Posts tonen met het label country. Alle posts tonen
Posts tonen met het label country. Alle posts tonen

vrijdag 20 december 2019

Eck's Jaarlijstje 2019: de 10e!

Een decennium jaarlijstjes.. Bij de start van dit blog begon had ik niet bedacht dat ik 10 jaarlijstjes op dit digitale podium zou publiceren! Maar voila: hierbij mijn lijstje voor 2019. Zoals altijd volkomen arbitrair en subjectief en wederom een eerbetoon aan de treurbeuk. Doe er uw voordeel mee tijdens de feestdagen! Ik ben iets afgeweken van mijn principe: een aantal titels is (nog?) niet beschikbaar via de bibliotheek; deze mogen beschouwd worden als aanschafsuggesties! Have fun and happy holidays!

vrijdag 10 augustus 2018

Luistertip: Phil Cook - People Are My Drug

De plaat is al even uit, maar het is mijn favoriet van de laatste tijd: 'People Are My Drug' van Phil Cook is de luistertip van vandaag. Een beetje gospel, een beetje blues, een beetje folk, een beetje soul: er zit van alles in, en zal liefhebbers van bijvoorbeeld Ry Cooder wel kunnen bekoren.
"People Are My Drug is a radical album, in every sense of the word. In 2018 choosing community and positivity and music is radical. Cook’s smile is still as infectious and ernest as it’s ever been. However, he presently appears charged with a newly-minted seriousness that is revealed to listeners in solidarity, that he too is fighting like hell to keep love alive." Dan weet je er van.

vrijdag 4 mei 2018

John Prine - The Tree Of Forgiveness

Het is weer tijd voor muziek op dit Bieblog, met excuses voor de lange afwezigheid van ondergetekende.. Maar nu weer aandacht voor een oude rot in het vak: John Prine. Een naam die wellicht niet bij iedereen bekend is, maar dat geldt dan weer niet voor allerlei songs die de man schreef. 'The Tree Of Forgiveness' verscheen vorige maand en is een prachtige doorleefde rootsplaat.

vrijdag 30 december 2016

Sturgill Simpson - A Sailor's Guide To Earth

Traditiegetrouw blog ik na mijn jaarlijstje over platen die het net niet gehaald hebben of die ik toch nog gemist heb. 'A Sailor's Guide To Earth' van Sturgill Simpson is daar een mooi voorbeeld van. Wel eens van gehoord, maar op de een of andere manier nooit toegekomen aan het beluisteren.
Ten onrechte blijkt, want het is een bijzondere plaat. Niet voor niets eindigde dit album in veel andere jaarlijstjes bovenaan.

vrijdag 20 mei 2016

In memoriam: Guy Clark

Deze week overleed Guy Clark. Het is een triest jaar voor de muziek.
Clark was al langere tijd ziek, de wereld werd niet zo opgeschud als bij Prince en Bowie.

Maar toch.
Een beetje meer aandacht had deze troubadour toch wel verdiend.

vrijdag 1 januari 2016

Eck's Jaarlijstje 2015: women

Na het publiceren van mijn jaarlijstje kreeg ik van een paar mensen en collega's de opmerking dat de vrouwen wel erg ondervertegenwoordigd waren... Een venijnig "dan moeten ze maar betere platen maken" lag op de loer, maar daartoe wens ik mij uiteraard niet te verlagen. En dus ben ik maar eens gaan denken: heb ik ze dan gemist? Of vielen ze toch echt buiten de top 10? Hoe dan ook begon het gevoel mij te bekruipen dat ik nog iets recht te zetten had. Dus bij deze een bonus-lijstje: de mooiste in het afgelopen jaar verschenen platen van zangeressen!

vrijdag 18 april 2014

Met korting naar het Heartland Festival op 2 mei!

Ok! Waar jullie vanavond naartoe moeten heb ik al laten weten... Nu een nieuwe tip voor vrijdag 2 mei: Heartland in Metropool! Dat gaat een feestje worden voor rootsliefhebbers, bluesfans en country-adepten... En laat ik er daar nou zelf eentje van zijn... Wat een line-up: The Band of Heathens, Israel Nash Gripka, Eli Paperboy Reed, en nog veel meer moois! Mét platenmarkt en kapper. Wat wil je nog meer? Korting? Ook dat kan geregeld worden...

vrijdag 13 december 2013

Eck's Jaarlijstje 2013

Het is de tijd van het jaar: bij deze weer mijn jaarlijstje! Ook hier weer een lustrum, want de vijfde op rij...  Jullie kennen het recept inmiddels. Over smaak valt niet te twisten, maar dat betekent niet dat je 't er niet over mag hebben! Dit zijn ze voor mij dit jaar, maar ook ik mis nog genoeg: ik hoor en zie ook niet alles. Er is zoals altijd maar één regeltje voor mij, en dat is dat de albums via de bieb geleend kunnen worden. Dit jaar heb ik echter iets meer vrijheid genomen, omdat er 2 platen zijn die ik niemand wil onthouden. Zie het als...

zaterdag 27 juli 2013

Slaid Cleaves - Still Fighting The War

Het mag dan zomer zijn; een deel van mij is zo af en toe al bezig met het jaarlijstje dat vlak voor kerst gaat verschijnen op dit blog.
Dat komt omdat er de afgelopen tijd opeens een paar prachtige albums uitkwamen die om een plekje in mijn lijstje moeten gaan strijden.

En aangezien ik ze niet allemaal opspaar voor dat ene moment...
'Still Fighting The War' is de onlangs uitgekomen plaat van Slaid Cleaves.
En daar word ik dus blij van!

"De in Austin (Texas) woonachtige Slaid Cleaves maakt al vanaf 1990 albums, 2 jaar na zijn debuut (The Promise) brak hij door bij een groter publiek, toen hij tijdens het Kerrville Folk Festival in Texas de New Folk Award won. Toch heeft Cleaves nog bij lang niet alle liefhebbers van Americana de bekendheid die hij zou mogen (of moeten?) hebben. Een sprekend voorbeeld is zijn optreden op 14 september van dit jaar, in het Noord-Hollandse Westwoud. Niets ten nadele van De Schalm (sterker, complimenten voor hun goede werk), maar je zou verwachten dat een man van zijn statuur die dag toch in Groningen te zien en horen zou zijn, bij het TakeRoot Festival
Terug naar Still Fighting The War. Dit nieuwe album telt 13 nummers die passen onder de noemer Americana. Country en folk zijn – zoals we kennen van Cleaves – de belangrijkste elementen. De titeltrack, hieronder te beluisteren, is een mooi nummer over veteranen voor wie de oorlog bij thuiskomst nog lang niet is afgelopen. (...)
Hoe serieus de opener ook is, het album kent ook genoeg vrolijkheid. Dat geldt bijvoorbeeld voor de countrytrack Texas Love Song, een nummer waarin Cleaves zelfs even jodelt (iets wat hij trouwens nog langer doet op God’s Own Yodeler). Niet alleen die jodel geeft een duidelijk countrygevoel, dat doen ook de slide op de Dobro en even later (op God’s Own Yodeler) instrumenten als de pedal steel en de viool. De tekst zorgt voor de grootste knipoog:
“You got Ballaire class and Dallas style
Austin soul and Luckenbach smile
For you I’d trade my truck in for a Lexus
You smell as sweet as the piney woods
I’d marry you if I thought I could
I love you even more than I love Texas”
Wat verder opvalt is hoe goed en zuiver de stem van de inmiddels 49 jarige Cleaves nog altijd is. Een stem die perfect past bij die van Eliza Gilkyson, zoals blijkt op In The Rain. Een prachtige ballad, met een erg mooie gitaarsolo! Cleaves krijgt op Still Fighting The War de hulp van meer bekende namen, zoals van Jimmy Lafave op de openingstrack." (writteninmusic)
Het is kortom een heerlijke plaat, voor wie van het genre houdt (dat dien ik er wel even bij te zeggen). Binnenkort meer van dit soort releases, want het belooft een mooi jaar te worden.


Reserveer in onze catalogus

vrijdag 31 mei 2013

Allison Moorer - Mockingbird

We duiken nog even in de muziek, voordat vanaf morgen de spannende maand juni van start gaat. En deze keer weer een wat ouder album: 'Mockingbird' van Allison Moorer.
Ik stuitte bij toeval op een nummer van deze plaat en ben de rest gaan luisteren. En dat beviel!
Ik zag Allison Moorer een tijd geleden samen met haar ega Steve Earle in Metropool in Hengelo (Steve Earle en consorten waren afgelopen week nog in Paradiso en komen op 5 juni nog naar de Oosterpoort in Groningen). Ook toen zaten er al prachtige nummers in het repertoire. Op deze cd staat een aantal covers en een paar zelfgeschreven nummers, maar vooral de covers maken indruk. Een mooie versie van 'Revelator' (Gillian Welch) en van 'Both Sides Now' (Joni Mitchell), en vooral het prachtige 'Orphan Train' (Julie Miller) maken dit tot een bijzonder folk-pop plaat.
"De Amerikaanse singer-songwriter Allison Moorer (de zus van Shelby Lynne en tegenwoordig ook de vrouw van Steve Earle) heeft de afgelopen twaalf jaar een nogal wispelturige serie platen uitgebracht. Moorer dook in eerste instantie op met nogal gepolijst klinkende Nashville country, wat het veelbelovende Alabama Song (1998) en het stiekem toch wel fraaie The Hardest Part (2000) opleverde. Op de twee platen die volgden, Miss Fortune (2002) en The Duel (2004) bleek Allison Moorer ook te kunnen rocken, wat met name op The Duel (met afstand mijn favoriete Allison Moorer plaat) verrassend goed uitpakte. Op het min of meer samen met Steve Earle gemaakte Getting Somewhere (2006) en het met covers gevulde Mockingbird (2008) koos Allison Moorer tenslotte voor een veelzijdig en veelkleurig rootsgeluid. Alle platen van Allison Moorer hebben een aantal dingen met elkaar gemeen: ze zijn stuk voor stuk mooi geproduceerd, bevatten doorleefde songs vol diepgang en worden gedragen door de werkelijk fantastische stem van Allison Moorer." (De krenten uit de pop)
Ik zou zeggen: probeer het eens uit, luister naar deze (of een andere cd) van Allison Moorer, en ik hoor graag welke indruk ze achter laat...


Follow me on Spotify
Reserveer in onze catalogus

vrijdag 14 december 2012

Eck's Jaarlijstje 2012

Het is weer zover: mijn volkomen dubieuze en arbitraire lijstje van mooiste albums uit 2012! Ik heb weer eens mijn best gedaan om een fraaie selectie te maken uit al het fraais dat het afgelopen jaar is verschenen. Wellicht weet u het inmiddels wel: het gaat domweg om persoonlijke voorkeur, waarbij ik mij niet gehinderd voel door professionele meningen van wie of wat dan ook. De criteria: ik moet het mooi vinden en u moet het via de bibliotheek kunnen lenen! En als elk jaar is aanvullen en betwisten toegestaan. Let's go...

1. John Hiatt - Mystic Pinball
Voor mensen die mij kennen geen verrassing: John Hiatt moest wel een keer op de eerste plek komen. Maar ik kan gelukkig zonder overdrijven zeggen dat het deze keer niet moeilijk kiezen was. Hiatt rocks! Als nooit tevoren...
"Dat Hiatt in bloedvorm is bewees zijn vorig jaar verschenen (4 sterren) album Dirty Jeans And Mudslide Hyhms. Dat de opvolger nog beter zou zijn hadden we echter niet kunnen verwachten.
Gelijk bij de openingsklanken van We’re Alright Now weet je dat Mystic Pinball een album wordt dat rauwer en directer klinkt dan zijn voorganger. Met het daaropvolgende Bite Marks al helemaal. Waar Dirty Jeans And Muslide Hyhms in het rustiger materiaal nog wel werd opgesierd door slim/slik ingebrachte toetsenpartijen is er voor dit album een kalere koers in bandgeluid gevonden. Producer Kevin Shirley en John Hiatt hebben daarmee het ideale geluid voor Hiatt’s songs uitgevonden. De gitaarpartijen klinken lekker rauw en Hiatt’s band, met een excellerende gitarist Doug Lancio, snapt exact hoe ze de uitstekende Hiatt moeten aanpakken. Prachtig hoe het ingetogen Wood Chopper wordt opgevolgd door het lekker stevig rockende My Business. Het daarop volgende I Just Don’t Know What To Say, zo’n pracht-ballad waar Hiatt alleen patent op lijkt te hebben, geeft het bewijs van mijn eerdere verklaring aan. Geen gladstrijken met keys meer, maar oprechte instrumenten en die prachtstem van Hiatt in topvorm.
Het blijft een wonder waar Hiatt al die prachtsongs toch weer vandaan haalt. Op Mystic Pinball klinkt hij als zijn allerbeste jaren en klinkt elke song zo aanstekelijk en herkenbaar dat je er gewoonweg geen genoeg van kunt krijgen. Luister naar You’re All The Reason I Need en je snapt wat ik bedoel. Zo simpel in opbouw, vervolgens een geweldige gitaarriff en dan die zanglijn die je gelijk tot meezingen aanzet. Ook een geweldige ballad als I Know How To Lose You is daar een prachtig bewijs van. Of een lekkere bluesrocker als One Of Them Damn Days. No Wicked Grin is dan weer een prachtige akoestisch ballad en Give It Up, de meest country georiënteerde song van het album, wederom een lekker aanstekelijke meezinger. En zo mooi als albumafsluiter Blues Can’t Even Find Me hoor je ze echt maar heel weinig. Wat een prachtsong is dat!!
Mystic Pinball is een uitstekend album van een artiest die elke keer weer optimaal bewijst een van de allergrootste songwriters en performers te zijn." (Writteninmusic.com)




2. Matt Harlan - Bow And Be Simple
Ook dit is niet zo verwonderlijk: Matt Harlan was al eerder voor een live optreden in Hengelo, en sindsdien ben ik hem blijven volgen. Een prachtig album en opnieuw een mooi sfeervol concert in Hengelo in oktober van dit jaar. Dat was genieten... Met gepaste trots de video onderaan deze titel!
"Acht van de negen nummers van 'Bow And Be Simple' werden door Matt Harlan samen met de Deense band The Sentimentals in een nacht opgenomen in Kopenhagen, waar een jaar eerder al de laatste song van het album was vastgelegd. De uit Houston afkomstige Harlan past in de traditie van intelligente songschrijvers uit die stad die zich ophouden ergens tussen folk en country. Denk aan Eric Taylor of Robert Ellis. Simple, dat woord komt niet alleen voor in de titelsong, maar ook in het zeer fraaie Simple Song. Simpel gezegd houdt Harlan het bij voorkeur simpel. Dat blijkt ook wel uit Too Much Going On: I know, I know, It sounds better in a song / Aw, but these days it seems, there’s too much going on. En wat te denken van een titel als Darker Shade Of Grey? Cause real life hangs in shadows and the darker shade of grey, aldus de songschrijver. Het gaat Harlan en zijn Deense band niet om spetterend kabaal, ze hebben die ene nacht hard gewerkt aan een collectie lome songs waarvan het droge geluid vooral raakvlakken vertoont met het werk van Boris McCutcheon. Heeft vast ook te maken met de klappen van drummer Jacob Chano." (AltCountry.nl)




3. The Band Of Heathens - The Double Down - Live in Denver, Vol. 1 en Vol. 2
The Band Of Heathens is vooral live enorm genieten: gelukkig met enige regelmaat te vinden op Nederlandse podia (ook komende week!). Inmiddels is de bandbezetting wel gewijzigd; het is even afwachten of het slidewerk van Colin Brooks gemist gaat worden, of dat de band er in geslaagd is om het geluid en de sfeer vast te houden... In ieder geval is dat een geweldige registratie van een band in topvorm!
"The Double Down – Live In Denver Vol. 1 & 2 maakt zijn naam beslist waar: twee (aparte) cd’s met in totaal 24 nummers en met als bonus een aantal dvd-tracks. The Band Of Heathens pakt royaal uit en bevestigt de geduchte live-reputatie. Dat zal het vijftal (plus organist) uit Austin, Texas ook beoogd hebben, want ze produceerden eerder in eigen beheer al twee live-platen. Nu beschikt de band, na drie gave studio-cd’s, over een dermate sterk repertoire dat ze zoals gezegd royaal kunnen uitpakken. Eerder heb ik al eens aangegeven dat de drie zingende frontmannen de coherentie naar mijn smaak niet bevorderen – en dat ik een sterke voorkeur heb voor de soulvolle zang van Gordy Quist. Aan de andere kant genereren diezelfde frontmannen vele gitaarsolo’s, wat een gevarieerd palet oplevert. Hoewel zeker laidback, heeft The Band Of Heathens een lekkere, logge sound die nodig is voor de classic southern rootsrock die elementen in zich heeft van The Allman Brothers Band en de funky Little Feat. Zo is de opener van het bal, You’re Gonna Miss Me, al meer dan tien minuten lang en wordt daarin heerlijk gesoleerd. Al met al is deze live-dubbelaar een klassieke live-dubbelaar met volop ruimte voor Hammond, slidegitaar en lome gitaarsolo’s". (AltCountry.nl)




4. Tift Merritt - Traveling Alone
Veel hoef ik hier niet over te zeggen: gewoon zo mooi... Lees onderstaande recensie maar eens: puur, zonder theatraliteit, een stem die bijna breekt... Da's voer voor mij, zonder twijfel!
"Traveling Alone heet het nieuwste album van Tift Merritt. Dat mag zo zijn, in de studio heeft ze een uitgelezen stel musici tot haar beschikking. En dat is te horen. Niet in een krachtige aanpak, maar juist in de open structuur. De liedjes ademen dankzij het exquise spel van topkrachten Eric Heywood (pedal steel, lap steel, gitaren, banjo), John Convertino (drums, percussie), Marc Ribot (gitaren, Marxophone, ukelele) en Jay Brown (bas, zang). Merritt beseft dat ze in dergelijk gezelschap niets hoeft te forceren. Haar zang is puur, nergens ook maar een spoortje theatraliteit te bespeuren. Op het titelnummer lijkt haar stem bijna wat te breken, alsof een spoortje verkoudheid haar parten speelt. Wat juist heel mooi is. Op het langzame Feeling Of Beauty heeft ze beslist wat van Emmylou Harris, die overigens over haar al eens heeft gezegd dat ze tussen al die anderen opvalt als ”a diamond in a coal patch”. Zoekend naar wat nu precies de betekenis daarvan is kwam ik op deze interessante site terecht. Heeft niets met muziek te maken, maar alles met americana. Afijn, over Traveling Alone ook nog even melden dat er in de vorm van Drifted Apart ook een heel fraai duet opstaat met Andrew Bird. En dat multi-instrumentalist Rob Burger enkele bijdragen levert op accordeon, piano, Wurlitzer en mellotron en dat dit album werd geproduceerd door Tucker Martine". (AltCountry.nl)




5. Kris Berry - Marbles
Onlangs zag ik Kris Berry live in Deventer (want een concert nog verder naar het oosten is nog niet gelukt...). Heerlijke sfeer, als een soort nachtclub. En wát een stem.. Luister naar dit album, en ga haar zien natuurlijk!
"Kris Berry is een nieuw licht aan de inheemse zanghemel dat nu ruim een jaar straalt. Het is een smeuïge stem dieper in de keel met aangenaam timbre, een stem die ritmisch soepel en vonkelend door de nodige bochten gaat en direct de aandacht trekt. Stem en stukken hebben een duidelijk herkenbare signatuur, een lekker in het gehoor liggende herkenbare stijl die door radio en tv gretig opgepakt is. Het is een persoonlijke stijl met allemaal bekende elementen die in deze éne jonge stem op nieuwe wijze verzameld zijn. Tot nieuw leven gebracht ontstaan daaruit klanken van vertrouwelijke verleidelijkheid." (Writteninmusic.com)




6. Nels Andrews - Scrimshaw
Een prachtige ingetogen plaat, die je elke keer weer verrast. Typisch zo'n album dat je heel eventjes terzijde legt om vervolgens weer eens te draaien. En dan gegrepen te worden door de melancholische stem van Nels Andrews. Prachtig.
"De nieuwe (derde) cd van Nels Andrews draagt de naam Scrimshaw. Dat is een Engelse term voor de zelfvlijtproducten die walvisjagers en andere zeelui in vroeger eeuwen tijdens hun lange reizen op zee maakten voor eigen gebruik, om de tijd mee te verdrijven of om een kleine bijverdienste te hebben (Wikipedia). En zoals deze zeelui heeft ook Andrews zitten schuren aan de liedjes op deze cd. Daar zitten echte pareltjes bij, zoals het openingsnummer Tridents, Barroom Bards en Small Victories. Met melancholieke stem zingt deze rondreizende bard (nu neergestreken in Californië) zijn melodieuze en toegankelijke, meestal langzame, liedjes. Jammer is wel dat Andrews en producer Todd Sickafoose er voor gekozen hebben om regelmatig de op zich sterke nummers aan te kleden met extra accenten. Voor mij hadden ze zich op dat punt iets meer mogen inhouden en wat vaker de pedal steel en/of extra gitaar- of toetsenlaag kunnen weglaten. Ik denk dat sommige nummers dan nog meer zeggingskracht zouden hebben. Ondanks dat is Scrimshaw een prima plaat geworden. Het niveau van het debuut Sunday Shoes wordt weliswaar niet niet gehaald maar Nels Andrews is er de man niet naar slechte platen te maken".(AltCountry.nl)




7. Jimmy LaFave – Depending On The Distance
De recensie hieronder vat wel zo'n beetje mijn gevoel samen: veel van hetzelfde, maar als je 't mooi vindt, betekent dat dus domweg 'nog meer moois'.
"Je zou kunnen zeggen dat singer-songwriter Jimmy LaFave al een jaar of dertig dezelfde plaat maakt. Vaste ingrediënten: een smaakvolle mix van folk, country en blues met covers van zijn muzikale goden Bob Dylan en Woody Guthrie en eigen songs, gezongen met een stem die gruizig smacht en smekend breekt, die bol staan van de tedere, net niet té zoete romantiek.Zijn twaalfde album is hierop geen uitzondering. En wat zou het, als die plaat telkens zo mooi uitpakt? Vijf jaar na het wat wisselvallige Cimarron manifesto is Depending on the distance misschien wel de mooiste versie die LaFave van zijn plaat maakte. Opener Clear blue sky is één van de acht zelfgeschreven tracks, en meteen vintage LaFave. Een liefdesliedje om bij weg te dromen, met een tekst die tegelijk ontwapend direct én poëtisch is. Dat vertrouwde pad bewandelt hij vaker, maar hij schudt, bijgestaan door topmuzikanten als Chip Dolan en Eliza Gilkyson, even makkelijk ook hoopvol gestemde protestsongs uit zijn mouw. Zelfs van de gladde jarentachtigkraker Missing you maakt hij meeslepende Americana. En tussendoor bewijst LaFave zich opnieuw als een fantastische Dylaninterpreet, onder meer met een adembenemende uitvoering van Red River shore. Voorspelbaar prachtig." (Parool.nl)




8. Henrik Freischlader - House In The Woods
Vorige maand nog in Metropool. Geen jaarlijstje zonder minstens één stevige bluesplaat. Die hoort er wat mij betreft in thuis. En na het concert in Hengelo ben ik dit album van Henrik Freischlader weer wat vaker gaan draaien. En dat kan ik iedereen van harte aanbevelen...
"Was voorganger "Still Frame Replay" te omschrijven als 'een bluesalbum met meer rock', "House In The Woods" is eerder een 'meer bluesy album met rock'. Echter ook nu bevat het album meerdere muziekstijlen: van het rockende titelnummer en het bluesrockende "Sisters" tot rustige bluesnummers als "Breaking My Heart Again", "Two Young Lovers" en "Won’t You Help Me". Dat laatste nummer is de afsluiter en tevens het langste nummer van de CD. Freischlader gaat zó op in deze song dat het niet anders kan of hij moet zelf beleefd hebben waar hij over zingt. "Nowhere To Go" valt op door het mooie Hammondorgelspel. In "1999" laat Henrik het vette gitaarwerk de boventoon voeren. Gitaarspel staat bij Henrik tegenwoordig in dienst van het nummer: tekst, compositie, melodie en zang dragen de songs. Paul Rodgers (The Free) is daarin een groot voorbeeld." (Bluesmagazine.nl)




9. Michael Kiwanuka - Home Again
De 'jazzy' noot in mijn jaarlijstje. Michael Kiwanuka kom ik inmiddels al vaker tegen op verschillende jaarlijsten, en ook hier mag 'ie niet ontbreken. Een  indrukwekkend debuut!
"Na het uitbrengen van enkele fraaie EP’s en de verkiezing tot winnaar van de BBC Sound of 2012 waren de verwachtingen voor het debuutalbum van Michael Kiwanuka terecht hoog gespannen. Gelukkig worden die ook volledig ingelost op Home Again, een puur en tijdloos klinkend soul-folkalbum dat zelfs na vele draaibeurten blijft boeien en steeds dieper onder de huid kruipt.(...) Want Home Again luistert  namelijk als een zeer constante conceptplaat die zowel vanwege het ontspannen karakter als de emotionele diepgang indruk blijft maken.  Of het nu het vrolijk klinkende I’ll Get Along is, het jazzy, met subtiele koortjes ondersteunde Bones, de meeslepende titeltrack of het emotionele Always Waiting, bijna alles wat Michael Kiwanuka ‘aanraakt’ veranderd in goud, of in ieder geval in zilver. I Won’t Lie luidt de laatste trits in van dit geweldig mooie album en is ook al weer zo’n intense song. Any Day Will Do Fine en Rest zijn voorbeelden van het bedoelde zilverwerk maar slotstuk Worry Walks Beside Me is weer het toonbeeld van een 24 karaat gouden soulfolk-song, waar hij patent op schijnt te hebben"..(Writteninmusic.com)




10. John Fullbright - From The Ground Up
Van John Fullbright zag ik al eens wat materiaal voorbij komen op YouTube, en nadat Matt Harlan (zie nr.2) een nummer van hem live speelde ben ik wat meer gaan luisteren. En da's maar goed ook, want anders had het maar zo kunnen gebeuren dat deze plaat onopgemerkt was gebleven...
"Eerste echte volwaardige studio-album van de 21-jarige singer/songwriter uit Okemah, Oklahoma (waar ook ene Woody Guthrie vandaan komt). Hij ziet er uit als een gewone plattelandsjongen, maar schrijft hele goeie liedjes, speelt behoorlijk goed gitaar, piano, mondharmonica en heeft een mooie doorleefde stem. Het album bevat een collectie afwisselende prachtsongs, soms rustig en mooi gespeeld op piano maar veelal bluesy en rauw zoals in het ronkende "Gawd Above" dat klinkt alsof het wordt voortgestuwd door een monster uit de swamps van Louisiana. Ook het bloedstollende "Satan & St Paul" klinkt alsof het een klassieker van iemand als Townes Van Zandt betreft. In de bluesy songs doet hij soms denken aan Little Feat of een hedendaagse band als Band Of Heathens". (Muziekbank) 



Follow me on Spotify

donderdag 27 september 2012

Matt Harlan in Hengelo 2

Bijna twee jaar geleden stond hij ook op het kleine podium van De Cactus in Hengelo: Matt Harlan. Het café zat vol met liefhebbers van americana, folk en troubadours. Vrijwel allemaal mensen die in platenzaak PopEye gegrepen waren door het debuutalbum van deze Texaan 'Tips & Compliments'. Gezien die verkoopresultaten was het niet gek dat in ieder geval Hengelo aangedaan moest worden op de eerste tour in Nederland.
Inmiddels is het tweede album van Harlan verkrijgbaar: 'Bow And Be Simple'. Een plaat die weer iets anders klinkt dan de voorganger, maar dat mag de pret zeker niet drukken. De Deense band 'The Sentimentals' zorgt voor de begeleiding en dat resulteert in een mooie 'droge' opname en een heerlijke rootsy sfeer.
"Een ontelbaar aantal draaibeurten later weten we het pertinent: Bow And Be Simple zal hoge ogen gooien in ons meedogenloze lijstje van topplaatjes uit 2012. Hoewel Harlan ons op slechts negen nummers onthaalt, staat de kwaliteit van elke song op een zodanig hoog niveau dat we moeten oppassen om niet al te lyrisch te worden zodat we onze geloofwaardigheid niet in het gedrang brengen. Hoewel? Iemand die in staat is om een schrijnende song als The Ring te schrijven, een nummer over huiselijk geweld en de eenzaamheid die daarmee gepaard gaat (‘She married up a mean one, he don’t take no direction / His temper leads him where he needs to go / He has a funny way of showing his affection / And by now you might think that she might know’), heeft recht op minstens de eerste trede van de overtreffende trap. 'Too Much Going On' is ook zo’n voorbeeld van ingetogen schoonheid. Twee stemmen die perfect samen kleuren, even weidse als delicate gitaarloopjes en precies voldoende percussie, soms heb je niet meer nodig om te ontroeren. Een vergelijkbare aanpak maakt van Elevator Ride, een song waarin Harlan de inhoudsloosheid van de rat race met enig erbarmen op de snijtafel legt, een sierlijk maar tegelijk ontluisterend portret. Waarna afsluiter Long Ride Home, met een wederom eminente MC Hansen op elektrische gitaar, veel te snel het einde van Bow And Be Simple inluidt. Droegen wij een hoed, we zouden hem na het luisteren naar dit plaatje maar al te gaarne afnemen voor Harlan en de zijnen." (Altcountryforum.nl)
Genieten dus, en in het bijzonder live genieten volgende week maandag in De Cactus (en ook op andere plekken in Nederland). Breng uw hoed...



Follow me on Spotify
Reserveer in onze catalogus

maandag 25 juni 2012

Jonathan Byrd - The Law And The Lonesome

Het is één van de mooiste hoezen die ik ooit heb gezien. De voorkant van 'The Law And The Lonesome' van Jonathan Byrd straalt uit wat er aan muziek op te vinden is. Een beetje desolaat, kaal, woest, noem het maar op.

Het album komt al uit 2008; destijds door mij niet opgemerkt, maar gelukkig niet verborgen gebleven. Ik maakt in 2008 nog geen jaarlijstjes, maar dikke kans dat deze bovenaan zou hebben gestaan...


Prachtige liedjes, voor de liefhebbers van melancholieke nummers. Dat ik er daar één van ben weet u inmiddels wel...

Ik kan uiteraard schrijven over de mooie instrument-keuze, of over de fantastische folk- en countrysfeer die deze oproept. Maar veel beter is het om de muziek voor zichzelf te laten spreken. Luister naar dit heerlijke album (zolang het weer nog niet zomers is, is dat prima te doen hoor) en je snapt waarschijnlijk wel wat ik bedoel...



Follow me on Spotify

Reserveer in onze catalogus

donderdag 1 maart 2012

The Little Willies - For The Good Times

In 2003 startte Norah Jones een initiatief met bevriende muzikanten. Naast haar solo-carrière werd het album van The Little Willies gemaakt: met liefde voor traditionals, country en roots.
En nu ligt het tweede album van deze 'gelegenheidsformatie' in de winkel (en in de bieb natuurlijk). 'For The Good Times' is opnieuw een plaat met mooi uitgevoerde folkliedjes en countrysongs.
"Het nieuwe album For The Good Times van The Little Willies verschijnt nu bijna 6 jaar na hun debuut. Het is wederom een prettige verzameling countrysongs waarvan de schrijvers nu ondermeer Johnny Cash, Loretta Lynn, Dolly Parton en net als op het debuut van Kris Kristofferson zijn. En waar de band op het vorige album nog een viertal eigen songs had bijgesloten is dat er nu nog maar eentje: Tommy Rockwood van Jim Campilongo. Het maakt voor de kwaliteit van het album niets uit. Met het door Cal Martin geschreven Diesel Smoke, Dangerous Curves, het door Norah Jones naar heerlijke hoogten gezongen titelnummer en het door Richard Julian op fenomenale wijze gezongen Permanently Lonely zijn er al behoorlijk wat hoogtepunten te noemen. Ook albumafsluiter Jolene, zo ongelooflijk bekend gemaakt door Dolly herself, krijgen een echte TLW bewerking, en dat is een heel fijne! De rest van het album is ook prima in orde. De ‘coverband’ weet zich duidelijk in elke song in te leven en met klasse deze een fijne nieuwe versie mee te geven. Luister in dat geval ook even naar hun versie van Scott Wiseman’s Remember Me, Hank Williams’ Lovesick Blues en Johnny Cash’s Wide Open Road die met heerlijk gitaarwerk van Campilongo naar grote hoogten wordt gestuwd." (Writteninmusic.com)
Een cd die gemaakt is uit liefde voor de muziek. Countryclassics in een nieuw jasje, een jasje dat perfect zit...



Follow me on Spotify

Reserveer in onze catalogus

vrijdag 13 augustus 2010

Crazy Heart

Mijn eerste gedachte: 'Crazy Heart' is een film voor mij! Niet om de bekroningen met Oscars en Golden Globes, maar om de muziek natuurlijk. Ik werd al eens gewezen op de soundtrack, die in veel recensies nadrukkelijk genoemd wordt. Wellicht is de muziek zelfs beter dan de film. Of is het boek nou beter dan de film? Weer zo'n vaak gevoerde discussie waar je nooit helemaal uit komt.
Enfin, de muziek is inderdaad geweldig, zoals bijvoorbeeld ook door MovieSense wordt opgemerkt:

De soundtrack is er eentje die een aparte vermelding waard is. Hoe oninteressant de film an sich voor bepaalde kijkers ook kan zijn, de liefhebber van het genre kan zijn hart ophalen aan de prachtige muziek die de film rijk is. T-Bone Burnett, Ryan Bingham en Stephen Bruton verzorgden de originele muziek en de eerste twee bezorgden de tweede Oscar voor Crazy Heart, die van beste originele song, met het prachtige nummer The Weary Kind. Naast origineel materiaal is Crazy Heart ook doorspekt met muziek van gevestigde country-grootheden als Waylon Jennings, Billy Joe Shaver en Townes van Zandt. Een feest dus voor de kenner van het rijke country genre.

En het verhaal? Het lijkt allemaal wat voor de hand liggend, maar wat maakt het uit. Ik hoef niet altijd verrast te worden of op het verkeerde been gezet te worden: gewoon een verhaal vertellen is ook de moeite waard.
In Crazy Heart speelt Jeff Bridges (prachtige eigen website overigens!) de rol van Bad Blake, een countryzanger op middelbare leeftijd die teert op zijn vroegere succes. Jaren geleden was hij een van de succesvolste zangers van zijn generaties met een indrukwekkend repertoire, maar nu is hij nog maar een schim van zichzelf. Hij leeft in goedkope motels, op weg van kroeg naar kroeg om nog wat geld in het laatje te krijgen. Bij een van zijn optredens ontmoet hij Jean Braddock, een alleenstaande moeder die het probeert te maken als journaliste. Tussen Blake en Jean ontwikkelt zich vanzelfsprekend een romance, maar het is nog maar de vraag of Bad Blake zijn ongezonde levensstijl voorgoed achter zich kan laten.
Een sfeervolle film, met mooie beelden van het Amerikaanse landschap en, ik zeg het nog maar eens, de geweldige muziek die het geheel mooi illustreert en naar een hoger plan tilt.
"The harder the life, the sweeter the song..."



Reserveer de film in onze catalogus
Reserveer de soundtrack in onze catalogus
Reserveer het boek in onze catalogus

donderdag 2 juli 2009

Written In Chalk

Ik begin misschien met een teleurstelling, want Hengelo heeft deze prachtige plaat (nog?) niet in de eigen collectie. Maar gelukkig kunnen alle leden van de bibliotheken in Overijssel nu gratis lenen van de cd-uitleen in Enschede. Daarmee wordt Written in Chalk van Buddy en Julie Miller bereikbaar voor alt-country-liefhebbers. Wat een emotie en wat een geweldige stemmen. Nou hou ik van hier en daar een kraakje en een scheurtje, dus hou daar rekening mee... Absoluut hoogtepunt vind ik het nummer 'Chalk', waarop Patty Griffin meezingt. Gewoon tig keer achter elkaar draaien en wentelen in weemoed...






I ALWAYS PRETENDED FOR YOUR SAKE
SO YOU WOULDN’T KNOW HOW YOU MADE MY HEART BREAK
I TRIED SO HARD TO SAVE YOU FROM YOURSELF
BUT I NEVER COULD CRY OUT LOUD FOR HELP...

Ach ja, ik ben nou eenmaal een treurbeuk..



Reserveer via onze catalogus