vrijdag 14 december 2012

Eck's Jaarlijstje 2012

Het is weer zover: mijn volkomen dubieuze en arbitraire lijstje van mooiste albums uit 2012! Ik heb weer eens mijn best gedaan om een fraaie selectie te maken uit al het fraais dat het afgelopen jaar is verschenen. Wellicht weet u het inmiddels wel: het gaat domweg om persoonlijke voorkeur, waarbij ik mij niet gehinderd voel door professionele meningen van wie of wat dan ook. De criteria: ik moet het mooi vinden en u moet het via de bibliotheek kunnen lenen! En als elk jaar is aanvullen en betwisten toegestaan. Let's go...

1. John Hiatt - Mystic Pinball
Voor mensen die mij kennen geen verrassing: John Hiatt moest wel een keer op de eerste plek komen. Maar ik kan gelukkig zonder overdrijven zeggen dat het deze keer niet moeilijk kiezen was. Hiatt rocks! Als nooit tevoren...
"Dat Hiatt in bloedvorm is bewees zijn vorig jaar verschenen (4 sterren) album Dirty Jeans And Mudslide Hyhms. Dat de opvolger nog beter zou zijn hadden we echter niet kunnen verwachten.
Gelijk bij de openingsklanken van We’re Alright Now weet je dat Mystic Pinball een album wordt dat rauwer en directer klinkt dan zijn voorganger. Met het daaropvolgende Bite Marks al helemaal. Waar Dirty Jeans And Muslide Hyhms in het rustiger materiaal nog wel werd opgesierd door slim/slik ingebrachte toetsenpartijen is er voor dit album een kalere koers in bandgeluid gevonden. Producer Kevin Shirley en John Hiatt hebben daarmee het ideale geluid voor Hiatt’s songs uitgevonden. De gitaarpartijen klinken lekker rauw en Hiatt’s band, met een excellerende gitarist Doug Lancio, snapt exact hoe ze de uitstekende Hiatt moeten aanpakken. Prachtig hoe het ingetogen Wood Chopper wordt opgevolgd door het lekker stevig rockende My Business. Het daarop volgende I Just Don’t Know What To Say, zo’n pracht-ballad waar Hiatt alleen patent op lijkt te hebben, geeft het bewijs van mijn eerdere verklaring aan. Geen gladstrijken met keys meer, maar oprechte instrumenten en die prachtstem van Hiatt in topvorm.
Het blijft een wonder waar Hiatt al die prachtsongs toch weer vandaan haalt. Op Mystic Pinball klinkt hij als zijn allerbeste jaren en klinkt elke song zo aanstekelijk en herkenbaar dat je er gewoonweg geen genoeg van kunt krijgen. Luister naar You’re All The Reason I Need en je snapt wat ik bedoel. Zo simpel in opbouw, vervolgens een geweldige gitaarriff en dan die zanglijn die je gelijk tot meezingen aanzet. Ook een geweldige ballad als I Know How To Lose You is daar een prachtig bewijs van. Of een lekkere bluesrocker als One Of Them Damn Days. No Wicked Grin is dan weer een prachtige akoestisch ballad en Give It Up, de meest country georiënteerde song van het album, wederom een lekker aanstekelijke meezinger. En zo mooi als albumafsluiter Blues Can’t Even Find Me hoor je ze echt maar heel weinig. Wat een prachtsong is dat!!
Mystic Pinball is een uitstekend album van een artiest die elke keer weer optimaal bewijst een van de allergrootste songwriters en performers te zijn." (Writteninmusic.com)




2. Matt Harlan - Bow And Be Simple
Ook dit is niet zo verwonderlijk: Matt Harlan was al eerder voor een live optreden in Hengelo, en sindsdien ben ik hem blijven volgen. Een prachtig album en opnieuw een mooi sfeervol concert in Hengelo in oktober van dit jaar. Dat was genieten... Met gepaste trots de video onderaan deze titel!
"Acht van de negen nummers van 'Bow And Be Simple' werden door Matt Harlan samen met de Deense band The Sentimentals in een nacht opgenomen in Kopenhagen, waar een jaar eerder al de laatste song van het album was vastgelegd. De uit Houston afkomstige Harlan past in de traditie van intelligente songschrijvers uit die stad die zich ophouden ergens tussen folk en country. Denk aan Eric Taylor of Robert Ellis. Simple, dat woord komt niet alleen voor in de titelsong, maar ook in het zeer fraaie Simple Song. Simpel gezegd houdt Harlan het bij voorkeur simpel. Dat blijkt ook wel uit Too Much Going On: I know, I know, It sounds better in a song / Aw, but these days it seems, there’s too much going on. En wat te denken van een titel als Darker Shade Of Grey? Cause real life hangs in shadows and the darker shade of grey, aldus de songschrijver. Het gaat Harlan en zijn Deense band niet om spetterend kabaal, ze hebben die ene nacht hard gewerkt aan een collectie lome songs waarvan het droge geluid vooral raakvlakken vertoont met het werk van Boris McCutcheon. Heeft vast ook te maken met de klappen van drummer Jacob Chano." (AltCountry.nl)




3. The Band Of Heathens - The Double Down - Live in Denver, Vol. 1 en Vol. 2
The Band Of Heathens is vooral live enorm genieten: gelukkig met enige regelmaat te vinden op Nederlandse podia (ook komende week!). Inmiddels is de bandbezetting wel gewijzigd; het is even afwachten of het slidewerk van Colin Brooks gemist gaat worden, of dat de band er in geslaagd is om het geluid en de sfeer vast te houden... In ieder geval is dat een geweldige registratie van een band in topvorm!
"The Double Down – Live In Denver Vol. 1 & 2 maakt zijn naam beslist waar: twee (aparte) cd’s met in totaal 24 nummers en met als bonus een aantal dvd-tracks. The Band Of Heathens pakt royaal uit en bevestigt de geduchte live-reputatie. Dat zal het vijftal (plus organist) uit Austin, Texas ook beoogd hebben, want ze produceerden eerder in eigen beheer al twee live-platen. Nu beschikt de band, na drie gave studio-cd’s, over een dermate sterk repertoire dat ze zoals gezegd royaal kunnen uitpakken. Eerder heb ik al eens aangegeven dat de drie zingende frontmannen de coherentie naar mijn smaak niet bevorderen – en dat ik een sterke voorkeur heb voor de soulvolle zang van Gordy Quist. Aan de andere kant genereren diezelfde frontmannen vele gitaarsolo’s, wat een gevarieerd palet oplevert. Hoewel zeker laidback, heeft The Band Of Heathens een lekkere, logge sound die nodig is voor de classic southern rootsrock die elementen in zich heeft van The Allman Brothers Band en de funky Little Feat. Zo is de opener van het bal, You’re Gonna Miss Me, al meer dan tien minuten lang en wordt daarin heerlijk gesoleerd. Al met al is deze live-dubbelaar een klassieke live-dubbelaar met volop ruimte voor Hammond, slidegitaar en lome gitaarsolo’s". (AltCountry.nl)




4. Tift Merritt - Traveling Alone
Veel hoef ik hier niet over te zeggen: gewoon zo mooi... Lees onderstaande recensie maar eens: puur, zonder theatraliteit, een stem die bijna breekt... Da's voer voor mij, zonder twijfel!
"Traveling Alone heet het nieuwste album van Tift Merritt. Dat mag zo zijn, in de studio heeft ze een uitgelezen stel musici tot haar beschikking. En dat is te horen. Niet in een krachtige aanpak, maar juist in de open structuur. De liedjes ademen dankzij het exquise spel van topkrachten Eric Heywood (pedal steel, lap steel, gitaren, banjo), John Convertino (drums, percussie), Marc Ribot (gitaren, Marxophone, ukelele) en Jay Brown (bas, zang). Merritt beseft dat ze in dergelijk gezelschap niets hoeft te forceren. Haar zang is puur, nergens ook maar een spoortje theatraliteit te bespeuren. Op het titelnummer lijkt haar stem bijna wat te breken, alsof een spoortje verkoudheid haar parten speelt. Wat juist heel mooi is. Op het langzame Feeling Of Beauty heeft ze beslist wat van Emmylou Harris, die overigens over haar al eens heeft gezegd dat ze tussen al die anderen opvalt als ”a diamond in a coal patch”. Zoekend naar wat nu precies de betekenis daarvan is kwam ik op deze interessante site terecht. Heeft niets met muziek te maken, maar alles met americana. Afijn, over Traveling Alone ook nog even melden dat er in de vorm van Drifted Apart ook een heel fraai duet opstaat met Andrew Bird. En dat multi-instrumentalist Rob Burger enkele bijdragen levert op accordeon, piano, Wurlitzer en mellotron en dat dit album werd geproduceerd door Tucker Martine". (AltCountry.nl)




5. Kris Berry - Marbles
Onlangs zag ik Kris Berry live in Deventer (want een concert nog verder naar het oosten is nog niet gelukt...). Heerlijke sfeer, als een soort nachtclub. En wát een stem.. Luister naar dit album, en ga haar zien natuurlijk!
"Kris Berry is een nieuw licht aan de inheemse zanghemel dat nu ruim een jaar straalt. Het is een smeuïge stem dieper in de keel met aangenaam timbre, een stem die ritmisch soepel en vonkelend door de nodige bochten gaat en direct de aandacht trekt. Stem en stukken hebben een duidelijk herkenbare signatuur, een lekker in het gehoor liggende herkenbare stijl die door radio en tv gretig opgepakt is. Het is een persoonlijke stijl met allemaal bekende elementen die in deze éne jonge stem op nieuwe wijze verzameld zijn. Tot nieuw leven gebracht ontstaan daaruit klanken van vertrouwelijke verleidelijkheid." (Writteninmusic.com)




6. Nels Andrews - Scrimshaw
Een prachtige ingetogen plaat, die je elke keer weer verrast. Typisch zo'n album dat je heel eventjes terzijde legt om vervolgens weer eens te draaien. En dan gegrepen te worden door de melancholische stem van Nels Andrews. Prachtig.
"De nieuwe (derde) cd van Nels Andrews draagt de naam Scrimshaw. Dat is een Engelse term voor de zelfvlijtproducten die walvisjagers en andere zeelui in vroeger eeuwen tijdens hun lange reizen op zee maakten voor eigen gebruik, om de tijd mee te verdrijven of om een kleine bijverdienste te hebben (Wikipedia). En zoals deze zeelui heeft ook Andrews zitten schuren aan de liedjes op deze cd. Daar zitten echte pareltjes bij, zoals het openingsnummer Tridents, Barroom Bards en Small Victories. Met melancholieke stem zingt deze rondreizende bard (nu neergestreken in Californië) zijn melodieuze en toegankelijke, meestal langzame, liedjes. Jammer is wel dat Andrews en producer Todd Sickafoose er voor gekozen hebben om regelmatig de op zich sterke nummers aan te kleden met extra accenten. Voor mij hadden ze zich op dat punt iets meer mogen inhouden en wat vaker de pedal steel en/of extra gitaar- of toetsenlaag kunnen weglaten. Ik denk dat sommige nummers dan nog meer zeggingskracht zouden hebben. Ondanks dat is Scrimshaw een prima plaat geworden. Het niveau van het debuut Sunday Shoes wordt weliswaar niet niet gehaald maar Nels Andrews is er de man niet naar slechte platen te maken".(AltCountry.nl)




7. Jimmy LaFave – Depending On The Distance
De recensie hieronder vat wel zo'n beetje mijn gevoel samen: veel van hetzelfde, maar als je 't mooi vindt, betekent dat dus domweg 'nog meer moois'.
"Je zou kunnen zeggen dat singer-songwriter Jimmy LaFave al een jaar of dertig dezelfde plaat maakt. Vaste ingrediënten: een smaakvolle mix van folk, country en blues met covers van zijn muzikale goden Bob Dylan en Woody Guthrie en eigen songs, gezongen met een stem die gruizig smacht en smekend breekt, die bol staan van de tedere, net niet té zoete romantiek.Zijn twaalfde album is hierop geen uitzondering. En wat zou het, als die plaat telkens zo mooi uitpakt? Vijf jaar na het wat wisselvallige Cimarron manifesto is Depending on the distance misschien wel de mooiste versie die LaFave van zijn plaat maakte. Opener Clear blue sky is één van de acht zelfgeschreven tracks, en meteen vintage LaFave. Een liefdesliedje om bij weg te dromen, met een tekst die tegelijk ontwapend direct én poëtisch is. Dat vertrouwde pad bewandelt hij vaker, maar hij schudt, bijgestaan door topmuzikanten als Chip Dolan en Eliza Gilkyson, even makkelijk ook hoopvol gestemde protestsongs uit zijn mouw. Zelfs van de gladde jarentachtigkraker Missing you maakt hij meeslepende Americana. En tussendoor bewijst LaFave zich opnieuw als een fantastische Dylaninterpreet, onder meer met een adembenemende uitvoering van Red River shore. Voorspelbaar prachtig." (Parool.nl)




8. Henrik Freischlader - House In The Woods
Vorige maand nog in Metropool. Geen jaarlijstje zonder minstens één stevige bluesplaat. Die hoort er wat mij betreft in thuis. En na het concert in Hengelo ben ik dit album van Henrik Freischlader weer wat vaker gaan draaien. En dat kan ik iedereen van harte aanbevelen...
"Was voorganger "Still Frame Replay" te omschrijven als 'een bluesalbum met meer rock', "House In The Woods" is eerder een 'meer bluesy album met rock'. Echter ook nu bevat het album meerdere muziekstijlen: van het rockende titelnummer en het bluesrockende "Sisters" tot rustige bluesnummers als "Breaking My Heart Again", "Two Young Lovers" en "Won’t You Help Me". Dat laatste nummer is de afsluiter en tevens het langste nummer van de CD. Freischlader gaat zó op in deze song dat het niet anders kan of hij moet zelf beleefd hebben waar hij over zingt. "Nowhere To Go" valt op door het mooie Hammondorgelspel. In "1999" laat Henrik het vette gitaarwerk de boventoon voeren. Gitaarspel staat bij Henrik tegenwoordig in dienst van het nummer: tekst, compositie, melodie en zang dragen de songs. Paul Rodgers (The Free) is daarin een groot voorbeeld." (Bluesmagazine.nl)




9. Michael Kiwanuka - Home Again
De 'jazzy' noot in mijn jaarlijstje. Michael Kiwanuka kom ik inmiddels al vaker tegen op verschillende jaarlijsten, en ook hier mag 'ie niet ontbreken. Een  indrukwekkend debuut!
"Na het uitbrengen van enkele fraaie EP’s en de verkiezing tot winnaar van de BBC Sound of 2012 waren de verwachtingen voor het debuutalbum van Michael Kiwanuka terecht hoog gespannen. Gelukkig worden die ook volledig ingelost op Home Again, een puur en tijdloos klinkend soul-folkalbum dat zelfs na vele draaibeurten blijft boeien en steeds dieper onder de huid kruipt.(...) Want Home Again luistert  namelijk als een zeer constante conceptplaat die zowel vanwege het ontspannen karakter als de emotionele diepgang indruk blijft maken.  Of het nu het vrolijk klinkende I’ll Get Along is, het jazzy, met subtiele koortjes ondersteunde Bones, de meeslepende titeltrack of het emotionele Always Waiting, bijna alles wat Michael Kiwanuka ‘aanraakt’ veranderd in goud, of in ieder geval in zilver. I Won’t Lie luidt de laatste trits in van dit geweldig mooie album en is ook al weer zo’n intense song. Any Day Will Do Fine en Rest zijn voorbeelden van het bedoelde zilverwerk maar slotstuk Worry Walks Beside Me is weer het toonbeeld van een 24 karaat gouden soulfolk-song, waar hij patent op schijnt te hebben"..(Writteninmusic.com)




10. John Fullbright - From The Ground Up
Van John Fullbright zag ik al eens wat materiaal voorbij komen op YouTube, en nadat Matt Harlan (zie nr.2) een nummer van hem live speelde ben ik wat meer gaan luisteren. En da's maar goed ook, want anders had het maar zo kunnen gebeuren dat deze plaat onopgemerkt was gebleven...
"Eerste echte volwaardige studio-album van de 21-jarige singer/songwriter uit Okemah, Oklahoma (waar ook ene Woody Guthrie vandaan komt). Hij ziet er uit als een gewone plattelandsjongen, maar schrijft hele goeie liedjes, speelt behoorlijk goed gitaar, piano, mondharmonica en heeft een mooie doorleefde stem. Het album bevat een collectie afwisselende prachtsongs, soms rustig en mooi gespeeld op piano maar veelal bluesy en rauw zoals in het ronkende "Gawd Above" dat klinkt alsof het wordt voortgestuwd door een monster uit de swamps van Louisiana. Ook het bloedstollende "Satan & St Paul" klinkt alsof het een klassieker van iemand als Townes Van Zandt betreft. In de bluesy songs doet hij soms denken aan Little Feat of een hedendaagse band als Band Of Heathens". (Muziekbank) 



Follow me on Spotify

Geen opmerkingen: