen kinderen en zit zelden tot nooit in een 'kaskraker' bioscoop. Er gaat op bepaalde vlakken dus best één en ander langs me heen. Maar deze kerst hing ik heerlijk onderuit voor de korte animatiefilm Ice age - Christmas special. En dan is het eenvoudig om een warm gevoel te krijgen.

Wat een feest! Mooie animaties, herkenbare karakters, aanstekelijke humor, slimheid en domheid, briljante vondsten, onwaarschijnlijke avonturen, maar wetend dat alle goeds zal zegevieren en alles op z'n pootjes zal komen. Wat een heerlijke tijd. De andere delen werden me liefdevol in de handen gedrukt, daar heb ik me de rest van de vakantie mee vermaakt. En wat een genot om te zien hoe er in elk deel voor iedereen meer te genieten valt, jong én oud. De dubbele lagen worden steeds 'dikker' en de karakters steeds volwassener. Of juist niet, wat ook zo z'n charme heeft. Wat een feest om te maken, wetende dat je niets anders wilt dan een feest voor de kijker. En daarin zijn ze geslaagd.

Zie je het dus even niet meer zitten, met al die vrije dagen enzo, of met dat natte openhaardhout? Schuif gewoon Ice Age deel 1 in de tv en blijf zitten tot je ze allemaal hebt gehad. Knappe jongen die dan nog zit te sippeneuren!

Gelukkig Nieuwjaar, lieve Biebloggers



Reserveer Ice age 1
Reserveer Ice age 2 : The meltdown
Reserveer Ice age 3 : Dawn of the dinosaurs
Reserveer Ice age 4 : Continental drift
Reserveer Ice age : De mammoet collectie (1-4)
Reserveer Ice age : Christmas special

The Bridge

10 uren aan de TV gekluisterd zitten. Dan moet je van goede huize komen.

Op 1 juli 2000 wordt door de Zweedse koning Karel XVI Gustaaf en de Deense koningin Margaretha II de Sontbrug tussen Zweden en Denemarken geopend. De brug vormt de verbinding tussen Kopenhagen en Malmo. Het is deze brug die het decor vormt voor de spannende 10-delige serie The Bridge.

Ergens op deze brug ligt de grens tussen Zweden en Denemarken en precies op die grens wordt het lijk gevonden van een Zweedse politica: de ene helft ligt in Zweden, de andere helft in Denemarken. Als de mensen van het forensisch lab het lichaam willen meenemen blijkt het lichaam precies op de grens doormidden te zijn gesneden. Nader onderzoek toont aan dat het echter niet het lichaam is van één maar van twee vrouwen. Wie neemt de leiding in het onderzoek? De wat eigenaardige Zweedse rechercheur Saga Norén uit Malmo of de beminnelijke Deense rechercheur Martin Rohde uit Kopenhagen? Ze zijn gedwongen samen te werken, zijn allebei op hun eigen manier bijzonder goed, maar hebben te maken met een moordenaar met een boodschap. En die boodschap wordt stukje bij beetje duidelijk gemaakt door een journalist die als tussenpersoon fungeert.



In deze serie wordt niemand gespaard. Bedenk dat het geen Amerikaanse feel good movie is. Het loopt regelmatig slecht af en gelukkig ook wel eens goed  net als in het echte leven. De motieven van de dader blijken uiteindelijk heel persoonlijk uit te pakken.
Ge-wel-di-ge serie!

Reserveer in onze catalogus

Alice in Wonderland

Jawel, Alice in Wonderland en dan niet het boek, de onovertroffen klassieker van Lewis Caroll, maar de verfilming door Tim Burton uit 2010. In 3D, maar zo heb ik 'm niet bekeken, al kon ik me heel goed een voorstelling maken hoe dat effect zal zijn.

De Alice in deze verfilming is 19 jaar oud en zij keert terug naar het wondere wereldje waar ze als kind al eens is geweest al denkt ze nu dat het allemaal een droom is geweest. Natuurlijk wordt ze weggelokt door het witte konijn met zijn zakhorloge, en hij heeft nog steeds haast. Ze krimpt en ze groeit, maar bovenal gaat ze de strijd aan met de rode koningin, die met strakke hand regeert over het land. Alles en iedereen snakt naar de witte koningin, maar zoals de voorspelling zegt, de rode koningin wordt verslagen door Alice. De vraag is alleen: heeft het witte konijn wel de goede Alice opgehaald?

Wie komen we allemaal tegen behalve het witte Konijn: Tweedledee en Tweedledum, de Muis, de Rups (Absolem met de stem van Alan Rickman die we beter kennen als Sneep in de Harry Potter films) , de Cheshire Kat (Stephen Fry) en natuurlijk de Mad Hatter, opnieuw een prachtige rol van Johnny Depp. Trouwens de rode koning (Helena Bonham Carter) is ook een bekende uit de potter verfilmingen. In die films speelde ze Bellatrix van Detta en ook nu sniert en sneert ze er flink op los: Off with his head!!



De hele film is een lust voor het oog. Prachtige kostuums en fantasievolle effecten, niet voor niets won de film 2 oscars: voor beste Art Direction en beste kostuums.

Reserveer Alice in Wonderland, de film
Reserveer Alice in Wonderland, het boek