Het huis met de spiegels - Cristina Caboni

 

Een heerlijk zomerboek, want ik wilde onmiddellijk naar Italië, ondanks dat ik er nog nooit geweest ben. De natuur met haar citroenbomen en de mooie huizen, alles wilde ik direct in het echt zien en voelen. Mijn genre is spannend en dat was dit boek zeker, maar ook familie en romantiek spelen een grote rol in Het huis met de spiegels. 

Dit boek lees je in je aanloop naar vakantie, je op vakantie bent, als je niet op vakantie gaat, of wanneer je in een winterdip zit. De zinnen in het boek zijn poëtisch, schilderachtig en romantisch. Cristina Caboni maakt prachtige zinnen die lezen als een lied!

Kronieken van de liefde - Elena Ferrante

Wereldberoemd werd Elena Ferrante met haar Napolitaanse romans over Lila en Elena. Maar daarvoor had zij al drie romans geschreven: Kwellende liefde, Deverborgen dochter en Dagen van verlating. Kronieken van de liefde is een bundeling van deze romans.
Wie eenmaal begint aan de romans van Elena Ferrante kan niet meer stoppen. Ferrante is sterk in het plaatsen van de verhoudingen tussen de personages.
Haar verhalen gaan over opgroeien, over vriendschap, over verwachtingen en verlangens en sleuren je mee naar een andere wereld.

De lange dagen van Castellamare - Catharine Banner

Jullie weten het allang... Ik hou van boeken die een heel leven vertellen en liefst ook nog het leven van de kinderen, de kleinkinderen en de achterkleinkinderen. En die je de geschiedenis beter laten begrijpen. Dit schreef ik in 2011 in een bieblogpost over Vita. En als ze dan ook nog eens over Italië gaan…
Dan snap je meteen dat De lange dagen van Castelamare een ‘moet je lezen’ boek is voor mij, maar ook voor iedereen die verzot is op familiegeschiedenissen, Italië en Italiaans eten.

Villa Triste - Lucretia Grindle

Met deze roman waan je je een tijdlang in Florence. Zowel de stad ten tijde van de Tweede Wereldoorlog als de stad van nu voeren je mee in een stroom van gebeurtenissen die je niet meer loslaten totdat je de laatste bladzijde hebt omgeslagen. Villa Triste, een mooi en ontroerend verhaal. Fictief, maar gebaseerd op historische gebeurtenissen die aan het einde van de tweede wereldoorlog in Italië hebben plaatsgevonden. De gebeurtenissen tussen 1943 en 1945 hebben werkelijk plaatsgevonden, maar de moord is fictie.

La Superba

Een paar weken geleden was ik in Ligurië. Ligurië bestaat uit twee delen, de levante en de Ponente. Tussen deze twee delen ligt de grootste havenstad van Italië met meer dan 1 miljoen inwoners en een niet zo'n beste naam: Genua, door de Genuezen liefkozend La Superba genoemd. Als je in de buurt bent van zo'n stad dan wil je 'm natuurlijk bezoeken. En dat hebben we gedaan. Vooraf was ik echter al enigszins beïnvloed, want ik had La Superba van Ilja Leonard Pfeijffer gelezen, vorig jaar met dit boek winnaar van de Libris Literatuur Prijs. Als je dit boek hebt gelezen wil je nog maar één ding: Genua ontdekken, maar pas op, de schrijver waarschuwt ons: 'Natuurlijk is het zo dat ik Genua heb verzonnen’.

Io sono l'amore

Deze zomer nestelde ik me achter de film Io sono l'amore. Pas na een tijdje realiseerde ik me dat ik de film al had gezien. En ik herinnerde me dat ik hem toen best een beetje raar vond. Er kwamen zelfs niet veel verhaal of beelden meer naar boven. Maar hoe anders was het deze keer.

Schaduw over het meer

Een deel van mijn zomervakantie dit jaar bracht ik door aan het Comomeer. Het Comomeer is een prachtig meer, spiegelend water, ingeklemd tussen beboste bergen met her en ver verspreid liggende geelrode vlekken waar de kleine dorpjes en stadjes liggen te stoven in de zon. Dichterbij gekomen ontwaar je vooral ook de statigheid van de prachtige villa's met de fraai aangelegde tuinen waar je in pittoreske prieeltjes of op kunstig gebeeldhouwde bankjes kunt genieten van het uitzicht over het meer. Over dit meer en over zo'n villa gaat 'Schaduw over het meer'. Je begrijpt, zo'n boek laat ik niet liggen, dat ga ik lezen.

Borgia

En nu even iets anders dan Boekenweek.

Habemus papam!
Dat hoorden wij vorige week vanuit Rome. De kardinalen waren in de Sixtijnse kapel bijeen en kozen uit hun midden een nieuwe paus. Wat zich binnen de muren van de Sixtijnse kapel afspeelt, daar kunnen wij alleen maar naar raden. Niemand is daar ooit bij aanwezig geweest, behalve die kardinalen dan en die zwijgen als het graf, want kennis is macht.
Ik keek naar de serie Borgia. Een kijkje achter de schermen van het pausdom eind 15e eeuw.

Het is 1492. De wereld staat aan de vooravond van grote veranderingen. Columbus ontdekt de nieuwe wereld en in Europa liggen de kleine stadsstaatjes in Italië hevig met elkaar overhoop terwijl de Franse koning Karel en de Duitse keizer Maximiliaan staan te trappelen om Italië in te nemen. Paus Innocentius II ligt op sterven en in Rome verzamelen de kardinalen zich. In die tijd zag dat er wel iets anders uit dan de beelden die vorige week tot ons kwamen. De paus was in die tijd een machtige persoon. Van scheiding der machten had nog niemand gehoord en de katholieke kerk, en dan met name de mannen in de hoge posities, had het voor het zeggen. Met de normen en waarden werd het niet zo nauw genomen. De paus had zoveel macht dat hij zijn zoon kon erkennen als zijn wettig kind.
Al voor de paus sterft begint het gekonkel en gedraai. Hoe zorg je ervoor dat je de meeste stemmen krijgt. Corruptie, omkoperij, allemaal heel gewoon en wordt het echt gevaarlijk dan ruim je je tegenstander gewoon uit de weg.

Rodrigo Borgia is een machtige kardinaal, maar hij heeft een aantal geduchte tegenstanders waar het gaat om de machtsstrijd naar het allerhoogste ambt in de kerk: paus. Gelukkig wordt Rodrigo bijgestaan door zijn twee zoons: Juan en Cesare. Daarnaast heeft hij nog de zorg voor zijn dochter Lucretia. Meisjes kunnen tenslotte door een goed huwelijk zorgen voor belangrijke bondgenootschappen. Vier kinderen heeft Rodrigo bij zijn minnares Vanozza, maar inmiddels is Vanozza niet meer zijn favoriet. Zijn nieuwe minnares is Guilia, ook niet onbelangrijk, want zij komt uit een belangrijke familie en ook dat levert weer een interessant bondgenootschap op.

Gekonkel en gedraai, alle afleveringen lang. Toch levert het een mooi tijdsbeeld op en het laat de katholieke kerk weer eens van een heel andere kant zien (of juist niet). Er wordt lustig op los gemoord en gehoereerd en dat wordt op zeer realistisch wijze getoond. Niet voor de teerhartigen onder ons, maar ik geloof dat het er in die tijd ook niet teerhartig toeging.


Reserveer in onze catalogus

Met gesloten ogen

Ik weet niet meer hoe dit boek onder mijn aandacht is gekomen, maar het is weer een ge-wel-di-ge Italiaanse thriller. Gianrico Carofiglio is een antimaffiamagistraat in Zuid-Italië. Zijn boeken spelen in Bari en dat is écht Zuid-Italië!

Hoofdpersoon in 'Met gesloten ogen' is de advocaat Guido Guerrieri  met liefde voor zijn stad en een zwak voor vrouwelijk schoon. Al na een paar bladzijden heb ik Guido Guerrieri in mijn hart gesloten. Carofiglio beschrijft met veel humor een uiterst menselijke advocaat. Het verhaal is echter helemaal niet humoristisch. 'Met gesloten ogen' gaat over een vrouw die gestalkt wordt en mishandeld is. Geen advocaat wil haar verdedigen en al snel wordt duidelijk waarom niet: haar belager is de zoon van een machtig rechter en in het zuiden van Italië gelden dan vaak andere wetten. Guerrieri neemt de verdediging op zich en vraagt zich vertwijfeld af waarom hij dit eigenlijk doet. Heeft dit te maken met zuster Claudia, de non die zijn cliënte begeleidt, maar helemaal niet als een non oogt, of is het toch zijn gevoel voor rechtvaardigheid dat hem doet besluiten een welhaast onmogelijke strijd aan te gaan? Een boek dat op zeer indringende wijze verhaalt over geweld tegen vrouwen en dat op het eind een zeer verrassende wending neemt.

Gelukkig heeft Carfiglio nog meer thrillers met Guido Guerrieri geschreven. Ik neem er fijn eentje mee in de vakantiekoffer!

Reserveer in onze catalogus

Novecento

Enige tijd terug was Guy Verhofstadt te gast als zomergast bij de VPRO televisie. Als film had hij uitgekozen: Novecento van Bernardo Bertolucci. Wij hadden 'm opgenomen en bedachten dat we onze kamer wel als huisbioscoop konden inrichten om zo met belangstellenden uit de familie de zit van ruim 5 uur vol te houden. Zo gezegd, zo gedaan en vorige week was het dan zo ver. Daags tevoren flink wat pasta gedraaid in m'n pastamachine voor een passend intermezzo, de flesjes wijn op temperatuur en daar gingen we.

De meesten van ons hadden de film al eens gezien, of een deel ervan, want 5 uur achter elkaar dat zag je niet zo vaak. Maar vooruit, 1976 dat is toch een aardige tijd geleden. Grappig was wel dat de meest indrukwekkende scenes uit de film bij de meesten van ons wel waren beklijfd. Nou bestaat deze film voornamelijk uit indrukwekkende scenes, maar een aantal springt er uit!

Novecento gaat over twee jongens/mannen die op dezelfde dag geboren worden. De één is de zoon van de padrone de ander de (bastaard?) zoon van de landarbeider op het land van deze padrone. We schrijven 1900. Landarbeider in die tijd, in wat later Italië zal heten, staat zo'n beetje gelijk aan een lijfeigene uit Middeleeuwen. 1900, een interessante tijd volgt: op politiek en sociaal vlak staat er vanalles te gebeuren en dat volgen wij in de levens van deze twee mannen die ondanks hun o zo verschillende afkomst vrienden worden voor het leven. We volgen ze in de Eerste Wereldoorlog, we volgen ze in de Tweede Oorlog. We volgen ze in de opkomst van het fascisme, we volgen ze in de opkomst van het communisme. Kortom we krijgen op een geweldige manier een tijdsbeeld voorgeschoteld.

Dat over het verhaal. Maar er is meer. Want we zien een heel jonge Gerard Dépardieu (geweldig!) als zoon van de landarbeider, Robert de Niro als de zoon van de Padrone en Donald Sutherland, magnifiek gespeeld, als Attila, de fascistische voorman van de baas.

We moesten met elkaar een beetje op gang komen en af en toe was een plas-pauze nodig, maar verder hebben we ademloos gekeken. En nou is het mogelijk er een vervolg aan te geven, want er bestaat nog een prachtig epos over het Italië van ná de oorlog tot nu: La meglio gioventù, maar daarover later meer.

Een paar weken geleden schreef ik over 'Het ijzig hart' van Almudena Grandes. Dit boek speelt in Spanje en beschrijft hetzelfde tijdsbeeld. En dan zie je hoe de geschiedenis in Zuid-Europa parallel loopt, want ook 'Het  ijzig hart' schetst de 20e eeuw maar dan in Spanje met de opkomst van de falangisten en de communisten en hoe dit het verloop van de geschiedenis heeft bepaald.

Misschien denk je, oude meuk, wat moet ik hiermee. Fout! Deze film gaat (onder nadere) over polarisatie en dat is juist uiterst actueel...

Reserveer Novecento in onze catalogus

Vita - Melania Mazzucco

Blijkbaar heb ik er patent op, schrijvers kiezen die de Premio Strega gewonnen hebben. Eerst met Nicolò Ammanati, toen Paolo Giordani en nu Melania Mazzucco.
Ik hou van boeken die een heel leven vertellen en liefst ook nog het leven van de kinderen, de kleinkinderen en de achterkleinkinderen. En die je de geschiedenis beter laten begrijpen. En als er dan aan het eind ook nog een sprankje hoop over is….
Vita van Melania Mazzucco heeft het allemaal.

Van de achterflap
New York, 1903. Op Ellis Island gaan twee kinderen uit een gehucht in Zuid-Italië van boord: Diamante van twaalf en Vita, pas negen jaar oud. Hij is zwijgzaam, trots en onverschrokken; zij impulsief, jaloers en begiftigd met het mysterieuze vermogen om voorwerpen te verplaatsen. In een chaotisch pension in de Italiaanse wijk downtown maken de kinderen kennis met de dood en het alfabet, verleidingen, seks, verraad en trouw. Ze groeien er op tot volwassenen, vinden elkaar en verliezen elkaar uit het oog. Ze blijven hopen op een gouden toekomst die in het land van de onbegrensde mogelijkheden immers voor iedereen is weggelegd. Maar hun kinderdromen zullen niet uitkomen, niet in New York, niet voor hen samen.

Het is geen boek om vrolijk van te worden, wel een boeiend en intrigerend verhaal over Italiaanse migranten in de VS. Mooie, maar ook droevige sfeerbeelden, waarin je de ellende, de stank, de afbraak als lezer bijna kunt voelen en ruiken. Het contrast tussen het landelijke Italië en het immense New York moet enorm zijn geweest. De (social) media zoals we die nu kennen, bestonden niet waardoor mensen zich niet echt een goede voorstelling konden maken van het 'Beloofde Land'.

Af en toe is het verhaal wat traag en langdradig, maar bij levensverhalen zoals deze heb ik daar geen moeite mee. Want het is tegelijkertijd een verslag van Mazzucco’s persoonlijke zoektocht naar haar eigen afkomst, gebaseerd op o.a. persoonlijke correspondentie van Mazzucco’s familie en oud krantenartikelen.
Het is een geschiedenis van armoede en mislukking waar Italianen, ook nu, niet graag aan terugdenken. Mazzucco’s roman maakte destijds ook nogal wat los. Veel Italianen begonnen anders te kijken naar de immigranten die in deze tijd naar Italië komen om de armoede te ontvluchten. En die, evenals een eeuw geleden, worden uitgebuit.
Opgroeien in een totaal andere cultuur, in welke tijd dan ook, blijft actueel.

Overigens.... dinsdag 12 april geeft Tim Klaasse van Filmeducatie een lezing over de verfilming van De Eenzaamheid van de priemgetallen.

De film zelf wordt bij Filmliga Hengelo vertoont.

Reserveer Vita in onze catalogus
Reserveer De eenzaamheid van de priemgetallen in onze catalogus

Imprimatur - Monaldi & Sorti

Op zoek naar iets heel anders, ontdekte ik de Italiaanse Nicci French, Monaldi & Sorti, een Italiaans echtpaar en schrijversduo dat dikke boeken over de zeventiende eeuw schrijft.

De titel van het eerste deel, Imprimatur, is een knipoog naar censuurmaatregelen van de Rooms-Katholieke Kerk. Imprimatur (Latijn voor: het worde gedrukt) is een term die gebruikt wordt wanneer een werk gepubliceerd mag worden, nadat het grondig is onderzocht naar eventuele laster en alles netjes volgens het katholieke geloof is.

De eerste twee boeken hadden beiden een nog een nasleep. Elk historisch feitje wordt namelijk door M&S nageplozen en boek na boek is dit goed voor een historische onthulling. De onthulling in Imprimatur betrof Paus Innocentius Xl, die opeens niet zo innocentius meer bleek maar centjes in de zak van Willem lll van Oranje leek te hebben gestopt om Jacobus ll van Engeland in 1688 van de troon te kunnen stoten. Deze onthulling betekende het einde van de Italiaanse publicaties van de Sorti en Monaldi-cyclus, dankzij het Vaticaan. Maar gelukkig is er Uitgeverij De Bezige Bij. Zij geeft de boeken van Sorti en Monaldi zonder uitzondering als eerste uit in het veilige Nederland.

Secretum en Veritas zijn de volgende op mijn leeslijst. Het tweede en derde deel in een reeks van zeven. Dat de volgende delen maar snel mogen volgen….

In 2008 hielden Monaldi & Sorti de de 4e Belle van Zuylenlezing in Utrecht. Nelleke Noordervliet, Hans Magnus Enzensberger en Jeanette Winterson gingen hen in respectievelijk 2005, 2006 en 2007 voor.

Reserveer Imprimatur in onze catalogus
Reserveer Secretum in onze catalogus
Reserveer Veritas in onze catalogus

Ik haal je op, ik neem je mee - Niccolò Ammaniti

De achterflap
Een klein fictief dorp, Ischiano Scalo, aan de Italiaanse Rivièra, is het toneel voor twee adembenemende liefdesverhalen. Graziano Biglia is een veertigjarige playboy – met geblondeerd haar, zonnebankteint en strakke leren broek – die het buitengewoon met zichzelf heeft getroffen. Hij speelt gitaar en is een groot fan van de Gipsy Kings. Na veel gereis en talloze affaires is hij naar Ischiano teruggekeerd om zich te settelen met zijn ‘geliefde’ Erica, die alleen maar op zijn geld uit is.

Gloria en Pietro zitten in dezelfde klas: zij is van goede komaf, woont in een villa in de heuvels, is mooi en zelfbewust. Hij is een schuchtere, onzekere en dromerige jongen, die lijdt onder het explosieve karakter van zijn vader – een verknipte herder – en is het mikpunt van de treiterijen van andere jongens uit zijn klas. Wanneer Pietro door drie van zijn kwelgeesten gedwongen wordt in te breken in de school, en later, onder andere omstandigheden, ook thuis bij zijn lerares Flora – die een geheime verhouding heeft met Graziano – raken alle hoofdpersonen op dramatische wijze met elkaar verbonden.
Tranen en kramp in de kaken van het lachen had ik; wat een humor, wat een beeldende, treffende en komische beschrijvingen van situaties. Als ik alleen al terug denk aan de bouw en gebruik van de megagrote katapult begin ik vanzelf weer te lachen. En dat terwijl het verhaal af en toe toch ook echt droevig is. Je leeft met iedereen mee omdat je ze leert kennen zoals je vrienden in kleine dingetjes kent. Een verhaal dat mij raakte en niet snel zal vergeten! Ik haal je op, ik neem je mee is een heerlijk vakantieboek!

Ammaniti won in 2007 de meest prestigieuze prijs van Italië, de Premio Strega, voor zijn roman Zo God het wil. Ammaniti is ook auteur van de bestseller Ik ben niet bang, die werd verfilmd en bekroond met de Oscar voor beste buitenlandse film. Liefhebbers van boeken van Sandro Veronesi zullen deze boeken ook weten te waarderen.

Reserveer Ik haal je op, ik neem je mee in onze catalogus
Reserveer Ik ben niet bang in onze catalogus
Reserveer Zo God het wil in onze catalogus

Cornelia Funke

Het eerste boek dat ik van Cornelia Funke las was 'De dievenbende Scipio'. Ik wist weer van niets, had er nooit van gehoord, maar het bleek een gouden (of liever een zilveren) greep, want het boek ontving de zilveren griffel en dat was niet zomaar. In 'De dievenbende van Scipio' vertelt Cornelia Funke een verhaal, dat zó vanuit een kind geschreven is dat je identificeren met dat kind haast vanzelfsprekend is. Als volwassene waande ik me weer kind, mijn kinderen waanden zich de grote held en beleefden de avonturen van Prosper en zijn jongere broer Bo in Venetië alsof ze er zelf rondliepen. Nu hadden ze kort daarvoor in Venetië rondgelopen, dat maakte het wel nóg iets interessanter, maar ook zonder Venetië te kennen, denk ik dat ze zich er een voorstelling van hadden gemaakt die Venetië eer aan doet. Cornelia beschrijft de stad, zoals ik haar het liefst ervaar: stille grachten, grote palazzo's, rijke historie, mysterieuze steegjes en midden in de drukte van de stad altijd die plekjes waar je je opeens alleen op de wereld waant of ineens overweldigd wordt door een intense stilte.

'De dievenbende van Scipio' is een fantastisch avonturenboek van de Duitse schrijfster Cornelia Funke over twee broers, Prosper (12) en Bo (5). Hun moeder is overleden en tante Esther wil alleen Bo in huis nemen. Prosper moet naar een internaat, maar wil natuurlijk niet van Bo gescheiden worden. Ze vluchten naar Venetië, de mooie stad waar hun moeder over vertelde. De jongens voelen zich er al gauw thuis. Bo vindt vooral de marmeren draken, gevleugelde leeuwen en reusachtige gouden paarden erg mooi.

De broers vinden onderdak bij de dievenbende van Scipio in een verlaten bioscoop. De raadselachtige Scipio - gehuld in lange jas, vogelmasker en hoge laarzen - is niet zomaar een jongen. Scipio is de Dievenkoning! Hij brengt zijn bende regelmatig nieuwe buit, die de vijf diefjes verkopen aan gierige dikzak Ernesto Barbarossa. Zo overleven zij zonder volwassenen.
Door dit verhaal heen is knap een ander avontuur geweven. Scipio krijgt namelijk van een oude graaf de opdracht een geheimzinnig voorwerp te stelen. Door dit voorwerp ontrafelt de dievenbende een mysterie dat hen helemaal tot aan het geheime eiland 'Isola Segreta' leidt. Daar heeft al jaren niemand voet aan wal gezet. Of toch wel?

In 'De dievenbende van Scipio' blijft van begin tot eind spannend of het de broers zal lukken bij elkaar te blijven. De andere kinderen uit de bende, de eigenwijze Wesp, koppige Riccio, knutselaar Mosca en Scipio die zo graag volwassen wil zijn, worden je vrienden en het is moeilijk om weer afscheid te moeten nemen.

Als je dan toch afscheid moet nemen kun je gerust beginnen aan de trilogie 'De wereld van inkt' bestaande uit 'Het hart van inkt', 'Het web van inkt' en 'De nacht van inkt'. Eveneens juweeltjes van en voor de fantasie!

Reserveer in onze catalogus

De maan van papier

Van mijn lijstje van boeken uit of over Italië vind ik het tijd om het eens te hebben over Andrea Camelleri. Camelleri is in Italië inmens populair en ook in Nederland wordt hij steeds bekender. Voor de liefhebber van detectives met sfeer is hij beslist een aanrader.

Maak kennis met commissaris Montalbano in het fictieve Siciliaanse stadje Vigata. Helaas kan ik geen Italiaans lezen en zelfs als ik het kon zou ik waarschijnlijk de vele Siciliaanse uitdrukkingen in het dialect dat Camelleri schijnt te gebruiken niet begrijpen. Toch blijft er in de Nederlandse vertaling meer dan voldoende over om je in Sicilië te wanen al was het maar vanwege de verwijzingen naar de maffia en de verwevenheid van corruptie met de Siciliaanse overheid. En dan is er natuurlijk nog het eten! Montalbano is een echte genieter, zoals je dat heel veel meer ziet in Italië. Misschien is dat wel wat me zo aanspreekt in het land en de mensen...

Toen hij nog klein was, had zijn vader, om hem in de maling te nemen, verteld dat de maan in de hemel van papier was. En dat hij geloofd, want hij twijfelde nooit aan het woord van zijn vader. En nu was hij een rijpe en ervaren man met hersens en intuïtie, en toch had hij weer als een kind twee vrouwen geloofd, de ene dood, de andere levend, die hem verteld hadden dat de maan van papier was.

In 'De maan van papier' belandt Montalbano in een soort midlife crisis. Ineens realiseert hij zich dat hij ouder wordt en dat gegeven achtervolgt hem de rest van het boek. Het weerhoudt hem er niet van de moord op een artsenbezoeker op te lossen die veel te hoog boven zijn stand leefde. Ook dit keer vertrouwt Montalbano weer, geheel terecht, op zijn intuitie.

Toegegeven zijn boeken zien er wat onooglijk uit, maar echt ze zijn het lezen waard. Heerlijke boeken voor op het nachtkastje of om lekker te lezen als je bijvoorbeeld, in Italië, op vakantie bent!

Reserveer in onze catalogus